جواد نقوی در روزنامه اصولگرای فرهیختگان نوشت: نقل قول است که علی شریعتی در زندان، هنگامی که صدای شکنجه ها زیاد می شد و فریاد دوستانش از سلول های دیگر به گوش می رسید، با صدای بلند ترانه های گوگوش را می خواند. بسیاری از هم سلولی های او بعدها نقل کردند که شریعتی نه تنها افکار خشک و خاصی نداشت، بلکه مثل یک فرد عادی زندگی می کرد و مخالفت او با حاکمیت بیشتر جنبه سیاسی و برخاسته از شرایط سخت روزگار بود. به نوعی، علی شریعتی که معلم انقلاب نامیده می شود، هیچ گاه در دوره خودش به امثال گوگوش حمله نمی کرد، با آنکه بر اساس اسناد ساواک، گوگوش و امثال او با دربار ارتباط داشتند.

اما دار و دسته ساواکی ها (رضا پهلوی، علی کریمی، حمید فرخ نژاد، شاهین نجفی، مهدی نصیری) رسماً محسن چاوشی تا همایون شجریان را تهدید به انتقام می کنند و می گویند در آینده شما را مجازات خواهیم کرد؛ به نوعی قصد دارند این دو هنرمند را در فردای حکومت توهمی خودشان به دار بیاویزند، تنها به جرم آنکه از ایران و ایرانیان خوانده اند!

در واقع، چاوشی و شجریان هم از لحاظ سبک زندگی و هم از نظر فکری تفاوت بسیاری دارند. شجریان نماینده سبکی است که بخشی از ایرانیان دهه های پنجاه و شصت با او بیشتر ارتباط داشتند، و چاوشی نماد تحولات دهه هفتاد و هشتاد و موسیقی و موج تازه ای بود که شکل گرفت و بخش دیگری از جامعه را نمایندگی می کند. (البته این به معنای آن نیست که هواداران این خواننده ها فقط در این دهه ها هستند.) از این جهت، این دو خواننده نماینده بخش وسیعی از ایرانیان اند که برای گوش دادن به موسیقی در زندگی خود به آنان رجوع می کنند.

اما هنگامی که دار و دسته ساواکی، هر دو خواننده را می خواهند به دست اتاق های ساواک بسپارند تا ناخن هایشان را بکشند یا زبان از حلقومشان بیرون بیاورند، معنایش این است که ظاهراً این گروه در جنایت با نتانیاهو رقابت می کنند؛ تنها مشکلی که دارند آن است که قدرتی در دست ندارند. در حقیقت، این تهدید به شکنجه و فحاشی ناموسی علیه این دو خواننده به معنای ذبح کردن میلیون ها انسان ایرانی است؛ چرا که شجریان و چاوشی نماینده میلیون ها انسانی هستند که در سبک زندگی و روحیه خود از موسیقی آنان بهره می برند.

جنگ اخیر اگر هیچ کارکردی نداشته باشد، تنها همین بس که نشان داد دار و دسته ساواکی ها برای نتانیاهو قلب می فرستند، اما برای شجریان و چاوشی نقشه قتل می کشند.