برگزیدگان جشن منتقدان سینمایی پس از دریافت جوایزشان سخنانی را مطرح کردند.

به گزارش ایسنا، در بخش ابتدایی پانزدهمین جشن انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران که شامگاه 8 شهریور ماه برگزار شد, کلیپی از سال ها تلاش سینماگران ایرانی پخش شد.

این برنامه که اجرای آن برعهده فرزاد حسنی بود در آغاز با کلیپی از چهارده دوره گذشته رسما کار خود را آغاز کرد.

در ادامه این مراسم جعفر گودرزی -دبیر پانزدهمین جشن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران- در سخنانی بیان کرد: هنرمندان و سینماگران عزیز، اهالی شریف رسانه، میهمانان ارجمند و اعضای گرامی انجمن منتقدان، امشب ما در تالار قلم گرد هم آمده ایم، نه فقط برای برگزاری یک جشن، بلکه برای پاسداشت جادویی که نامش سینماست. سینما، حافظه زنده یک ملت است؛ آینه ای که شکست و شکوفه، غم ها و شادی هایمان را بازمی تاباند و ما را دوباره با خودمان روبه رو می کند. زخمی است که هم زمان مرهم است و فانوسی که در تاریک ترین راهروهای تاریخ، جرقه ای از امید را روشن می کند و این همان معجزه ای ست که سینما را یگانه و جاودانه کرده است.

وی ادامه داد: پانزدهمین جشن منتقدان، فرصتی است برای ایستادن دوباره کنار هم، برای یادآوری اینکه سینمای ایران، با همه رنج ها و تنگناها، هنوز شرافتمندانه می تپد و زندگی را بی صدا به ما بازمی گرداند. امشب، بیش از آنکه مراسمی برای تقدیر باشد، لحظه ایست برای دوباره باور کردن نیروی سینما؛ همان نیرویی که ما را کنار هم نگه داشته و چراغ فردا را روشن می کند.

گودرزی افزود: در این دوره از جشن منتقدان، برای نخستین بار آکادمی جشن، مسئولیت سنگین داوری سه سال اکران سینمای ایران را برعهده گرفت. کاری طاقت فرسا و دقیق که ثمره اش، ارزیابی 207 فیلم در گستره ای وسیع از ژانرها، زبان ها و جهان بینی ها بود. ما باور داریم که سینمای ایران، در این بزنگاه تاریخی، نه تنها به تندباد شهرت و بازار، که به بادهای پالایشگر کیفیت نیاز دارد.

وی مطرح کرد: در چنین زمانه ای، بیش از همیشه نیازمندیم به دل های پاک، به قلم های بی تعارف و به وجودهای دلسوزی که چشم به حقیقت دارند، نه منفعت. بیایید کنار هم بمانیم. نگذاریم هر جریان یا هیاهویی بین ما، بین دلسوزان سینمای نجیب ایران، دره ای از سوءتفاهم و جدایی حفر کند. سینما، پیش از هر چیز، خانه دل های روشن است و منتقد، فانوس دار این خانه در تاریکی ها.

دبیر پانزدهمین جشن بزرگ انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی گفت: سینمای ما سال هاست از تک صدایی ملال آور رنچ می برد، از تکرار بی پایان جهان هایی که نه تازه اند، نه راستین. گویی دوربین ها جرأت عبور از قاب امن عادت را ندارند. ما، به جای تنوع طعم ها، یک غذا را در صد بشقاب سرو می کنیم و هنوز انتظار داریم مخاطب، با اشتیاق، لقمه آخر را هم ببلعد. نه! سینما با تک صداها نمی بالد. با فراموشی مخاطب زنده نمی ماند. وقتی ژانرهای فراموش شده، وقتی طنز به ابتذال و درام به زاری بدل می شود، یعنی ما به شعور و ذائقه تماشاگر پشت کرده ایم.

وی مطرح کرد: مخاطب ما بی سلیقه نیست، تحقیرش کرده اند. با آثاری که نه تخیل را قلقلک می دهند، نه اندیشه را. نه می خندانند، نه می گریانند. بلکه فقط می گذرند؛ مثل نسیمی که یادش نمی ماند. سینمای ما، اگر بخواهد برخیزد، باید دوباره به تنوع، شهامت و تجربه گری بازگردد. باید جسارت کند، در روایت، در فرم، در لحن، در فهم مخاطب. و این آغاز نمی شود مگر با صدای منتقد، با واژه هایی که نه از سر خشم، که از سر عشق، آینده را صدا می زنند.

گودرزی ادامه داد: ما در کشوری با اقلیم های متنوع، فرهنگ های رنگارنگ، اسطوره های زنده و زخم های عمیق، چرا باید فقط یک قصه را در صد فرم یکسان تکرار کنیم؟ و در این میانه، سینمای ما از زخمی عمیق رنج می برد: فقر ژانر، یعنی فقر تخیل. ما در کشوری با صدای هزار روایت، چرا فقط یک لحن را تکرار می کنیم؟ وقتی کمدی به هجو بدل می شود، ملودرام به زاری و عاشقانه به سانسور، یعنی خطر از قاب گذشته و به روح رسیده است. سینمای ما از فقر ژانر نمی رنجد؛ در آن جان می سپارد. وقتی هفت هنر را به چهار نما تقلیل می دهیم و خیال را در یک قاب بسته محبوس می کنیم، نه درام رشد می کند، نه کمدی می خنداند، نه عشق می سوزاند. این فقر، فقط فقدان تکنیک نیست؛ فقدان شهامت است. شهامت نگاه تازه، شهامت تجربه گری، شهامت پذیرش مخاطبی که می فهمد و شعورش را به بازی نمی گیرد.

وی گفت: ما به نام مردم، از مردم دور شده ایم. مخاطب، قربانی سهل انگاری ما شده؛ نه چون او ذائقه ندارد، بلکه چون ما طعم تازه ای به او نچشاندیم. نه چون او خام است، بلکه چون ما خام فروشی کردیم و این درد، درد یک نسل است که به جای سینما، فقط سایه اش را دیده؛ سایه ای بی ژانر، بی خون، بی غرور. سینمای ما، اگر بخواهد برخیزد، باید از روی خاکستر خودش عبور کند. باید دوباره یاد بگیرد که ترس را بیافریند، عشق را بی پرده روایت کند، کمدی را از لودگی نجات دهد و مرگ را، نه با آه، بلکه با سکوتی سینمایی به تصویر بکشد.

دبیر پانزدهمین جشن بزرگ منتقدان در ادامه صحبت های خود یادآور شد: اینجا، نقطه جوش است. یا تبخیر می شویم یا تبدیل و در این میانه، باید چشم باز کنیم به واقعیت سخت تولید. امروز، هزینه های سرسام آور، بخش خصوصی را فلج کرده است. جریان تولید، در گل مانده است و بسیاری، دیگر نه به ساختن، که به بقا فکر می کنند. ما در زمانه ای ایستاده ایم که فردا، مبهم تر از همیشه است. بلاتکلیفی، در همه جا خانه کرده؛ در سرمایه گذاری، در مجوز، در نمایش و حتی در اعتماد و با این همه، هنوز یک چیز هست که می توان به آن دل سپرد: سینما. سینما، در دل این آشوب فقط هنر نیست؛ پناه است. شاید آخرین امید جمعی ما باشد برای اینکه دوباره باور کنیم به دیدن، به فهمیدن، به بودن. به پانزدهمین جشن منتقدان خوش آمدید. با افتخار، با امید و با ایمان به سینما.

در بخش دیگری از این مراسم کلیپی از درگذشتگان حوزه سینما پخش شد و سپس از بیتا موسوی که در جنگ 12روزه اعضای خانواده خود را از دست داد تجلیل شد.

بیتا موسوی در این آیین تجلیل با تشکر از انجمن منتقدان و ریاست آن، از نقش مطبوعات و رسانه ها در زنده نگه داشتن یاد شهدای جنگ تقدیر کرد و گفت: از همه مطبوعات و رسانه ها که در این شرایط سخت، به ما کمک کردند تا راحت تر این دوران را بگذرانیم تشکر می کنم.

وی به طور ویژه از روزنامه شرق تقدیر کرد و افزود: اصحاب رسانه و به ویژه روزنامه شرق با هر گزارش و گفت وگویی، یاد و خاطره شهدای جنگ را زنده نگه داشتند.

موسوی با بیان آرزوی صلح و پایان درگیری های جهانی، تأکید کرد: امیدوارم هیچ انسانی قربانی جنگ و سیاست نشود.

وی در پایان با اشاره به از دست دادن اعضای خانواده خود، گفت: از آن خانواده، فقط محمد موسوی برادرزاده ام برایم باقی مانده و امید است با انرژی های شما بتوانم این یادگار را به خوبی نگه دارم.

محمد موسوی هم در سخنان کوتاهی از ابراز همدردی اصحاب رسانه و هنرمندان تشکر و آرزو کرد سایه جنگ از این کشور به دور بماند.

گودرزی در این تجلیل با بیان آرزوی صلح جهانی، گفت: زندگی هر ایرانی به قبل و بعد از جنگ 12 روزه برمی گردد و امیدوارم که در هیچ جای دنیا جنگ، هیچ وقت در فضای آن کشور استشمام نشود.

وی با بیان اینکه صلح باید از درون آغاز شود، افزود: امیدوارم صلح از درون خودمان آغاز بشود و این را در تمام جامعه و جهان پخش کنیم.

در ادامه این مراسم از فرشته صدرعرفایی تجلیل به عمل آمد که این بازیگر در سفر بود و جایزه اش را مهناز افضلی به نیابت دریافت کرد.

البته فرشته صدرعرفایی در پیامی تصویری از برگزارکنندگان این جشن تشکر کرد و گفت: دوست داشتم امشب در میان شما قرار می گرفتم به ویژه در کنار حسن پورشیرازی که قرار است از او هم تجلیل شود و با هم یک عکس یادگاری می گرفتم.

مهناز افضلی پس از دریافت این جایزه گفت: جایزه انجمن منتقدان بسیار مهم است و واقعا برای هرکسی که آن را دریافت می کند بسیار لذت بخش است.

سپس جایزه ویژه انجمن منتقدان و نویسندگان توسط کوروش تهامی قرائت و این جایزه به سروش صحت برای فیلم صبحانه با زرافه ها اهدا شد.

در ادامه کلیپی از معرفی نامزدهای بخش های مختلف پخش شد.

سپس جایزه بخش بهترین دستاورد فنی به سهیل دانش اشراقی اهدا شد.

او پس از دریافت این جایزه گفت: اگر منتقدان نبودند سینما هم نبود.

پس از آن با حضور مدقالچی جایزه بهترین مهندسی صدا به مهرشاد ملکوتی و مسیح حدپور سراج برای فیلم موقعیت مهدی تقدیم شد.

در ادامه دیپلم افتخار بهترین موسیقی متن به مسعود سخاوت دوست برای فیلم موقعیت مهدی اهدا شد و تندیس بهترین موسیقی متن ستار اورکی برای فیلم خائن کشی تقدیم شد.

ستار اورکی پس از دریافت جایزه خود گفت: به جامعه هنری و مردم ایران بابت درگذشت احمد پژمان تسلیت می گویم. این جایزه را هم به استاد مسعود کیمیایی اهدا می کنم که بسیار پای پیانو از ایشان آموختم.

پس از آن جایزه تندیس بهترین تدوین به حسن حسن دوست برای فیلم پرویز خان اهدا شد.

سپس تندیس بهترین فیلم ساز اول به آرمان خوانساریان برای فیلم جنگل پرتقال تقدیم شد.

خوانساریان پس از دریافت جایزه خود گفت: خیلی خوشحالم این جایزه را گرفتم و از وقتی که این فیلم پخش شد اعضای این فیلم به دور هم جمع نشده بودیم و امشب از این بابت خوشحالم و از همه کسانی که در این فیلم ما را یاری کردند بسیار ممنون هستم.

در ادامه نوبت به تجلیل از حسن پورشیرازی رسید. در این بخش با حضور مهناز افضلی و حامد بهداد از سال ها تلاش این بازیگر تجلیل شد.

حسن پورشیرازی در ابتدای سخنان خود با تشکر از حضار گفت: از مردم فرهیخته ایران بسیار متشکرم که فیلم پیر پسر را دیدند. ممنون از اکتای براهنی که زحمت این سال های من را به ثمر نشاند. ممنونم از خانم لیلا حاتمی و حامد بهداد و همه کسانی که در این فیلم زحمت کشیدند.

وی با ادای احترام به مرحوم پژمان ادامه داد: کسی نیست که آهنگ زیبای دلیران تنگستان را نشنیده باشد.

پورشیرازی سپس گفت: من این جایزه را به مرحوم مهرجویی تقدیم می کنم.

وی در پایان با دعوت به همبستگی و حمایت متقابل در جامعه سینمایی گفت: بیایید جشن ها بگیریم، همدیگر را تشویق کنیم تا سینمای ما سربلند شود. حسادت هایمان را کم کنیم.

حامد بهداد هم با بیان خاطراتی از همکاری با استادان سینما، از دشواری های حرفه بازیگری گفت.

بهداد در آغاز با یادآوری خاطره ای از دریافت جایزه برای فیلم سد معبر گفت: به خاطر دارم که از دست آقای داریوش مهرجویی بابت فیلم سد معبر جایزه گرفتم. این لحظه ها در کمال ناباوری دود می شوند، گرچه تصاویر و دستاوردهایش به جا می مانند.

وی با ابراز تاسف از دست دادن چهره های ارزشمند سینما افزود: خیلی متاسفم که می بینیم چه آدم های گوهرباری از دست رفته، چه ستون های بزرگی برای تکیه وجود داشت و چه اعتباری در این سینما وجود داشت و از دست رفت.

بهداد سپس به توصیف سختی های حرفه بازیگری پرداخت و گفت: بازیگری کار ساده ای نیست. گاهی اوقات علی رغم اینکه همه چیز مهیاست، ابزار فرسوده می شود. در طی فیلمبرداری در طی بازی روی صحنه، من یکی دو تا از این فیلم ها را در تجربه دارم که جانم فرسوده شد و طاقتم از دست رفت.

وی با اشاره خاص به همکاری با حسن پورشیرازی ادامه داد: چهار یا پنج فیلم سینمایی و یک تئاتر با حسن شیرازی تجربه کار دارم. در ماه های آخر فیلمبرداری پیر پسر ، شاهد بودم که تمام توان از دست رفته بود، دیگر چیزی نمانده بود.

بهداد با توصیف ایثارگری این بازیگران قدیمی در پیر پسر خاطرنشان کرد: حسن را نگاه می کردم، سنش را در نظر می گرفتم، اعصابش را در نظر می گرفتم. ماه آخر جانش را از دست داده بود. باور بفرمایید، بازیگران قدیمی کوتاه نمی آیند، از ایده عقب نمی کشند.

وی در پایان با آرزوی موفقیت برای همه هنرمندان گفت: همیشه منتظر بودم که حسن پورشیرازی مزد و اجر خودش را بگیرد که امشب به نظرم گرفت. امیدوارم روزی برسد که شما هنرمندان از یگانه شدن با بازیگری، با نقش، مزد آن را بگیرید.

پس از این تجلیل نوبت به جایزه بهترین فیلمبرداری رسید که ابتدا دیپلم بهترین فیلمبرداری به آرمان فیاض برای برف آخر رسید و سپس تندیس بهترین فیلمبرداری به مسعود سلامی برای فیلم خائن کشی اهدا شد.

سلامی پس از دریافت جایزه خود گفت: بابت این جایزه خوشحالم و برای دومین بار است که این جایزه به خانه می برم و خوشحالم بابت فیلم آقای کیمیایی می گیرم و برای ایشان و تمام پیشکسوتان سینما آرزوی سلامتی دارم.

در ادامه با حضور ناهید مسلمی و پریناز ایزدیار تندیس بهترین بازیگر نقش مکمل زن به صدف اسپهبدی برای فیلم علفزار تقدیم شد.

اسپهبدی پس از دریافت جایزه خود تاکید کرد: خیلی شکفت زده شدم و از این انجمن بسیار ممنونم که این جایزه را به من دادند و آرزوی داشتن این جایزه را داشتم. همینجا از پدر و مادرم که داخل سالن هستند تشکر می کنم و این جایزه را مدیون اعتماد کاظم دانشی هستم.

سپس نوبت به جایزه بهترین بازیگر مکمل مرد رسید که با حضور ناصر ممدوح و مهران احمدی به برگزیدگان تقدیم شد. ابتدا دیپلم افتخار بهترین بازیگر مکمل مرد به علیرضا ثانی فر برای علت مرگ نامعلوم و تندیس بهترین بازیگر مکمل مرد به مجید صالحی برای برف آخر رسید.

ثانی فرد پی از دریافت جایزه از حامد بهداد تشکر کرد و گفت: بازی کردن را در کنار حامد بهداد یاد گرفتم و او معتقد بود بعد از چهل سالگی بازیگری خوب می شوم و حالا در پنجاه سالگی جایزه گرفتم. از همه کسانی که در مسیر بازیگری به من کمک کردند تشکر می کنم.

وی افزود: همیشه می گویند فیلم اول با پول ساخته نمی شود و علی زرنگار با خون دل این فیلم را ساخت و از این رو این تندیس را به علی زرنگار تقدیم می کنم.

در ادامه مجید صالحی با خنده و شوخی گفت: قبل از هرچیزی یک عذرخواهی به علیرضا ثانی قرد بدهکارم چون مجید دلبندم را در دوران دانشجویی از او دزدیدم.

وی ادامه داد: این جایزه با ارزشی است و منتقدین از یک جایی مسیر زندگی من را عوض کردند زیرا من در کمدی دچار تکرار شده بودم و نقد آنها باعث شد من به ژانرهای دیگر هم بروم.

این بازیگر در ادامه از ترانه علیدوستی، فاطمه معتمدآریا، باران کوثری، پانته آبهرام و کتایون ریاحی یاد کرد و افزود: دل مان برای این بازیگران تنگ شده است. امیدوارم شرایطی فراهم شود که از توانایی هایی این بازیگران استفاده کنیم.

صالحی بیان کرد: دو چیز من را به سینما متصل کرد ابتدا مجله فیلم بود که خانوادگی آن را می خریدیم. دوم هم این بود که بعد از فوت پدرم مجبور شدم برای امرار معاش فیلم بفروشم که به خاطر این شغل فیلم هم زیاد نگاه می کردم.

وی در پایان سخنانش گفت: برای امرار معاش فیلم می فروختم و در این فروشندگی فیلم ، یک بازی ، من را مجذوب می کرد و آن کسی نیست جز بهروز وثوقی که این جایزه را به او تقدیم می کنم.

پس از آن با حضور رسول صدرعاملی و ستاره پسیانی دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اصلی زن به الناز شاکردوست برای فیلم بی بدن و تندیس بهترین بازیگر نقش اصلی زن به سارا بهرامی برای جنگل پرتقال اهدا شد.

سارا بهرامی پس از دریافت جایزه خود گفت: افتخار این را دارم که برای دومین بار این جایزه را بگیرم و خدا را از این بابت شاکر هستم. البته این جایزه را مدیون حس اعتماد آرمان خوانساریان هستم و از انجمن منتقدان بابت نظرشان تشکر می کنم.

در ادامه با حضور حامد بهداد و هوشنگ حسینی جایزه خلاقیت در بازیگری به امین حیایی برای برف آخر اهدا شد. همچنین دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد به بانیپال شومون برای فیلم علت مرگ نامعلوم تقدیم شد.

سپس تندیس بهترین بازیگر نقش اصلی مرد به میرسعید مولویان برای جنگل پرتقال اهدا شد.

امین حیایی پس از دریافت جایزه خود گفت: خیلی ممنون از انجمن منتقدان باعث افتخار من است که از مخاطبین خاص سینما این جایزه را می گیرم. البته یکبار هم بابت فیلم شعله ور این جایزه را گرفته ام اما باز هم باعث خوشحالی من است. خیلی از همکاران ما امروز دیگر پیش ما نیستند اما قدر همین خانواده کوچک سینما را بدانیم و پیشکسوتان را تنها نگذاریم.

سپس بانیپال شومون در سخنانی تاکید کرد: اولین جایزه سینمایی خودم را گرفتم و از این منظر خوشحالم. از انجمن منتقدین تشکر دارم و از اینکه بازی من را پسندید واقعا خوشحالم زیرا شما لذت بازیگری را به من چشاندید.

وی ابراز کرد: از مجید برزگر تشکر دارم و تمام بچه های علت مرگ نامعلوم ؛ زیرا این جایزه نتیجه تلاش همه عوامل فیلم است. امیدوارم به دور از هر نژاد، مذهب و جنسیت در این کشور در کنار هم کار کنیم. این جایزه را هم به تمام هنرمندان بی صدا اهدا می کنم.

میرسعید مولویان هم در سخنان کوتاهی گفت: واقعیت اینکه دوست داشتم اولین جایزه بازیگری خودم را از انجمن منتقدان بگیرم زیرا هنر به دور از جریان غریزه ای یک بحث علمی دارد و از این رو این جایزه را روی قلبم می گذارم.

در ادامه کلیپی برای بزرگداشت جواد طوسی پخش و سپس از این منتقد تجلیل شد.

پس از تجلیل جواد طوسی پیام مسعود کیمیایی به این منتقد توسط فرزاد حسنی قرائت شد.

سپس با حضور مسعود نجفی و جعفر گودرزی تندیس بهترین فیلم نامه به علی زرنگار برای فیلم علت مرگ نامعلوم اهدا شد.

زرنگار پس از دریافت جایزه خود گفت: از انجمن منتقدان بابت این جایزه تقدیر می کنم و نفس این جایزه را به تمام فیلم های توقیف شده تقدیم می کنم، فیلم هایی که هرگز رنگ پرده را ندیدند، فیلم هایی که سینمای ایران بخشی از رنگ خود را به آنها مدیون است.

همچنین تندیس بهترین کارگردانی به علی زرنگار برای فیلم علت مرگ نامعلوم تعلق گرفت.

زرنگار پس از دریافت جایزه در سخن کوتاهی گفت: تقدیر این فیلم برای من به معنای توجه به سینمای مستقل است. ممنون بابت اینکه به فیلم ما توجه کردید و این جایزه حاصل زحمت تمام بچه های این فیلم است.

پس از آن تندیس بهترین فیلم به مجید برزگر برای علت مرگ نامعلوم رسید.

برزگر در سخنانی انتقادی تصریح کرد: ممنون از تمام بچه های علت مرگ نامعلوم، من عضو کوچک تیم بودم. سینمای ایران یعنی همه سینمای ایران و آنچه سانسور می شود و مجوز نمی گیرد هم جزو سینما ایران است.

وی به انجمن منتقدان و نویسندگان پیشنهاد داد و گفت: امروز شکل اکران ها عوض شده و اکران آنلاین هم جزوی از سینما است و باید دیده شود. امیدوارم این جایزه به کیک محبوب من و جاده خاکی و سایر فیلم هایی که رنگ پرده را ندیده هم داده شود.