فرارو- اخیرا اکران آنلاین فیلم سینمایی خانه ارواح شروع شده است، فیلمی درباره خانه ای قدیمی که ورود کاراکترهای شاهرخ و مرتضی به این خانه ماجراهای جدیدی را در دل تاریخ به وجود می آورد.

به گزارش فرارو، با شنیدن نام فیلم مخاطب فکر می کند با یک داستان ترسناک رو به روست، اما خانه ارواح یک فیلم کمدی است که به دنبال خنداندن مخاطب است. با این حال به نظر می رسد این فیلم نتوانسته برای مخاطب جذاب باشد.

همه چیز درباره یک خانه قدیمی است. داستان در دو برهه تاریخی روایت می شود. ماجرا ابتدا به دوران کودتای 28 مرداد باز می گردد و داستان به دنیا آمدن دو نوزاد عجیب و غریب در یک زایشگاه را به تصویر می کشد، نوزادانی که به نظر می رسد سرنوشتشان به هم گره خورده است. در عین حال مردی را نشان می دهد که بعدها مشخص می شود یکی از یاران نزدیک مصدق بوده و به دلیل ترس از حوادث کودتا علیه دکتر مصدق، می میرد. فیلم بعد از چند سکانس به دوران جنگ ایران و عراق می رود. جایی که همان نوزادها به نام های شاهرخ و مرتضی دوباره یکدیگر را می بینند، آنها ناخواسته با هم همراه می شوند و ماشین ماموران کمیته را می دزدند. شاهرخ و مرتضی به یک خانه قدیمی و متروکه پناه می برند، آنها در این خانه روحی را می بینند که همه چیز را به هم می ریزد.

سینمای کمدی، در سال های اخیر به جایی رسیده که مشخصا اعلام می کند، برای ساخت یک فیلم نیاز چندانی به وجود فیلمنامه و داستان نیست و با شوخی و لودگی های دم دستی می توان یک اثر ساخت. فیلم کمدی ساخته می شود تا تماشاگر در حالی که می خندد به واقعیت های جامعه نگاهی جدید داشته باشد. در سینمای کمدی ایران آثاری وجود دارد که با گذشت چندین سال همچنان در ذهن مخاطبان ماندگارند، اما آثار کمدی به جز استثنائات در سال های اخیر آنقدر ضعیف هستند که تماشاگر از تماشای آنها احساس پشیمانی می کند.

خانه ارواح یک ایده هدررفته است، یعنی اثر شروع جذابی دارد ولی از یک جایی به بعد فیلم به بن بست می رسد که دیگر نه شوخی ها و نه کاراکترها برای مخاطب جذاب است. در عین حال کاراکترهای فرعی نیز به جای افزودن جذابیت به داستان، باعث کسل شدن داستان شده اند. در عین حال بیننده خسته شده از تماشای آثاری که تلاش می کنند با استفاده از نوستالژی های دهه 50 و 60 شمسی مخاطب را جذب کنند. خانه ارواح نیز از همین موضوع استفاده کرده تا بیننده را جذب کند، اما تبدیل به اثری شده که بیننده در سایر فیلم ها دیده است.

خانه ارواح ، یک فیلم کمدی است که تلاش می کند تا ترس را با خنده ترکیب کند و یک اثر متفاوت ارائه دهد، تلاشی که به نظر شکست خورده است، چرا که مخاطب هیچ واکنشی در صحنه های ترسناک از خود نشان نمی دهد. نازنین بیاتی در این فیلم با گریم متفاوت ظاهر شده، با این حال حتی این موضوع هم تاثیری در جذابیت فیلم ندارد.

تیپ همیشگی پژمان جمشیدی در خانه ارواح نیز وجود دارد. گویی این بازیگر روی چرخه ای از تکرار گیر کرده است و شبیه به برخی از آثار ترسناک، مانند فیلم روز مرگت مبارک که شخصیت ها در یک روز یا اتفاق گرفتار می شوند، جمشیدی نیز در یک تیپ تکراری با اسم های متفاوت محبوس شده است. زمانی بیننده از حضور او در دنیای فیلم و سریال رضایت داشت، زیرا نقش هایی را انتخاب می کرد که تماشاگر از دیدن آنها لذت می برد. با این حال در سال های اخیر، انتخاب تیپ ها و کاراکترهای شبیه به هم، او را برای مخاطب تکراری کرده است. در نهایت خانه ارواح ، فیلمی است که نه مخاطب را می خنداند و نه در ذهن ماندگار می شود.