فرارو- در عمیق ترین بخش های اقیانوس آرام، کرم زرد درخشانی توانسته بقای خود را در یکی از سمی ترین نقاط زمین تضمین کند.

به گزارش فرارو، این جانور که در میان جریان های پر از آرسنیک و سولفید ناشی از دهانه های گرمابی زندگی می کند، سموم کشنده را بی اثر می سازد؛ به این صورت که آنها را به بلورهای معدنی طلایی تبدیل می کند و مرگبارترین مواد را به زرهی درخشان بدل می سازد.

گونه ای کرم اعماق دریا که در اطراف دهانه های گرمابی زیست می کند، به روشی شگفت انگیز برای بقا دست یافته است: این جانور دو ماده مرگبار، آرسنیک و سولفید، را درون سلول های خود ترکیب می کند و از آنها معدنی بسیار کم خطرتر می سازد. این کشف که توسط چائولون لی از مؤسسه اقیانوس شناسی آکادمی علوم چین و همکارانش گزارش شده، در 26 اوت در نشریه آزاد PLOS Biology منتشر شد.

این گونه که با نام Paralvinella hessleri شناخته می شود، تنها جانوری است که می تواند در داغ ترین مناطق دهانه های گرمابی اعماق غرب اقیانوس آرام دوام بیاورد. این دهانه ها آب های فوق داغ و سرشار از مواد معدنی بیرون می ریزند؛ آب هایی که غلظت بالایی از سولفید و آرسنیک دارند. با گذشت زمان، آرسنیک در بافت بدن کرم انباشته می شود و در برخی موارد، بیش از یک درصد وزن کل بدن او را تشکیل می دهد.

برای کشف راز بقای P. hessleri در چنین محیط مرگباری، گروه لی از میکروسکوپی پیشرفته همراه با تحلیل های DNA، پروتیین و شیمیایی بهره برد. نتایج پژوهش نشان داد که این کرم یک فرآیند سم زدایی کاملاً تازه در اختیار دارد: او ذرات آرسنیک را در سلول های پوستی به دام می اندازد؛ سپس این ذرات با سولفید موجود در مایعات گرمابی ترکیب شده و خوشه هایی از معدنی زرد و درخشان به نام اورپیمنت (orpiment) را شکل می دهند.

این سازوکار عجیب نمونه ای است از آنچه پژوهشگران مبارزه با سم با سم می نامند؛ روشی که به کرم اجازه می دهد در محیطی زندگی کند که برای هر موجود دیگری کشنده است. بررسی های دیگر نشان می دهد گونه های خویشاوند همین کرم و حتی برخی حلزون ها در غرب اقیانوس آرام نیز مقادیر زیادی آرسنیک در بدن خود ذخیره می کنند و شاید از سازوکاری مشابه بهره ببرند.

همکار این پژوهش، دکتر هاو وانگ ، می گوید:
این نخستین سفر من به اعماق دریا بود و آنچه بر صفحه مانیتور ROV دیدم مرا مبهوت کرد. کرم های زرد درخشانی که با نام Paralvinella hessleri شناخته می شوند، چیزی کاملاً متفاوت بودند؛ آنها در پس زمینه تیره دهانه ها و لایه سفید زیست لایه، مانند جواهراتی زنده خودنمایی می کردند. باورش سخت بود که موجودی بتواند در چنین محیطی نه تنها زنده بماند، بلکه شکوفا شود.

او می افزاید:
آنچه کشف را شگفت انگیزتر می کند این است که همان کانی سمی و طلایی که این کرم تولید می کند ـ اورپیمنت ـ روزگاری در دوران میانه و رنسانس توسط نقاشان ارزشمند شمرده می شد. هم نشینی عجیب زیست شناسی و تاریخ هنر، آن هم در اعماق اقیانوس!

نویسندگان مقاله اشاره می کنند: مدت ها از ماهیت دانه های زرد درون سلولی متحیر بودیم. رنگشان زنده و شکلشان تقریباً کاملاً کروی بود. تنها با ترکیبی از میکروسکوپ، طیف سنجی و تحلیل رامان بود که دریافتیم آنها کانی اورپیمنت هستند ـ کشفی شگفت آور.

آنها در پایان می نویسند: امیدواریم این الگوی مبارزه با سم به کمک سم الهام بخش دانشمندان باشد تا دوباره بیندیشند که بی مهرگان دریایی چگونه با عناصر سمی محیط خود تعامل می کنند و شاید حتی آنها را به خدمت می گیرند.