رقیه حاتمی پور، فعال حوزه گردشگری کشور، پس از یک عمل به ظاهر ساده در هتل بیمارستانی در تهران، به دلیل آن چه که خانواده آن را قصور پزشکی عنوان کردند، دچار عوارض شدید شد و جان باخت؛ ماجرایی که حالا با شکایت خانواده به پرونده ای قضایی تبدیل شده است.

به گزارش تسنیم، پنجشنبه سی ام مردادماه، مأموران کلانتری 105 سنایی از طریق تماس تلفنی با بازپرس کشیک قتل پایتخت، مرگ مشکوک زنی 64ساله در بیمارستان به نام رقیه حاتمی پور فرشی که از فعالان حوزه گردشگری کشور بود را گزارش کردند.

خانواده او در جریان تحقیقات قضایی، شکایت خود را از کادر درمان تحت عنوان قصور پزشکی مطرح کردند و جسد مرحومه برای معاینات دقیق تر به پزشکی قانونی منتقل شد و با صدور قرارعدم صلاحیت از سوی بازپرس کشیک قتل، پرونده برای رسیدگی تخصصی به دادسرای ناحیه26 جرائم پزشکی ارجاع شد.

در همین راستا، مدیری، پسر مرحومه ماجرای فوت این بیمار را این گونه شرح داد: ماجرا از آنجا شروع شد که غده تیرویید مادرم که بزرگ شده بود به راه تنفسی اش فشار می آورد و هنگام فعالیت های ساده، مثلاً طی کردن یک مسافت چند متری، نفسشان تنگ می شد. ابتدا با یکی از پزشکان مطرح مشورت کردیم. تیم پزشکی اعلام کرد که ریسک عمل جراحی بالا است و مادر ترجیح داد صبر کند تا روش های کم تهاجمی تر با دارو یا روش های دیگر در صورت امکان انجام شود. در نهایت دکتری دیگر به ما معرفی شدند. من شخصاً همراه مادرم و تمام مدارک پزشکی نزد او رفتیم و گفت با روش آمبولیزیشن می توان جراحی را انجام داد؛ تنها دغدغه ما این بود که آیا روش آمبولیزیشن خطری دارد یا خیر.

دکتر به ما اطمینان داد هیچ عارضه خطرناکی ندارد و مانند یک آنژیوگرافی است؛ یک عمل کوتاه مدت با یک شب بستری است و مشکلی ایجاد نمی کند. بر همین اساس، مادرم برای این عمل پذیرش شد. تاریخ عمل یکشنبه نوزدهم مرداد، بود. محل عمل هم یک هتل بیمارستان خصوصی در منطقه 6 تهران تعیین شد؛ انتخاب ما نبود بلکه چون تیم پزشکی دکتر آنجا فعالیت می کردند، آن مرکز انتخاب شد.

وی افزود: مادرم وارد بخش شد، لباس ها را پوشید و سرم وصل شد. بین ساعت پنج تا شش عصر مادر را به اتاق عمل بردند. من در اتاق انتظار بودم که ناگهان در ریکاوری صدایم زدند و گفتند: حین عمل، مشکلی در رگ های مغزی رخ داده، اما کنترل شده است.

وقتی وارد بخش ریکاوری شدم مادرم را دیدم، متوجه شدم نیمه هوشیار است و فقط نام مرا نامفهوم صدا می زند؛ ایشان چند بار دچار استفراغ شد که گفتند تجهیزات ساکشن در این بخش وجود ندارد و بنابراین باید به طبقه دوازدهم منتقل شوند. مادر را به طبقه 12 بردند، اما همچنان هوشیاری اش در حال کاهش بود. دو ساعت بعد هم وضعیت تغییری نکرد.

وی مدعی شد: ساعت 10 یا 11 شب MRI گرفتند. پزشکی نورولوژیست مادر را ویزیت کرد و گفت سکته مغزی رخ داده است. از آن زمان به بعد مادر در همان بخش در طبقه 12 که آی سی یو بود بستری بود. روز بعد گفتند با تیم بیهوشی صحبت شده و احتمالاً حساسیت به دارو باعث شده این عارضه رخ دهد و سکته مغزی رخ نداده است اما من برای اطمینان، تصاویر MRI را به چند پزشک مطرح دیگر در بیمارستان های دیگر نشان دادیم و همگی سکته مغزی را تأیید کردند و گفتند متأسفانه به دلیل تشخیص ندادن به موقع سکته، زمان طلایی برای مداخله و تزریق دارو برای کاهش عوارض سکته نیز از دست رفته است. سطح هوشیاری مادر نیز بسیار کاهش یافته بود.

وی ادامه داد: بعد از چند روز مادر توانست کمی چشم باز کند و با علائم ساده مثل پلک زدن یا حرکت محدود دست و پا ارتباط برقرار کند. متأسفانه، به دلیل شرایط وخیم وعدم پذیرش سایر بیمارستان ها، امکان انتقال ایشان به سایر مراکز درمانی وجود نداشت. در عین حال متأسفانه خود بیمارستان نیز مشکلات زیادی داشت؛ از جمله نبود تهویه مناسب. در آی سی یو که مادرم 12 روز بستری بودند، تهویه مناسبی وجود نداشت؛ فقط سه پنکه گذاشته بودند و پنجره ها باز بود. همین شرایط باعث شد که در روز ششم، ایشان دچار عفونت شود و تب 38 تا 39 درجه پیدا کند.

مدیری ادعا کرد: در تاریخ 24 مرداد آزمایش خون از ایشان گرفته شد که در آن سطح TSH (هورمون تیرویید) روی عدد 0/01 بود. پزشک داخلی بیمارستان دارویی به نام متی مازول برایشان تجویز کرد، بدون اینکه سایر موارد را بررسی کند. همین موضوع به همراه عفونت ها باعث شد مادرم دچار آریتمی قلبی شود. از تاریخ 24 مرداد تا شب فوت، این آزمایش تکرار نشد. از سوی دیگر به دلیل همین عفونت و شرایط، سطح اکسیژن خونش پایین آمد.

با اینکه من رضایت نامه داده بودم که لوله برای تنفس بگذارند یا تغذیه لوله ای از طریق معده استفاده شود، این کارها به موقع انجام نشد. همین موضوع باعث شد آب و مواد غذایی کافی به بدن نرسد، سطح سدیم خون بالا رفت و با داروهایی که داده بودند این وضعیت تشدید شد. از سوی دیگر به دلیل هوشیاری پایین باید بیمار هر چند ساعت یکبار جابجا می شد اما این اتفاق نیفتاد و ظرف کمتر از هفت روز مادرم دچار زخم بستر هم شد و همه این عوامل دست به دست هم دادند و شرایط مادرم به سرعت وخیم شد.

وی خاطرنشان کرد: سرانجام، شب به ما زنگ زدند و گفتند حال مادر وخیم شده و ایست قلبی کرده و احیا شده است؛ ما بلافاصله به سمت بیمارستان رفتیم، اما در مسیر بودیم که تماس گرفتند و گفتند مادرم فوت کرده است.

فرزند مرحومه حاتمی پور با طرح این ادعا که بعد از فوت، حتی جنازه را هم به ما تحویل نمی دادند، بیان کرد: گفتند باید رضایت نامه ای امضا کنیم که شکایتی نداریم. ما قبول نکردیم و فقط با نامه ای بابت تحویل پیکر ایشان به پزشکی قانونی توانستیم جنازه را تحویل گرفته و به پزشکی قانونی منتقل کنیم. بیمارستان درخواست می کرد حدود 400 میلیون تومان هزینه درمان نیز باید پرداخت شود. در حالی که هنوز علت رسمی مرگ هم اعلام نشده بود.

وی در پایان گفت: شکایت ما از این است که هیچ گونه اطلاع رسانی کتبی یا شفاهی در مورد خطرات احتمالی عمل به ما داده نشده بود و باتوجه به این که عمل اضطراری نبود؛ اگر حتی یک درصد احتمال چنین عارضه ای وجود داشت، هرگز رضایت نمی دادیم.