امیر جدیدی در هم میهن نوشت: شماره قبل در همین ستون حرف هایی زدم که بابتش پشیمانم. خیر سرم روزنامه نگارم و باید که حواسم به حرف زدنم باشد. اما چه می شود کرد آدمیزاد است و خطا.

دیروز بعد از کلی صغری و کبری چیدن، ته یادداشتم نوشته بودم رایگان بودن کنسرت همایون کلاه گشاد بر سر ملت است. برای نوشته ام دلایل و فکت هایی داشتم.

چند ساعتی گذشت و شهر پر از نور و صدا شد. روزنامه های صبح چاپ شدند. آفتاب هنوز به وسط آسمان نرسیده بود که خبر آمد کنسرت میدان آزادی لغو شده است.

قاعده این بود به عنوان کسی که به ماجرا نقد داشتم از شنیدن خبر خوشحال شوم. اما خدا که می داند، شما هم بدانید همین که خبر را خواندم بغض بیخ گلویم را چسبید.

به ویدئوی همایون پشت موتور که می خواند لب خندان تو، برق چشمان تو، برده قرار از دل عاشق زارم نگاه می کردم و گوله گوله اشک می ریختم.

به این فکر می کردم که چرا تنگ نظری کردم؟ به خودم، به باعث و بانی نشدن و… بد و بیراه می گفتم و زیر لب می خواندم لب خندان تو . اصلاً گور بابای پول. مگر قرار بود با این پول چه اتفاقی بیفتد؟

غیر از این بود که لبخند روی صورت یک ایران بنشیند. غیر از این بود که دست در دست همدیگر می دادیم و در میدان آزادی مرغ سحر را فریاد می زدیم و به ظلم ظالم که می رسیدیم حنجره هایمان را جر می دادیم؟

من بابت نوشته دیروزم پشیمان و عذرخواهم. امیدوارم باعث و بانی ماجرای لغو کنسرت هم جرأت اعتراف داشته باشد و بگذارد که لب ایران بخندد.