توماس فریدمن به بررسی عمیق رابطه بین ایالات متحده و چین در سایه انقلاب تکنولوژیکی آینده پرداخت.

به گزارش جماران به نقل از نیویورک تایمز، این نویسنده کهنه کار آمریکایی گفت که دو کشور رقیب هنوز متوجه نیستند که هوش مصنوعی آنها را بیشتر به هم نزدیک می کند تا دور.

وی افزود: هوش مصنوعی بزرگترین چالشی است که این دو کشور را ملزم می کند تا رقابت و همکاری را به طور همزمان با هم ترکیب کنند.

وی توضیح داد که هوش مصنوعی "مانند بخار آب پخش می شود و به همه چیز نفوذ می کند. در ساعت، توستر، ماشین، کامپیوتر، عینک، ضربان ساز قلب شما خواهد بود، همیشه متصل و در ارتباط است و به طور مداوم داده ها را برای بهبود عملکرد جمع آوری می کند."

فریدمن معتقد است که اگر ایالات متحده و چین بر سر نهادینه کردن "یک ساختار اخلاقی مشترک" در هر دستگاه مجهز به هوش مصنوعی به منظور استفاده از آن به نفع انسان توافق نکنند، دو کشور به زودی متوجه خواهند شد که قرار دادن این فناوری در دست هر فرد و روبات روی کره زمین، دزدان فوق العاده توانمند، کلاهبرداران، هکرها، قاچاقچیان مواد مخدر، تروریست ها و مبارزان در جنگ های اطلاعات نادرست تولید می کند که ثبات هر دو کشور را قبل از هرگونه رویارویی نظامی بین آنها تهدید می کند.

هوش مصنوعی "مانند بخار آب پخش می شود و به همه چیز نفوذ می کند. در ساعت، توستر، ماشین، کامپیوتر، عینک، ضربان ساز قلب شما خواهد بود، همیشه متصل و در ارتباط است و به طور مداوم داده ها را برای بهبود عملکرد جمع آوری می کند."

به گفته وی، اگر ایالات متحده به محصولات مجهز به هوش مصنوعی که از چین می آیند اعتماد نکند و چین نتواند به محصولات آمریکایی اعتماد کند، به زودی زمانی فرا خواهد رسید که پکن جرأت نکند چیزی جز دانه های سویا از واشنگتن وارد کند، "و ما جرأت نمی کنیم چیزی جز سس سویا از آن وارد کنیم که این امر رشد جهانی را تضعیف می کند."

این نویسنده معتقد است که جهان در حال تقسیم شدن به "جزایر دیجیتال" است، جایی که تجارت و نوآوری شتاب خود را از دست می دهند و خطر فجایع ناشی از سیستم های هوشمند خارج از کنترل افزایش می یابد.

وی اشاره می کند که در نوشتن این مقاله به شدت به ایده های دوست و مشاور خود در امور هوش مصنوعی، کریگ موندی، رییس سابق تحقیقات و استراتژی در مایکروسافت، تکیه کرده و تحلیل های ارائه شده در گفتگوهای دوجانبه آنها را شایسته نقل قول می داند.

وی تصریح کرد که در طول 20 سال گفتگو با دوستش موندی، آنها با هم به این نتیجه رسیدند که یک پیام مشترک را به "تندروهای" واشنگتن که مخالف چین هستند و "تندروهای" پکن که مخالف آمریکا هستند، منتقل کنند: اگر فکر می کنید که کشورهای شما - که دو قدرت مسلط در هوش مصنوعی هستند - می توانند به خصومت دائمی ادامه دهند، در سایه این گسترش دگرگون کننده فناوری و اعتماد لازم برای تجارت محصولات هوشمند، پس شما در اشتباه هستید.

وی گفت که آنها در آمریکا کاملاً از مزایای اقتصادی، نظامی و نوآورانه عظیمی که نصیب کشوری می شود که شرکت هایش برای اولین بار در دستیابی به هوش مصنوعی فوق العاده موفق می شوند، یعنی سیستم هایی که از هر انسانی باهوش تر هستند و توانایی توسعه خود را دارند، آگاه هستند.

هوش مصنوعی بسیار متفاوت، بسیار مهم و بسیار تاثیرگذار در داخل راهروهای چین و ایالات متحده و بین آنها است، به طوری که هیچ طرفی نمی تواند راه خود را بدون طرف دیگر طی کند.

بر این اساس، وی معتقد است که ایالات متحده و چین تمایلی به اعمال محدودیت هایی ندارند که صنایع آنها را کند می کند یا آنها را از مزایای مورد انتظار از گشایش گسترده تر بین آنها، مانند افزایش بهره وری، تقویت نوآوری و دستیابی به دستاوردهای امنیتی محروم می کند.

فریدمن از اظهارات دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا در 23 ژوییه گذشته انتقاد کرد که در آن تاکید کرد کشورش مسابقه هوش مصنوعی را آغاز کرده و در آن پیروز خواهد شد و این همان احساسی است که شی جین پینگ، رییس جمهور چین نیز دارد، طبق آنچه در این مقاله آمده است.

این نویسنده آمریکایی اظهار داشت که او و دوستش موندی معتقد نیستند که این گرایش ملی گرایانه در روسای جمهور مانع از بحث در مورد این موضوع شود، همانطور که رقابت سنتی بین شی و ترامپ برای به دست آوردن هند و روسیه این موضوع را حل نخواهد کرد.

وی معتقد است که هوش مصنوعی بسیار متفاوت، بسیار مهم و بسیار تاثیرگذار در داخل راهروهای دو قدرت بزرگ و بین آنها است، به طوری که هیچ طرفی نمی تواند راه خود را بدون طرف دیگر طی کند.

به همین دلیل، فریدمن معتقد است که بزرگترین سوال ژئوپلیتیکی و اقتصادی این است که آیا ایالات متحده و چین می توانند به رقابت خود در زمینه هوش مصنوعی ادامه دهند و در عین حال با یکدیگر برای ایجاد سطحی از اعتماد همکاری کنند که تضمین کند فناوری با شکوفایی انسان و ثبات جهان همسو باشد.

مهمتر از آن - طبق مقاله - آیا می توان این سیستم از ارزش ها را به کشورهای دیگری که به قوانین مشابه پایبند هستند، گسترش داد و دسترسی را از کسانی که امتناع می کنند، منع کرد؟

فریدمن در پاسخ به این دو سوال معتقد است که اگر این اتفاق نیفتد، نتیجه یک حرکت آهسته به سمت چیزی خواهد بود که او آن را خودکفایی دیجیتال می نامد، یعنی دنیایی تکه تکه که در آن هر کشوری سیستم خاص خود را جدا از دیگران می سازد و از آن با استانداردهای ناسازگار و سوء ظن های متقابل محافظت می کند.

نتیجه - همانطور که او پیش بینی می کند - این است که نوآوری رنج می برد، بی اعتمادی تشدید می شود و خطر شکست فاجعه بار افزایش می یابد، خواه از طریق درگیری ناشی از هوش مصنوعی، یا فروپاشی غیرمنتظره، یا عواقب ناخواسته.

فریدمن در ادامه می گوید که او و دوستش موندی تاریخ جهان را به 3 دوره تقسیم کرده اند که با تحولات بزرگ فناوری از هم جدا می شوند.

آنها دوره اول را عصر ابزار یا عصر حجر نامیدند که از بدو تولد بشر تا اختراع چاپ ادامه داشت و با جریان کند و محدود ایده ها مشخص می شد.

دوره دوم، عصر اطلاعات است که با چاپ آغاز شد و تا آغاز قرن بیستم و محاسبات برنامه ریزی شده ادامه یافت. در این دوره، ایده ها و اطلاعات شروع به جریان کردند و افراد سریعتر و جهانی تر حرکت می کردند.

اما دوره سوم، عصر هوش است که در اواخر دهه دوم هزاره با ظهور یادگیری ماشینی و هوش مصنوعی واقعی آغاز شد. با اینکه هنوز به مرحله اشباع نرسیده است، اما در راه رسیدن به آن است.

فریدمن به نقل از موندی می گوید که هوش مصنوعی اولین ابزاری است که ما برای گسترش توانایی های شناختی خود از آن استفاده خواهیم کرد، اما در عین حال قادر است از آن به درجات وسیعی فراتر رود.

او در ادامه می گوید: در آینده نزدیک خواهیم فهمید که ما فقط یک ابزار جدید تولید نکرده ایم، بلکه نوع جدیدی را تولید کرده ایم که ماشین فوق هوشمند است.

موضوع نگران کننده ای که یک مطالعه اخیر توسط محققان شرکت هوش مصنوعی آمریکایی (Anthropic) نشان داده است، این است که برخی از مدل های هوشمند ممکن است برای حفظ بقای خود حتی به قیمت جان انسان ها توطئه کنند.

به گزارش نیویورک تایمز، هوش مصنوعی به اولین فناوری چهار منظوره در جهان تبدیل خواهد شد، زیرا بشر همیشه فناوری دومنظوره را می شناخته است، مانند استفاده از چکش برای ساختن خانه یا تخریب آن. به همین ترتیب، یک ربات هوشمند می تواند چمن باغ من را بچیند یا باغ همسایه ام را از بین ببرد. این استفاده دومنظوره شناخته شده است.

اما با سرعت توسعه هوش مصنوعی، زمان نزدیکی فرا خواهد رسید که یک ربات بتواند خودش تصمیم بگیرد که آیا باید چمن باغ من را بچیند یا آن را از بین ببرد، یا باغ همسایه ام را تخریب کند، یا شاید چیز بدتری که هنوز تصورش را نکرده ایم. اینگونه است که چهار منظوره می شود.

اما موضوع نگران کننده ای که یک مطالعه اخیر توسط محققان شرکت هوش مصنوعی آمریکایی Anthropic نشان داده است، این است که برخی از مدل های هوشمند ممکن است برای حفظ بقای خود حتی به قیمت جان انسان ها توطئه کنند.

3 رکن اساسی برای مقابله با هوش مصنوعی: اولاً اینکه خودش را تنظیم کند، ثانیاً، یک داور داخلی در هر سیستم هوشمند برای تضمین انطباق با قوانین و اخلاق کاشته شود، و ثالثاً واشنگتن و پکن با این موضوع مانند معاهدات کنترل تسلیحات هسته ای برخورد کنند.

سلاح های هسته ای همیشه در انحصار تعداد کمی از کشورها و تحت نظارت دولت بوده اند و هنگامی که دو قدرت بزرگ تصمیم گرفتند محدودیت هایی را اعمال کنند، می توانستند در مورد تعداد بمب ها مذاکره کنند. اگرچه این امر از گسترش کامل آن جلوگیری نکرد، اما آن را مهار کرد.

اما هوش مصنوعی داستان کاملاً متفاوتی دارد، زیرا در آزمایشگاه های دولتی مخفی متولد نشده است، بلکه توسط شرکت های خصوصی توزیع شده در سراسر جهان توسعه می یابد و فقط تابع سهامداران آن شرکت ها و کسانی است که با آن سر و کار دارند و جوامع متن باز، و این امر آن را تقریباً برای همه در دسترس قرار می دهد، برخلاف سلاح های هسته ای که دستورالعمل های خود را از وزارتخانه های دفاع دریافت می کنند.

راه حلی که فریدمن با همکارش موندی پیشنهاد می کند در 3 رکن اساسی نهفته است: اینکه هوش مصنوعی خودش را تنظیم کند، و یک "داور داخلی" در هر سیستم هوشمند برای تضمین انطباق با قوانین و اخلاق کاشته شود، و واشنگتن و پکن با این موضوع مانند معاهدات کنترل تسلیحات هسته ای برخورد کنند، از طریق یک مسیر سازمان یافته که شامل فناوری، قانون و دیپلماسی می شود.