آیا می توان با پیوند اعضا به جاودانگی رسید؟ این موضوع غیر منتظره این هفته در دیدار شی جین پینگ، رییس جمهوری چین، و ولادیمیر پوتین، رییس جمهوری روسیه، در جریان یک رژه نظامی در پکن مطرح شد.

به گزارش بی بی سی؛ یک مترجم که صحبت های پوتین را به زبان ماندارین ترجمه می کرد، برای شی توضیح داد که اندام های انسانی می توانند بارها پیوند زده شوند تا فرد جوان تر و جوان تر شود و حتی شاید بتوان برای همیشه از پیری جلوگیری کرد.

او افزود: پیش بینی می شود که در این قرن شاید امکان زندگی تا 150 سالگی فراهم شود.

لبخندها و خنده های دو رهبر نشان می داد که این مکالمه تا حدی شوخی بوده است، اما آیا ممکن است آنها واقعا به نکته ای قابل توجه اشاره کرده باشند؟

پیوند اعضا بدون شک جان انسان ها را نجات می دهد، اما جراحی آن عملی بسیار دشوار و پرمخاطره است

توضیح تصویر،پیوند اعضا بدون شک جان انسان ها را نجات می دهد، اما جراحی آن عملی بسیار دشوار و پرمخاطره است

پیوند اعضا بی شک جان انسان ها را نجات می دهد. بر اساس آمار بخش خدمات خون و پیوند سازمان ملی بهداشت و سلامت بریتانیا جان بیش از 100 هزار نفر در 30 سال گذشته با پیوند عضو نجات یافته است.

شی جین پینگ، رییس جمهوری چین، و ولادیمیر پوتین، رییس جمهوری روسیه، در حالی که میکروفونی ناخواسته باز مانده بود، درباره استفاده از پیوند اعضا برای طولانی تر شدن عمر انسان ها صحبت کردند

پیوند اعضا برای عمر جاودانه؛ آیا سر نخی در مکالمه شی و پوتین بود؟

آنجلا رینر، معاون نخست وزیر بریتانیا از سمتش کناره گیری کرد

آنجلا رینر، معاون نخست وزیر بریتانیا به دلیل نپرداختن مالیات کافی برای خرید خانه کناره گیری کرد

پیشرفت های مداوم در پزشکی و فناوری همچنین به این معناست که اندام های پیوندی پس از قرار گرفتن در بدن افراد، مدت طولانی تری به کار ادامه می دهند.

برخی بیماران کلیه هایی دریافت کرده اند که بیش از 50 سال همچنان کار می کند.

طول عمر یک عضو بستگی دارد به میزان سلامت اهداکننده و گیرنده عضو، و همچنین به اینکه تا چه اندازه از آن به خوبی مراقبت شود.

برای مثال اگر کلیه جدیدی از یک اهداکننده زنده دریافت کنید، می توانید انتظار داشته باشید که 20 تا 25 سال دوام بیاورد.

اگر آن را از یک اهداکننده فوت شده بگیرید، این مدت به 15 تا 20 سال کاهش می یابد.

نوع عضو هم اهمیت دارد.

طبق پژوهشی که در نشریه اقتصاد پزشکی منتشر شده، کبد ممکن است حدود 20 سال، قلب 15 سال و ریه ها نزدیک به 10 سال دوام بیاورند.

پوتین و شی ممکن است درباره پیوند چندین اندام و حتی انجام مکرر آن صحبت کرده باشند.

اما جراحی کاری بزرگ و پرخطر است. هر بار که زیر تیغ جراحی می روید، در واقع بخت خود را به دست شانس می سپارید.

در حال حاضر افرادی که اندام تازه ای دریافت می کنند باید تا آخر عمر داروهای قوی ضد پس زدگی مصرف کنند که سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند. این داروها می توانند عوارضی مانند فشار خون بالا داشته باشند و خطر عفونت را افزایش دهند.

پس زدگی ــ زمانی که سیستم ایمنی شما اندام پیوندی را به عنوان عضوی بیگانه تشخیص می دهد و به آن حمله می کند ــ گاهی حتی با وجود مصرف دارو نیز رخ می دهد.

دانشمندان با استفاده از خوک های دست کاری شده ژنتیکی به عنوان اهداکننده، در حال کار روی تولید اندام هایی هستند که دچار پس زدگی نمی شوند.

آن ها از ابزاری به نام کریسپر برای ویرایش ژن استفاده می کنند تا برخی از ژن های خوک را حذف و ژن های انسانی خاصی اضافه کنند تا اندام برای بدن انسان سازگارتر شود.

کارشناسان می گویند پرورش خوک های ویژه برای این کار ایده آل است، زیرا اندام هایشان تقریبا هم اندازه اندام های انسان است.

این علم همچنان در مرحله ای کاملا آزمایشی قرار دارد و تاکنون عمل پیوند یک قلب و یک کلیه انجام شده است.

دو مردی که با انجام این عمل ها موافقت کردند، نخستین داوطلبان این شاخه جدید از علم پیوند پزشکی بودند.

هر دو بعدا درگذشتند، اما به پیشبرد بیگانه پیوندی ــ یعنی پیوند سلول ها، بافت ها یا اندام های زنده از یک گونه به گونه ای دیگر ــ کمک کردند.

راه دیگری که در حال بررسی است، رشد اندام های کاملا جدید با استفاده از سلول های انسانی است.

سلول های بنیادی توانایی تبدیل شدن به هر نوع سلول یا بافت موجود در بدن را دارند.

هیچ گروه پژوهشی تاکنون نتوانسته اندام انسانی کاملا کارآمد و قابل پیوند بسازد، اما دانشمندان روز به روز به این هدف نزدیک تر می شوند.

در دسامبر 2020 پژوهشگران بریتانیایی در کالج دانشگاهی لندن و موسسه فرانسیس کریک، تیموس انسانی را که اندامی حیاتی در سیستم ایمنی است، با استفاده از سلول های بنیادی انسانی و قالب زیست مهندسی شده بازسازی کردند.

وقتی این عضو برای آزمایش در بدن موش ها پیوند زده شد، به نظر می رسید که کار می کند.

پژوهشگران در بیمارستان گریت اورموند استریت لندن می گویند پیوندهای روده انسانی را با استفاده از سلول های بنیادی که از بافت بیماران گرفته شده، پرورش داده اند. این فرایند روزی می تواند به پیوندهای شخصی سازی شده برای کودکان با نارسایی روده منجر شود.

اما این پیشرفت ها برای درمان بیماری هاست، نه برای زنده نگه داشتن انسان ها تا 150 سالگی.

در همین حال برایان جانسون، کارآفرین حوزه فناوری، هر سال میلیون ها دلار خرج می کند تا سن زیستی خود را کاهش دهد.

تا جایی که می دانیم او هنوز اندام تازه ای دریافت نکرده است، اما پلاسمای پسر 17 ساله اش را به بدن خود تزریق کرده است.

او پس از مدتی این کار را متوقف کرد، چون نه تنها نتیجه ای از آن نگرفت، بلکه با نظارت و سخت گیری های پزشکی از سوی نهادهایی مانند سازمان غذا و داروی آمریکا روبه رو شد.

دکتر جولیان موتز از کینگز کالج لندن گفت فراتر از پیوند اندام، روش هایی مانند جایگزینی پلاسما نیز در حال بررسی است، اما همچنان در مرحله آزمایشی قرار دارد.

او افزود: اینکه چنین راهبردهایی تاثیری معنادار بر طول عمر داشته باشند، به ویژه بر حداکثر طول عمر انسان، همچنان نامعلوم است، هرچند این حوزه توجه علمی بسیاری را به خود جلب کرده است.

پروفسور نیل مبوت، کارشناس آسیب شناسی ایمنی در موسسه رزلین دانشگاه ادینبورگ، بر این باور است که سقف طول عمر انسان شاید 125 سال باشد.

او به بی بی سی گفت: مسن ترین فردی که سن او به طور رسمی تایید شد، زنی فرانسوی به نام ژان کالمان بود که بین سال های 1875 تا 1997 زندگی کرد و هنگام مرگ 122 سال داشت.

او توضیح داد که اگرچه اندام های آسیب دیده و بیمار ممکن است با پیوند جایگزین شوند، اما با افزایش سن، تاب آوری بدن ما بسیار کمتر می شود و توانایی مقابله با فشارهای جسمانی را از دست می دهد.

پاسخ ما به عفونت ها ضعیف تر می شود، بدن مان شکننده تر و بیشتر مستعد آسیب می شود و توانایی کمتری برای ترمیم و بازیابی دارد. استرس، آسیب و پیامدهای جراحی پیوند، همراه با مصرف مداوم داروهای سرکوبگر ایمنی برای جلوگیری از پس زدگی اعضا، برای بیمارانی با چنین سن بالایی بیش از حد شدید خواهد بود.

او می گوید به جای تمرکز بر طولانی تر کردن عمر، باید بکوشیم سال هایی را که زندگی می کنیم با سلامت سپری کنیم.

پروفسور مبوت افزود: خیلی بیشتر عمر کردن، اما رنج بردن از بیماری های متعدد ناشی از پیری و رفت وآمد مداوم به بیمارستان برای یک پیوند دیگر، راه جذابی برای گذراندن دوران بازنشستگی به نظر نمی رسد!