فرارو- فیلم شهرت دیرهنگام با بازی ویلم دفو داستان پستچی سالخورده ای را روایت می کند که گذشته شاعرانه اش به شکلی غیرمنتظره دوباره زنده می شود.

به نقل از گاردین، فیلم شهرت دیرهنگام روایتی انسانی و شاعرانه از برخورد میان گذشته ای فراموش شده و اکنونی پرهیاهو است؛ داستانی که نشان می دهد چگونه جذابیت های پنهان گذشته می توانند دوباره در زمان حال جان بگیرند و الهام بخش نسل تازه ای شوند.

شخصیت اصلی این داستان، اِد ساکسبرگر، مردی ساده دل و آرام از نیویورک است که در آستانه پیری همچنان در اداره پست مشغول به کار است. او هر روز با قلمی پشت گوش، نامه ها را مرتب می کند؛ کاری که ظاهراً هیچ نسبتی با دنیای ادبیات ندارد. اما گذشته او راز دیگری دارد: در جوانی مجموعه ای از اشعار با عنوان Way Past Go منتشر کرده بود؛ کتابی که توجه چندانی جلب نکرد و خیلی زود به فراموشی سپرده شد.

همه چیز زمانی تغییر می کند که روزی یکی از دانشجویان دانشگاه نیویورک، بیرون از آپارتمانش به سراغ او می آید. دانشجو می گوید در یک کتابفروشی دست دوم به طور تصادفی به مجموعه او برخورده و آن قدر تحت تأثیر قرار گرفته که نمی تواند باور کند چنین اثری از دست رفته بوده است. او با هیجان خطاب به ساکسبرگر می گوید: شما یک مرد اهل قلم هستید ؛ جمله ای که هم استعاره ای ادبی است و هم به شکل طنزآمیزی حقیقت دارد، چرا که این مرد سال هاست روزهایش را صرف مرتب کردن نامه ها می کند.

به گفته آلفرد هیچکاک، نه دهم موفقیت یک فیلم در انتخاب بازیگر است . اگر این معیار درست باشد، شهرت دیرهنگام پیشاپیش یک موفقیت محسوب می شود. ویلم دفو در نقش ساکسبرگر حضوری گرم، طبیعی و بی تظاهر دارد. او مردی متعجب از توجه ناگهانی دیگران را نشان می دهد، اما هرگز او را ساده لوح جلوه نمی دهد. بازی دفو آن قدر طبیعی است که گویی اصلاً بازی نمی کند و همین صداقت بازی باعث می شود فیلم حتی در لحظاتی که داستانش کمی قابل پیش بینی به نظر می رسد، همچنان زنده و باورپذیر باقی بماند.

زمانی که ساکسبرگر با گروهی از دانشجویان پرشور آشنا می شود، آنان او را همچون قطعه ای از تاریخ زنده نگاه می کنند. گلوریا، دختر پرانرژی و بازیگر و خواننده ای که شب ها روی صحنه می رود، در حالی که با تحسین به او نگاه می کند می گوید: البته که باید همین طور به نظر برسید . او در واقع نه تنها نظر دوستانش، بلکه حس مشترک تماشاگران را نیز بیان می کند.

محور اصلی این گروه جوان، ویلسون مایرز است؛ نویسنده ای تازه کار که با شور و شتاب حرف می زند، در پلیور یقه اسکی سفیدش نیمه خفه است و خرج زندگی اش را همچنان پدرش می دهد. او محفلی به نام انجمن شور و شوق راه انداخته و از ساکسبرگر می خواهد برای اولین اجرای عمومی گروه، شعری تازه بنویسد.

این درخواست برای مردی که دهه هاست چیزی ننوشته و حتی خود را نویسنده نمی داند، حیرت انگیز است. با این حال، او تحت تأثیر توجه جوانان و به ویژه دل باختگی خاموشش به گلوریا، پیشنهاد را می پذیرد. تغییر زندگی ساکسبرگر تدریجی اما آشکار است: او دیگر به جای گذراندن شب هایش در کافه محلی با دوستان قدیمی، وقتش را صرف نشست های ادبی و تلاش برای سرودن شعری تازه می کند.

فیلم شهرت دیرهنگام بر اساس یک رمانک (نوولا) قرن نوزدهمی نوشته نویسنده اتریشی آرتور شنیتسلر ساخته شده است. با این حال، روایت به شکلی طبیعی در نیویورک معاصر جا می افتد. کارگردان فیلم، کنت جونز شناخت عمیقی از فضای هنری این شهر دارد و همین آگاهی باعث می شود فیلم در پرداخت جزییات زندگی هنری نیویورک، قانع کننده و واقعی جلوه کند.

جونز به خوبی نشان می دهد که چگونه کشش میان گذشته و حال در این شهر جاری است. اعضای انجمن شور و شوق خود را همچون هنرمندان بیت نیک دهه های گذشته بازآفرینی می کنند، میراث هنری را می ستایند، بازسازی می کنند و حتی گاه بی رحمانه مصرف می کنند. یکی از دانشجویان از ساکسبرگر می پرسد: شما با آلن گینزبرگ دوست بودید؟ و او با شرمساری اعتراف می کند که نه. گلوریا آهسته در گوشش می گوید: فقط بگو بله ؛ چرا که او ارزش سرمایه فرهنگی را می فهمد و دوست ندارد این فرصت به هدر برود.

پس از آنکه ساکسبرگر خود را در جمع دوستان تازه می یابد، روایت فیلم کمی آرام می گیرد. پایان داستان قابل پیش بینی است و درس اخلاقی آن شاید اندکی تکراری به نظر برسد. تنش اصلی نیز بیش از هر چیز بر تردیدهای فزاینده ساکسبرگر نسبت به استعداد و جایگاهش استوار است. با این حال، فیلم اثری ماندگار باقی می گذارد؛ چرا که بیش از هر چیز، روایتی از زندگی روزمره و تصویری صمیمی از شهر نیویورک ارائه می دهد.

شعرهایی که ساکسبرگر در پایان می خواند، به سبک شاعر نامدار فرانک اوهارا سرشار از شور و زندگی است؛ شعرهایی زمینی، پرصدا و مملو از طعم و رنگ نیویورک قدیم. در این لحظات، تماشاگر درمی یابد که فارغ از صحنه یا محیط کار، او همچنان شاعری واقعی است.

انجمن شور و شوق با نگاه سطحی و عجولانه اش به هنر، شاید مضحک جلوه کند، اما در یک چیز حق دارد: ساکسبرگر شاعری اصیل است. همین حقیقت امیدی هرچند کوچک به آینده این نسل جوان می بخشد.

فیلم شهرت دیرهنگام در نهایت اثری دلنشین و انسانی است؛ داستانی درباره گذر زمان، معنای هنر و رابطه نسل ها. بازی خیره کننده ویلم دفو، کارگردانی هوشمندانه کنت جونز و پیوند هنرمندانه میان گذشته و حال، آن را به یکی از روایت های ماندگار سینمای نیویورک بدل کرده است.