مهراب قاسم خانی خاطراتش از سانسورهای شب های برره را اینطور تعریف کرد: یک عکس از خودم با سبیل به دیوار زده بودم و اسمش را قاسم خان دماغ کوفته گذاشتم، گفتند توهین است! یک واژه داشتیم به نام حمام فینگ ؛ گفتند توهین به حمام است! عکس رضاشاه را هم بالای میز زده بودیم. این تصویر دو سه قسمت نشان داده شد، اما بعد گفتند دیگر تکرار نشود. حتی گفتند کادر را طوری ببندید که فقط پایین عکس دیده شود و سرش مشخص نباشد. بعدتر هم گفتند کلاً آن را حذف کنید. هر روز برایمان یک سورپرایز جدید بود!

به گزارش ایسنا، وی که در برنامه ساطور با اجرای منصور ضابطیان حاضر شده بود، درباره به پایان رسیدن شب های برره گفت: از اخبار شنیدیم که اعلام کردند سریال تمام شده است. در خانه بودیم که همسرم زنگ زد و گفت: سریال تموم شد! هیچ کس به ما خبر نداده بود. حتی مدیران زنگ زدند و پرسیدند: تو چیزی شنیدی؟ و وقتی گفتم نه، گفتند: ما هم نمی توانیم چیزی بگوییم . به این ترتیب سریال نصفه ماند و دیگر بازپخش نشد. دقیقا هم نفهمیدیم مشکل مربوط به چه بود؟

قاسم خانی با بیان اینکه من نمی توانم بگویم به طور کلی با سانسور مخالفم، اظهار کرد: به نظر من دو نوع سانسور وجود دارد؛ سانسوری که با هدف حفاظت از جامعه انجام می شود، مثل جلوگیری از تشویق به خشونت، تروریسم یا کودک آزاری. با این نوع موافقم. اما سانسوری که برای حفظ قدرت است، نه برای حفاظت از جامعه. این نوع، نشانه اقتدار و قدرت نیست؛ نشانه ی ضعف است. ازعدم اعتمادبه نفس می آید. یعنی تو فکر می کنی در گفتگوی آزاد می بازی. من نمی خواهم حرفم سانسور شود؛ دوست دارم در گفت وگویی آزاد حضور داشته باشم.

قاسم خانی ادامه داد: از این چیزهای عجیب زیاد داشتیم. همین ها باعث می شود وقتی داری می نویسی، مدام فکر کنی: این را ننویسم، آن را ننویسم… یکی از آسیب های سانسور این است که تصویری غلط و غیرواقعی به جامعه می دهی. انگار به جای اینکه آینه جلویشان بگذاری، برایشان کارت پستال می فرستی. فقط بخش های قشنگ را نشان می دهی. آسیب دیگرش به خود هنرمند برمی گردد. ذهنش دچار خودسانسوری می شود؛ حتی در جاهایی که اصلاً نیازی به سانسور نیست. خودم در جلسات نویسنده ها گاهی حس می کنم ناظر کیفی درون خودم هستم! دائم با خودم می گویم: این که نمی شود، نه، آن هم نه و می دانم حتی نیتی هم پشت آن جمله نیست، ولی باز سانسورش می کنم… من دیگر سمت قصه ای نمی روم که بدانم ممکن است برایم مسئله ساز شود. احتمالاً چیزی می نویسم که برای جامعه تابو نباشد.

این فیلمنامه نویس تصریح کرد: راستش من هیچ وقت اعتقاد نداشتم که یک اثر هنری، در جنس کاری که ما انجام می دهیم یا حتی در هر ژانری، بتواند آن قدر تأثیرگذار باشد که بنیان چیزی را به هم بزند. مثلاً شب های برره چه تأثیری داشت؟ نهایتاً این بود که مردم دو سه ماه بیده گفتند. یا مثلاً واژه ی پاچه خواری مدتی ماند، که خب خوب شد ماند، چون جایگزین خوبی بود. ولی در نهایت هم تمام شد. تأثیر کار ما در همین حد بود. با این حال هنوز هم پخشش نمی کنند. فیلم آدم برفی را سال ها پخش نکردند. بعد که اکران شد، چه اتفاقی افتاد؟ هیچ چیز! هیچ اتفاق خاصی نیفتاد. فقط یک حساسیت بی مورد ایجاد کردند.

وی با بیان اینکه من خودم هیچ وقت ادعای تأثیرگذاری نداشتم و حتی فکر نمی کنم نزدیکش هم باشم، در پایان گفت: کار ما یک شوخی است که تمام می شود. تأثیری که دلم می خواهد بگذارم این است که ذائقه ی کمدی مخاطب بهتر شود؛ به چیزهای شریف تر بخندد. اما حالا فضا آن قدر از دست رفته که دیگر نمی توانیم تأثیر بگذاریم. فکر می کنم چیزهایی که به نظر من بامزه است، شاید امروز برای مردم خنده دار نباشد. آن ها ترجیح می دهند به چیزهای دیگری بخندند.