در روزهای اخیر ماجرای برگزاری یک ایونت در یکی از کافه های تهران که در آن دختران دهه هشتادی به دنبال یافتن شوگر ددی در میان مردان دهه شصتی بودند، بازتاب گسترده ای در شبکه های اجتماعی پیدا کرد.

به گزارش روزنامه خراسان، صرف نظر از جنبه نمایشی چنین اتفاقاتی، پرسش مهم این است که آیا ازدواج با فاصله سنی 20 سال یا بیشتر انتخابی سالم و پایدار است؟ به عنوان روان شناس، باید گفت این نوع ازدواج ها در بیشتر موارد با چالش های جدی همراه هستند که باید مورد توجه چنین دختر و پسرهایی قرار گیرد.

1 -تفاوت مرحله رشد روانی و هیجانی

انسان ها در هر دهه از زندگی، دغدغه ها و نیازهای متفاوتی دارند. دختر 20 ساله در مرحله کشف هویت فردی، تجربه گری و ساختن آینده است، در حالی که مرد 40 ساله معمولاً به دنبال ثبات شغلی، امنیت مالی و گاهی آرامش بعد از سال ها تلاش است. این تفاوت در اولویت ها سبب می شود دو طرف نتوانند درک عمیقی از یکدیگر داشته باشند. مرد ممکن است رفتارهای دختر را بی ثبات و کودکانه ببیند و دختر هم مرد را خسته یا بی هیجان تصور کند.

2- نبود توازن قدرت در رابطه

یکی از مهم ترین خطرات این نوع ازدواج ها، نابرابری قدرت است. وقتی یکی از طرفین از نظر اقتصادی، اجتماعی و حتی تجربه زندگی بر دیگری تسلط دارد، رابطه از تعادل خارج می شود. دختر جوان ممکن است برای بقا و امنیت به این رابطه تن دهد، در حالی که آزادی تصمیم گیری و رشد فردی اش محدود شود. چنین نابرابری ای می تواند زمینه ساز وابستگی ناسالم، کنترل گری و حتی سوءاستفاده عاطفی باشد.

3- فشار اجتماعی و قضاوت اطرافیان

ازدواج هایی با فاصله سنی زیاد همواره در معرض نگاه قضاوت گرانه جامعه قرار دارند. خانواده ها، دوستان و حتی محیط کاری ممکن است این رابطه را ناجور یا غیرطبیعی تلقی کنند. این فشارها می تواند به تنهایی برای ایجاد استرس مزمن در زندگی مشترک کافی باشد و زوج را از داشتن یک پیوند آرام باز دارد.

4- تفاوت در نیازهای جسمانی و سبک زندگی

میل به تجربه تفریحات، سفر، فعالیت های اجتماعی و حتی میزان انرژی در دو طرف کاملاً متفاوت است. فرد 20 ساله هنوز در اوج نشاط بدنی است، در حالی که شریک 40 ساله ممکن است ترجیح دهد زندگی آرام تری داشته باشد. همین تضاد در سبک زندگی، با گذر زمان تبدیل به شکاف بزرگی در رابطه می شود.

5- چالش های آینده نگرانه

باید در نظر داشت که با افزایش فاصله سنی، تفاوت در موقعیت های حیاتی آینده پررنگ تر خواهد شد. وقتی زن در اوایل 40 سالگی است، مرد شریک زندگی اش وارد دهه 60 می شود؛ دورانی که مسائل سالمندی، بیماری و بازنشستگی آغاز می شود. این تفاوت ممکن است بار سنگینی بر دوش همسر جوان تر بگذارد که خود هنوز نیازمند حمایت و همراهی است.

6- پیامدهای روانی برای فرزندان

اگر چنین زوج هایی تصمیم به فرزندآوری بگیرند، چالش ها دوچندان خواهد شد. کودکی که پدری 60 ساله دارد ممکن است در مواجهه با مقایسه های اجتماعی دچار احساس خجالت یا طردشدگی شود. همچنین احتمال مواجهه زودهنگام با بیماری یا فقدان والد مسن تر وجود دارد که برای رشد روانی فرزند آسیب زاست.

نکته نهایی

البته نمی توان همه روابط با فاصله سنی زیاد را مطلقاً شکست خورده دانست. عوامل شخصیتی، سطح بلوغ هیجانی و کیفیت ارتباط می توانند در موفقیت نقش داشته باشند. با این حال، تجربه های بالینی نشان می دهد چنین ازدواج هایی بیشتر از ازدواج های متعادل در معرض خطر هستند. تفاوت در مراحل زندگی، نابرابری قدرت و فشار اجتماعی عواملی اند که به تدریج رابطه را فرسوده می کنند. بنابراین توصیه روان شناسی آن است که پیش از ورود به چنین روابطی، افراد با دیدی واقع بینانه به پیامدهای بلندمدت نگاه کنند و تنها به انگیزه های کوتاه مدت مثل جذابیت مالی یا هیجان اولیه اکتفا نکنند. ازدواج موفق بیش از هر چیز نیازمند هم سطحی در تجربه، اهداف و ارزش های زندگی است؛ چیزی که فاصله سنی 20 ساله معمولاً امکان آن را محدود می کند.