ایده بازگرداندن دایناسورها به حیات برای دهه ها، موضوعی محدود به دنیای علمی-تخیلی بود که با فیلم هایی مانند پارک ژوراسیک در ذهن همه ما نقش بسته است. اما اکنون، هوش مصنوعی (AI) در حال تبدیل این رویا به واقعیت است؛ البته نه به معنای خلق دایناسورهای زنده، بلکه به شیوه ای متفاوت و بسیار هوشمندانه!

به گزارش خبرآنلاین، دانشمندان با استفاده از هوش مصنوعی، فسیل ها را با دقتی بی نظیر بازسازی می کنند، تصاویر و ویدئوهای فراواقع گرایانه از آن ها می سازند و حتی درباره کدهای ژنتیکی گمشده آن ها فرضیه سازی می کنند. اگرچه احیای کامل (De-extinction) این موجودات به دلیل ماهیت شکننده DNA و تجزیه آن پس از 65 میلیون سال غیرممکن است، اما هوش مصنوعی این امکان را فراهم کرده تا دایناسورها را بهتر از همیشه مطالعه، مشاهده و حتی لمس کنیم.

یکی از بزرگترین چالش های دیرینه شناسان، کار با فسیل های ناقص، آسیب دیده یا تکه تکه است. هوش مصنوعی با تحلیل این فسیل ها و مقایسه آن ها با ساختار اسکلتی خویشاوندان امروزی شان (مانند پرندگان)، می تواند جاهای خالی را پر کرده و مدل های سه بعدی کاملی از دایناسورها خلق کند. این مدل ها از نظر علمی کاملاً قابل قبول بوده و به دانشمندان و عموم مردم کمک می کنند تا تصویر روشنی از شکل و شمایل این موجودات باستانی داشته باشند.

با اینکه هیچ DNA کاملی از دایناسورها در دست نیست، هوش مصنوعی به عنوان ابزاری برای حدس زدن توالی های ژنتیکی گمشده به کار گرفته می شود. الگوریتم ها با ترکیب داده های تکاملی از گونه های زنده امروزی و تحلیل بقایای فسیلی، فرضیه هایی درباره ژنوم دایناسورها ارائه می دهند. این تلاش ها فعلاً در مرحله آزمایشی و نظری هستند، اما راه را برای پروژه هایی در زمینه زیست شناسی مصنوعی مانند خلق موجودات ترکیبی که ویژگی هایی از حیوانات منقرض شده را به نمایش بگذارند، باز می کنند.

فناوری های هوش مصنوعی اکنون قادر به ساخت تصاویر، انیمیشن ها و ویدئوهای فراواقع گرایانه از دایناسورها هستند. پلتفرم های واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) به کاربران اجازه می دهند تا در محیط های آموزشی یا سرگرمی، با این دایناسورهای دیجیتال تعامل داشته باشند. این تجربیات فراگیر، رویای رویارویی با دایناسورها به سبک پارک ژوراسیک را بدون نیاز به موجودات واقعی، برای میلیون ها نفر زنده می کنند.

با وجود تمام این پیشرفت های شگفت انگیز، باید تاکید کرد که شبیه سازی (کلون کردن) یک دایناسور واقعی به دلیل تجزیه کامل DNA پس از میلیون ها سال، همچنان غیرممکن است. هوش مصنوعی تجربه پارک ژوراسیک را از نظر بصری و تحقیقاتی به ما نزدیک تر می کند، اما دایناسورهای زنده همچنان در قلمرو داستان های علمی-تخیلی باقی خواهند ماند.

انتظار می رود در دهه آینده، هوش مصنوعی انقلابی در علم دیرینه شناسی ایجاد کند. از بازسازی خودکار فسیل ها گرفته تا تحلیل های ژنتیکی پیشرفته و تجربیات کاملاً فراگیر در دنیای مجازی، همه و همه متحول خواهند شد. برخی از پیشگامان حوزه بیوتکنولوژی درباره خلق گونه های مهندسی شده شبیه به دایناسورها صحبت می کنند، اما این موجودات تنها یک تقریب مهندسی شده خواهند بود، نه یک حیوان ماقبل تاریخ واقعی.

در نهایت، اگرچه دایناسورهای واقعی برای همیشه از بین رفته اند، اما اکنون به لطف هوش مصنوعی به شیوه ای زنده، تعاملی و هیجان انگیزتر از همیشه می توان آن ها را مشاهده کرد.