در روزهای جنگ اخیر، دیوار دستهٔ جدیدی به نام کنارِ هم در بحران ساخت تا کاربرانش بتوانند سرپناه و امکان سفر رایگان برای هموطنان ساکن مناطق ناامن فراهم کنند. ویدیوی زیر، خاطرات بخشی از هزاران کاربر سهیم در این دسته است.

دیوار همیشه حال وهوای معامله داشت: اجارهٔ آپارتمان نقلی، خرید خودرو کارکرده، فروش مبل دست دوم و… اما برای دوازده روز، همه چیز فرق کرد. در بهت و اضطراب جنگ، یک باره دیوار حال وهوای دیگری گرفت؛ حال پناه و امنیت، و هوای سخاوتی بی چشمداشت. این داستانِ تبدیل شدن یک بازار آنلاین به شاهراه همدلی ملی ماست؛ روایتی از 77 هزار آگهی که کالا نبودند، بلکه قلب هایی بودند که برای تپیدن در کنار هم وطنانشان به میان آورده شدند.

در دل سخت ترین روزها، دیوار به بستری برای مهربانی های پرشمار مردم تبدیل شد و کاربران نشان دادند که در تاریک ترین لحظه ها، چگونه می توان نور امید بر هم تاباند.

این داستان، داستانِ کنارِ هم در بحران است.

در روزهای بحرانی جنگ، دیگر نمی شد از پروژه های معمول حرف زد. همان دغدغه های مشترک در هر خانه، در اتاق های جلسات دیوار هم جریان داشت. کارمندان دیوار، پیش از آنکه عضوی از یک سازمان باشند، فرزندان همین آب و خاک بودند؛ نگران خانواده، دوستان و هم وطنان شان.

ایدهٔ کنارِ هم در بحران از همین دغدغه های انسانی شکل گرفت. پیشنهاد ساده بود، اما اجرای آن مسئولیت بزرگی می طلبید: بیایید راهی باز کنیم تا مردم بتوانند به هم کمک کنند . با تلاشی که از دل احساس مسئولیت می آمد، تیم های مختلف دیوار دست به کار شدند. کار در آن روزهای پر تلاطم، یک جورهایی مسابقه با زمان بود. دستهٔ کنار هم در بحران با دو هدف اصلی اسکان اضطراری و اشتراک سفر رایگان شکل گرفت. اضافه کردن این دسته فقط افزودن یک دکمه به اپلیکیشن دیوار نبود؛ طرحی زیرساختی بود برای برافراشتن پرچمی به این نشانه که ما اینجا، در بحران، کنارِ هم هستیم.

وقتی که دستهٔ کنارِ هم در بحران به کار افتاد، این مردم بودند که دست به دست هم شاهراه همدلی را ساختند. دیوار که همیشه میزبان آگهی های کالا و ملک و خودرو بود، ناگهان به نمایشگاهی از نوع دوستی بدل شد؛ و بیش از 77 هزار آگهی از سوی 38 هزار نفر، با هدف کمک به سایر هموطنان در دیوار به نمایش درآمد.

یک اتاق در شیراز، مناسب خانواده ، چهار صندلی خالی به مقصد اصفهان ، یک واحد کوچک در یزد برای هرکس که نیاز دارد: و…

در شرایطی که قطعی دسترسی به اینترنت بین الملل، بسیاری از راه های ارتباطی را مسدود کرده بود، دیوار به بستری حیاتی برای ارتباط و یاری رسانی تبدیل شد. این ها دیگر فقط آگهی نبودند؛ تپش قلب های دریایی بود از گوشه وکنار ایران.

این حجم از اعتماد، مسئولیت سنگینی به همراه داشت. دیوار میزبان امید و نگرانی هزاران نفر بود و ما وظیفهٔ خود می دیدیم که از این اعتماد محافظت کنیم. در چنین شرایطی، کوچک ترین سهل انگاری می توانست منجر به سوءاستفاده و آزردگی کاربرانی شود که در آسیب پذیرترین حالت خود بودند.

به همین دلیل، سپر حفاظتی چندلایه ای ساخته شد و تیم های فنی ، زیرساخت ، سلامت آگهی ، و جلوگیری از مزاحمت در آماده باش کامل درآمدند. از یک سو، بات های هوشمند و الگوریتم های هوش مصنوعی بی وقفه در حال پایش آگهی ها برای شناسایی الگوهای مشکوک بودند و از سوی دیگر، ناظران انسانی با درک پیچیدگی های شرایط، موارد حساس را با دقت بازبینی می کردند.

جنگ تمام شد، اما داستان مهربانی ها نه. این قصه ها آنقدر ارزشمند بودند که نباید فراموش می شدند. ما وظیفهٔ خود دانستیم که سخاوتمندی کاربران مان را ثبت کنیم. برای همین، با تعدادی از این قهرمانان گمنام، یعنی کاربران آگهی گذار نوع دوست مان، تماس گرفتیم و پای صحبت هایشان نشستیم.

نتیجهٔ این گفتگوها، ویدیویی سرشار از لحظات انسانی و واقعی فراهم آورد. روایت هایی از بغض هایی که به افتخار تبدیل شدند، از نگرانی هایی که جای خود را به قدردانی دادند، و از غریبه هایی که به دوستانی برای چند شب یا یک مسیر بدل گشتند. این ویدیو، سند افتخاری برای ما ایرانی هاست؛ که بی دریغ کنارِ همیم.

کنار هم در بحران پروژه ای مقطعی نبود؛ بلکه تبلور باوری ست که در شالوده و نهاد دیوار ریشه دارد. ما معتقدیم که به عنوان پلتفرمی ایرانی، در برابر جامعه و مردمی که به ما اعتماد کرده اند، مسئولیتی عمیق داریم. این مسئولیت، فراتر از ارائهٔ خدمات باکیفیت، و در همراهی در لحظات کلیدی زندگی کاربران مان تعریف می شود. این همراهی، چه در روزهای آرام و چه در ایام بحران، تعهد همیشگی ما بوده و خواهد بود. هرچند آن 12 روز تمام شد، اما قصهٔ کنار هم بودن ما ادامه دارد.