یوسف پزشکیان فرزند مسعود پزشکیان رییس جمهوری ایران هم به بهانه سفر اخیر پدر خود به چین و هم بر اساس برداشت های خود به عنوان یک دانشگاهی یادداشتی که درعصرایران منتشر شده است نکاتی را بازگفته است:

حدود 10 سال پیش برای 3 ماه در پکن بودم، برای فرصت مطالعاتی. از آنچه در چین اتفاق می افتاد شگفت زده بودم. امروز چین حتما متفاوت از 10 سال پیش است . خودشان می گفتند چین اژدهای خفته ای است که اگر بیدار شود جهان را می بلعد. باور داشتند که اژدها حالا بیدار شده!

اگرچه اژدها نماد چین است اما اژدها برای توصیف چین گمراه کننده است. اژدها را با صداهای بلند و آتشی که از دهانش بیرون می دهد می شناسیم، درحالی که چین خیلی آرام و بی سر و صدا دارد دنیا را می بلعد. نه صدایی و نه آتشی! کار خودش را می کند بدون اینکه بقیه دنیا را بیدار کند.

ما در سال 57 در ایران انقلاب کردیم. کاری کردیم که بسیار جلب توجه کرد. پر سر و صدا و پر هیجان. اغلب کارهای دیگری هم که در طول این سال ها انجام دادیم، همه جلب توجه می کرد. اشغال سفارت، جنگ با عراق، راهپیمایی ها، شعارها، مسئله هسته ای و ... همیشه بهانه ای وجود داشت که دیگران بتوانند درباره ایران حرف بزنند.

اغلب انسان ها در زندگی فردی شان دوست ندارند موضوع گفت و گوی دیگران باشند. آن هایی که در جامعه خود را در معرض نمایش قرار می دهند، حتما زندگی شان از روال عادی خارج می شود. از بسیاری از لذت ها و تفریح هایی که برای یک آدم معمولی طبیعی است، برای چهره های شناخته شده و معروف ممنوع است. چون همواره مورد قضاوت قرار می گیرند. انتقادهای درست و نادرست را باید تحمل کنند. شاهد دخالت های بیجا توسط دوست و آشنا و غریبه خواهند بود.

به همین منوال ورزشکاران یا تیم های ورزشی که موضوع صفحه اول روزنامه ها و رسانه ها می شوند تمرکزشان را از دست می دهند. گرفتار حاشیه شدن، جلوی رشد تیم را می گیرد.

در مورد کشورها هم همین طور است. به نظر می رسد ما به جای اینکه بهانه صحبت کردن درباره ایران را از دیگران بگیریم، به آن دامن زدیم. اجازه دادیم درباره ما حرف بزنند. چگونه؟ کارهای نکرده مان را هم با بلندگو فریاد زدیم. بلند بلند فکر کردیم.

سخنی که باید در اندیشکده ها و پژوهشکده ها و اتاق های فکر مطرح می شد و مورد انتقاد قرار می گرفت و چکش کاری می شد و پخته می شد و بعد در وزارت خانه ها و سازمان های برنامه ریزی تبدیل به برنامه می شد و وارد فاز اجرا می شد، بدون هیچ ملاحظه ای وارد گفتگوهای روزمره سیاست مداران در مجلس و کارشناسان در صدا و سیما و پشت تریبون ها شد. نتیجه اش شد آش نخورده و دهن سوخته . شاید لازم باشد به فکر یک تجدید نظر اساسی باشیم.

آن چه نوشتم در تبرئه دشمنان و توجیه دخالت دیگران نیست. درباره لزوم هوش مندی و هوشیاری برای پرهیز از ورود به موقعیت های خطیر است.