اصغر میرفردی در اعتماد نوشت: به درستی می توان گفت کشور در شرایط خاصی قرار دارد و از نظر فضای جنگی همسان با شهریور 1320 و از نظر اختلافات و چالش های درون ساختاری همسان با مرداد 1332 است.

در چنین فضای سختی که اقتصاد و معیشت مردم هم در شرایط نامطلوب و حتی برزخی قرار دارد، برخی جریان های تندرو، بی اعتنا به این شرایط که زندگی را به کام مردم تلخ کرده و فضای آینده اقتصادی جامعه را گنگ و مبهم ساخته اند، وارد مدار مبارزه با دولت و طرفداران آن شده اند و تهمت و توهین را به شدیدترین اندازه وارد ادبیات خود کرده اند.

از آغل پنداری تا تشبیه به شخصیت های چالشی صدر اسلام و حتی تهدید به استیضاح رییس جمهور و…، نمونه هایی از چنین رفتارهایی است که حتی از رسانه ملی با شور وافری نشر پیدا می کنند. واقعا اکنون زمانه چنین بحران سازی و تخریب هایی است؟ آیا مشکل کنونی جامعه مدیران کنونی و سابق است یا ابربحران هایی که تمامیت سرزمینی کشورمان را تهدید می کنند و امنیت، آرامش و معیشت ایرانیان را هدف گرفته اند؟ آیا کسانی که دست به این جنجال سازی می زنند، دغدغه ایران را دارند یا نگران بخشی از کرسی از دست رفته خود در میز قدرت هستند؟

در شرایط کنونی، اولویت قدرت این گروه یا آن گروه اهمیتی ندارد، آنچه اهمیت دارد، برون رفت کشور از بحرانی است که امنیت و یکپارچگی کشور را تهدید می کند، بحرانی که سودای قدرت برخی افراد و گروه ها باعث شده تا آن را درک نکنند و بدان نیندیشند. جریان موسوم به دولت سایه و عقبه فکری آن ها، همواره در این کشور در ساختار قدرت و تصمیم گیری حضور داشته اند و وضعیت کنونی کشور را نمی توان مبرا از سهم آن ها تحلیل کرد.

در این روزها، با نادیده گرفتن شرایط بحرانی کنونی و همچنین بدون ارزیابی منصفانه نقش خود در ارکان تصمیم گیری کشور در دو دهه گذشته، واژه مذاکره و تعامل را به عنوان واژه ای پلید و نحس معرفی می کنند و در کنار چنین برداشتی از تعامل در عرصه بین المللی و اتهام زنی و ناسزاگویی به باورمندان رفع تنش، مشخص نمی سازند که چه جایگزینی برای آن دارند. بدیهی است وقتی تعامل و مذاکره در یک اختلاف کنار گذاشته شود، درگیری و جنگ به میان می آید.

ناگفته نماند که در برخی موارد، رویارویی نظامی بیشتر با امریکا و غرب را فریاد می زنند بدون توجه به اینکه چنین درگیری هایی چه دستاوردی برای کشور ما خواهد داشت. جریان تندرو برآنند زمانی که حتی در مشارکت پایین انتخاباتی، مورد اقبال رای مردم واقع نمی شوند، به شیوه های نامتعارفی اراده و ایده خود را بر این جامعه تحمیل کنند، حتی اگر ایده های آن ها موجب خالص سازی درون جامعه شود و کشور را به درگیری با دیگر کشورها بکشاند.

مهم ترین اصل امر سیاسی در عرصه بین الملل، شناخت و ارزیابی واقع بینانه شرایط خود و دیگر بازیگران جهانی است. اگر جز این به سیاست نگریسته شود، جامعه به ورطه ایده های آخرالزمانی با سرنوشت ناپیدا می افتد که سرنوشت صفر و صدی در بر دارد و بدیهی است کشوری چون کشور ما که حتی یک همراه صادق و واقعی در منازعات بین المللی ندارد، از چنین فضایی به شدت آسیب می بیند.

دل خوش کردن به قدرت های شرقی که هیچ کمکی به ایران در جنگ اخیر نداشتند و تخریب کنشگران داخلی و تعمیق شکاف سیاسی و اجتماعی داخلی، بدترین سناریویی است که می شد تصور کرد ولی در واقع در کشور ما اتفاق افتاده و همچنان با شدت تداوم پیدا می کند. اگر بازیگران تندرو، به راستی دغدغه سرنوشت این سرزمین و حفظ تمامیت آن را می داشتند، حاضر نمی شدند سرنوشت آن را هزینه رقابت های سیاسی برای دستیابی به سطوح بالاتر و بیشتر قدرت کنند. چنین فضای تنش آلود داخلی آن هم در شرایط خاص کنونی، تردید نسبت به صداقت و ماهیت برخی گروه های سیاسی را افزایش می دهد، ضمن اینکه انسجام ملی را در وضعیت بحران کنونی به شدت تضعیف می کند.