موحد منتقم طی یادداشتی در عصرایران نوشت: شکارگاه اثری است که از همان ابتدا با عنوانش ما را وارد قلمرو استعاره ای می کند، انسان هایی که در موقعیت های بحرانی، همچون شکار و شکارچی، در عمارتی نفرین شده سرگردان اند. جاویدی که پیش تر با فیلم هایی مثل سرخپوست علاقه اش به روایت های تنگنا و بحران های اخلاقی را نشان داده بود، در شکارگاه شخصیت ها در برابر انتخاب هایی قرار می گیرند که نه صرفاً اخلاقی اند و نه صرفاً منفعت طلبانه، بلکه میانجی وضعیت انسانی در ساختار اجتماعی ای هستند که به طور پنهان آن ها را به سمت خشونت و تباهی سوق می دهد؛ جایی که قانون و اخلاق جای خود را به بقا داده اند.

شخصیت ها بیش از آن که عاملان مختار باشند، محصول مناسبات نابرابر دربار و قدرت اند. شکارگاه میدان کشاکش ترس، اضطراب و میل است؛ آدم ها همدیگر را زیر نظر دارند، به دیگری اعتماد ندارند و هویت شان مدام در خطر افشا یا نابودی است.

شکارگاه تازه ترین تجربه ی نیما جاویدی داستان میرعطاخان سرهنگ، یک افسر قره سوران که زندگی اش را از راه به دام انداختن راهزنان می گذراند، روایت می کند. او همراه اعضای خانواده ی نظامی اش برای انجام مأموریتی مهم وارد یک شکارگاه نفرین شده می شود؛ جایی که قرار است هم میدان نبرد باشد و هم محل آشکار شدن رازها، خیانت ها و کشمکش های عاطفی.

عنوان سریال به شکل استعاری جهان قصه را مشخص می کند: جهانی که در آن یا باید شکارچی بود یا شکار، اما این پتانسیل قدرتمند هیچ گاه در روایت به کار گرفته نمی شود. یکی از مهم ترین ویژگی های هر سریال خوب عرضه ی شخصیت هایی است که به درستی و کمال پرداخته شده اند. برخی سریال ها شخصیت پردازی شان کامل نیست، اما حداقل شما را جلب می کنند و نگران سرنوشت کاراکترها می شوید.

در تقسیم بندی سه گانه، آثاری نیز وجود دارند که نه شخصیت پردازی درست و حسابی دارند و نه شخصیت ها توجه و همدلی تماشاگر را جلب می کنند. شکارگاه به نوع سوم تعلق دارد؛ شخصیت پردازی کامل و تمام عیار نیست و دیگر مهم نیست چه بلایی سر کاراکترها می آید. بازیگران سریال چندان هویتی متناسب با کاراکترهای خود پیدا نمی کنند و بیشتر شبیه همان شخصیت های آثار قبلی شان به نظر می رسند که فقط با لباسی متفاوت وارد این مجموعه شده اند.

پرویز پرستویی در نقش میرعطا و مهدی حسینی در نقش بهادر، و حتی سایر بازیگران، اغلب در حد تیپ باقی می مانند و بعد از همدلی اولیه، دیگر تماشاگران را جلب نمی کنند. برخی شخصیت ها مانند یحیی (با بازی عرفان ابراهیمی) نیز عملاً در میانه های داستان کنار گذاشته می شوند و سپس دوباره در قسمت پایانی ظاهر می شوند تا چند گلوله شلیک کنند و ماجرا برایشان تمام شود.

فیلمنامه نویس و کارگردان سریال با شتاب زدگی و شلختگی، قصه را به پیش می رانند؛ بی آنکه فرصت بدهند موقعیت ها پخته شوند یا شخصیت ها عمق پیدا کنند. کاملاً پیداست نیما جاویدی در شکارگاه به دنبال دستیابی به اهداف بلندپروازانه ای بوده و در عین حال کاملاً مشخص است که موفق به تحقق آن ها نشده است.

سریال با آن که طراحی صحنه و فیلمبرداری جذابی دارد و در ابتدا می تواند مخاطب را همراه کند، اما موتور داستانی ضعیف آن همه ی پیشرفت های بصری را بی اثر می کند. از قسمت ششم به بعد، وقتی روشن می شود دست نویسنده خالی است، سریال به داخل حفره های داستانی سقوط می کند و تا پایان نمی تواند خود را نجات دهد.

هرجا که کم آورده اند، با شتاب باور نکردنی چند پیچش داستانی و قصه های فرعی را وارد می کنند؛ گاهی دو یا سه گره داستانی همزمان در یک قسمت مطرح می شود و در پایان همان قسمت این گره ها و معماها حل می شود، که نه تنها حل آن ها باورپذیر نیست، بلکه هیچ تأثیری بر پیشرفت قصه ندارد و مخاطب را گیج و سرخورده می کند.

این شتاب زدگی و شلختگی باعث شده آنچه باید قصه ای پرکشش درباره ی عشق، خیانت و ازخودگذشتگی دربار باشد، به کلافی سردرگم و بی اثر تبدیل شود. پایان هم که قرار بود تراژیک باشد، به دلیل صحنه های اکشن تاریخ گذشته بیشتر خنده آور است تا تأثیرگذار.

شخصیت ها داخل عمارت سرگردان اند و کاری جز صبحانه و نهار خوردن ندارند تا فیلمساز به آن ها نیاز پیدا کند. آن ها به جای مهره هایی در دست تقدیر، عروسک هایی در دست فیلمساز گرفتار شده اند و تماشاگر کوچک ترین علاقه ای به سرنوشت شان پیدا نمی کند.

روابط عاشقانه تصنعی و سطحی است؛ مانند باغبان و دختر سرهنگ که ناگهان و بدون هیچ زمینه ای عاشق هم می شوند. شیوه توسعه داستان و تعامل شخصیت ها ایراد اساسی دارد؛ سریال از همان قسمت های ابتدایی به مسیر انحرافی می افتد و تا پایان همان مسیر را دنبال می کند.

عمارت نفرین شده که قرار بود شخصیت اصلی قصه باشد و کاراکترها را به سرنوشت های متفاوت رهنمود کند، خیلی زود مانند یک خانه قدیمی معمولی و مرمت شده می شود و تمهیداتی مثل زوزه ی گرگ، دود و صدای خفاش نمی تواند هویت نفرین شده به آن ببخشد.

حتی خود سریال هم انگار تحت نفرین عمارت قرار گرفته؛ قسمت های ابتدایی جذاب اند اما هرچه جلوتر می رود، جذابیت از بین می رود. پیچش ها و توییست های داستانی اغلب کم رمق و آشکارند و نمی توانند توجه مخاطب را جلب کنند.

سریال در بخش تاریخی و رازآلود شکست خورده و وجه عاطفی آن کوچک ترین نشانی از ظرافت ندارد. در یکی از داستان های فرعی به واقعه ی تاریخی فروش دختران قوچانی به عنوان مالیات در دوران قحطی پیش از انقلاب مشروطه اشاره می شود، اما سریال با قدم های شتابان از روی این رویداد مهم عبور می کند و فرصت نمایش وجه تاریخی و انسانی را از دست می دهد.

سریال هیچ گاه به عمق نمی رود، زیرا شخصیت ها به درستی پرداخت نشده اند و در نتیجه درک آن ها برای مخاطب دشوار است. نویسنده و کارگردان بیشتر درگیر خلق موقعیت ها و حل و فصل آن ها هستند و نمادهای استعاری سریال، مانند گنج دختر یا همان گنج سلطنتی که ثروتی افسانه ای از دوران قاجار و نماد عزت میهن است، تبدیل به ابزارهایی تصنعی و شعاری شده اند.

میرعطاخان با شجاعت قرار بود از این گنج نه تنها برای حفاظت از ناموس وطن بلکه برای آزادی دختران سرزمینمان استفاده کند، اما این بخش از داستان نیز شکل تصنعی و شعاری به خود می گیرد و کارکرد واقعی خود را از دست می دهد.

شکارگاه یادآور اثری است که فرصت های تاریخی، روانشناختی و تعلیقی را از دست داده و به جای جذب مخاطب، او را با ترکیبی از روایت ناقص، شخصیت های بی جان و پیچش های دم دستی تنها می گذارد. استعاره ی شکار و شکارچی که می توانست خط اصلی قصه باشد، به حاشیه رانده شده و تنها تصویری که در ذهن مخاطب باقی می ماند، سریالی است که خودش هم از عمارت نفرین شده خسته شده و تنها می خواهد هرچه سریع تر به پایان برسد تا از آن عمارت خلاص شود.