علی ورامینی در هم میهن نوشت: معاونت هنری وزارت ارشاد شاید زمانی معاونت مهمی بود، امروز نه. نه فقط این معاونت که کلیت وزارت ارشاد امروز زیر سوال رفته است. دیگر کتابی لنگ سانسور نمی ماند. دیگر کمتر فیلمی به دلیل پروانه ساخت و نمایش، تولید و پخش نمی شود. تئاترها در پلاتوهای جمع وجور شخصی اجرا می شود، موسیقی زنده هم در جاهای مختلف. در این میان آنها که هنوز با سازوکار تنظیم گری وزارت فرهنگ کنار می آیند دلایل خاص خود را دارند اما همان ها هم می دانند درنهایت ناچار نیستند و می توانند به گزینه های بدیل فکر کنند.

گزینه هایی که دیگر نیاز به دویدن در راهروهای ارشاد و هیچ نهاد دیگری نباشد. سیدعباس صالحی وقتی که تصدی گری وزارت ارشاد را قبول کرد حتماً که اینها را می دانست. عمل اش هم نشان داده در این یک سالی که از وزارت اش می گذرد با شیبی ملایم و البته بی سروصدا انگار تلاش کرده که آشتی میان اهالی فرهنگ و هنر و مجراهای رسمی برقرار کند. ما از معدود کشورهایی هستیم که چنین گسستی بین ساخت سیاسی و جامعه هنری مان وجود دارد. درست است که در بیشتر کشورهای جهان، دولت در فرهنگ و هنر مستقیم دخالت نمی کند ولی تعارض اساسی هم با یکدیگر ندارند.

تعارضی که درنهایت کلیت فرهنگ یک کشور بزرگترین متضرر آن خواهد بود. باری، درمیان معاونان وزیر فرهنگ، نادره رضایی، معاون هنری، که به جز سینما، تقریباً همه هنرها ذیل معاونت او قرار می گیرد، با روحیه و نگرشی که داشت سعی کرد این آشتی را گسترده تر کند. نام او در این 10ماهی که معاون شده است با بسامد بسیار بالایی شنیده می شود. از همان ابتدا که مخالفان بسیار زیادی در طیف تندرو داشت تا به همین امروز. بعضی اوقات نام اش برای کارهایی که ذیل نهادهای تحت نظر معاونت اوست، شنیده می شود. مثلاً نمایشگاه هایی که در موزه هنرهای معاصر برگزار شد و مردم را با کارهای سترگ جهان و ایران آشنا کرد.

یا یادآوری نام بزرگان موسیقی در جشنواره موسیقی سال پیش که باعث اعتراض آنان و جواب معقول نادره رضایی شد. بعضی اوقات هم که هیچ خبری از او نیست، فیش حقوقی اش را در شبکه های اجتماعی می گذارند و تلاش می کنند توده مردم را علیه او خشمگین کنند. امروز هم که از بدنه خود دولت چهاردهم که پیش تر در خفا مشغول حذف این زن بودند، آشکارا وزیر را به خاطر او در تنگنا می گذارند. آنها که برگزاری کنسرت همایون شجریان را کاری خوب و بزرگ می دانستند اما برگزار نشدنش را تقصیر نادره رضایی! چه موافق برگزاری این کنسرت بودیم یا نبودیم، کیست که نداند که همه ایده این اجرا در دولت فقط کار معاون هنری بود. او که از پیش ترها به سبک وفاق در یک جلسه عجیب، همایون شجریان را با خسروپناه به سر یک میز آورده بود.

حال سوال از این مردان کاردیده این است که اگر شما هم موافق برگزاری این کنسرت بوده اید و این ایده، چرا تابه حال هیچ سخنی نگفتید؟ آن زمان که نادره رضایی وسط جنگ، علی قمصری و دیگران را به میدان آزادی آورد تا به مردم بگوید در این شهر جز جنگ خبرهای دیگری هم هست، کجا بودید؟ اصلاً شما مردان کاردیده آن زمان حتی در تهران اقامت داشتید؟

پرسش مهم تر، شما کارنامه تان چیست؟ کدام سفره را برای این مردم پهن کردید که معلوم شود به قول خودتان چند مرده حلاجید؟ چطور در همین وزارتخانه تخلف واضح شکل گرفت، موسسه تاسیس کردند، خودشان با خودشان قرارداد بستند و در همان میدان آزادی یک شب برنامه با 23 میلیارد برای خودشان فاکتور کردند، یک کدام از مردان کاردیده نگفت که؛ رفقا مگر بیت المال مالِ دزدیست که چنین به ثمن بخس به یکدیگر می بخشید؟ چطور یکی از همین مردان کاردیده شورای اطلاع رسانی، مردانگی (در ادبیات خودشان) نمی کند بگوید قراردادهای میلیاردی میان ارگان های دولتی و رسانه های خودتان نبندید.

مردم از دیدن همین چیزهاست وقتی اسم وفاق و اصلاحات که می آید کهیر می زنند. چطور هیچ کدام تان متعرض آنجاهایی که نماد ناکارآمدی در دولت است، نمی شوید؟ چطور همه توش و توان تان را هم کلام با تندروترین های داخل و خارج روی کسی گذاشته اید که ازقضا دنبال راه میانه ای است و درست و غلط کارنامه اش لااقل پرکارتر از همه بوده است؟ نقد کارنامه نادره رضایی و اینکه کارهایی که کرده یا نکرده چه تاثیری بر هنر ایران دارد، سخن است و کار اهالی آن. اما اینکه این حمله های نظام مند از یمین و یسار علیه او انجام شود، سخن دیگر است. کلام آنها این حس را می دهد که انگار این زن مزاحم دورهمی مردانه ما هم برود و مرد کاردیده ای چون خودمان بیاید.