احمدزیدآبادی روزنامه نگار در روزنامه هم میهن نوشت: در ابتدای پیروزی انقلاب زنده یاد دکتر ابراهیم یزدی چهره رسانه ای برجسته ای داشت تا بدانجا که بسیاری او را طراح عموم برنامه های انقلابی به حساب می آوردند. با این حال، منش سیاسی مرحوم یزدی از همان ابتدا نیروهای اصطلاحاً چپ اعم از مارکسیست و مذهبی را علیه او بسیج کرد. سابقه اقامت در آمریکا، پوشش کروات و لباس آراسته و نوع تلفظ برخی واژه های فارسی همگی بهانه ای شد تا درباره مرحوم یزدی افسانه هایی ساخته و پرداخته شود. او به عنوان کسی معرفی می شد که گویی شخصیتی بی نهایت مرموز و زرنگ و پیچیده و چندلایه دارد و با تمام کاخ های ریاست جمهوری و نخست وزیری در آمریکا و اروپا در تماس دائم است و در کمال اشرافیت و رفاه زندگی می کند.

در فضای یک طرفه تبلیغاتی آن روزگار این نوع افسانه پردازی ها بر توده سیاست زده وقت، بی اثر نبود. طیفی از دانشجویان سیاسی که بنا به پارادایم چپگرای حاکم بر جهان آن روز، تنها دغدغه شان مبارزه با امپریالیسم و انواع بورژوازی های داخلی بود، این شکل تصویرسازی از مرحوم دکتر یزدی را هم باور کرده بودند و هم آن را بین دانش آموزان علاقه مند به فعالیت سیاسی ترویج می کردند. من هم به عنوان یک دانش آموز گرچه از همان زمان نسبت به مشهورات ، ذهنی شکاک داشتم اما از این تصویرسازی ها مصون نمانده بودم.

از این رو، در سال 1362 که برای تحصیل وارد دانشگاه تهران شدم آن تصاویر از دکتر یزدی و همکاران لیبرال او در نهضت آزادی ایران همچنان در ذهنم زنده بود. با چنین ذهنیتی وقتی که درصدد ارتباط گیری با چهره های سیاسی منتقد آن روز برآمدم عمدتاً به سراغ شخصیت های دارای گرایش چپ رفتم و از نزدیک شدن به دکتر یزدی و دوستانش بیم داشتم.

چند صباحی اما گذشت و اوضاع رو به دگرگونی گذاشت. نیاز به فضای باز سیاسی به تدریج مرز بین چپ و راست اقتصادی را در بین نواندیشان دینداری که بعدها به اسم ملی -مذهبی شهرت پیدا کردند، کمرنگ کرد و ضرورتِ نوعی هم اندیشی و همراهی بین آنان، خود را نشان داد. به دلیل برخی نقارهای کهن اما این هم اندیشی که نیاز به بحث و گفت وگوی رو در رو داشت، چندان هم آسان نبود.

واقعیت این است که چهره های نامدار از پا پیش گذاشتن و مرزهای مرسوم را در نوردیدن بیم داشتند و از این رو، چهره های جوانتر باید این بار را به دوش می کشیدند. مسعود پدرام از فعالان جوان آن روزگار که به ضرورت هم فکری و هم راهی طیف چپ و راست مذکور رسیده بود، به همراه تنی چند از دوستان نزدیکش پیش قدم شد و به قول خودش با مرارت بسیار سرانجام توانست جمعی از چهره های شاخص در دایره ای از دکتر یزدی تا دکتر حبیب الله پیمان را به صحبت و گفت وگوی رو در رو متقاعد کند. نخستین جلسه در منزل مرحوم دکتر یزدی در کوچه تورج نرسیده به چهاره راه پارک وی برگزار شد.

در آنجا بود که من برای نخستین بار با دکتر یزدی از نزدیک آشنا و بعدها با او صمیمی شدم. در واقع در همان برخورد نخست، مشخص شد که آنچه درباره دکتر یزدی تافته و بافته بودند، جز اتهاماتی بی اساس نبوده است. او مردی بسیار سختکوش، مبادی آداب، دلبسته ایران، بسیار متدین، بسیار ساده زیست، پیگیر خستگی ناپذیر خبرهای داخلی و بین المللی و اهل بحث و منطق و تعامل و گفت وگو بود. شرحی از این خصائل را در جلد دوم خاطراتم تحت عنوان بهار زندگی در زمستان تهران به دست داده ام.

واقعیت این است که دکتر یزدی چهره ای با ویژگی های دیگر شخصیت های ملی-مذهبی بود. البته بیش از آنان مسائل بین المللی را دنبال می کرد گرچه به نظر من تصویرش از نظام جهانی چندان کامل و دقیق نبود. در عین حال او مرزهای کار تشکیلاتی را بیش از همتایان خود رعایت می کرد. همین مرزها او را وامی داشت که سفره دلش را پیش همگان باز نکند. همین خصیصه مثبت، او را در مظانِ اتهام زرنگی و دور زدن دیگران قرار می داد. در حقیقت نوعی سادگی تشکیلاتی در بین برخی از چهره های شاخص ملی- مذهبی رایج بود که دکتر یزدی می کوشید از آن فاصله بگیرد.

از نظر من این رفتاری درست و موجه بود اما دیگران آن را نمی پسندیدند و آن را مایه بی اعتمادی می دانستند. دکتر یزدی مرد بحث و گفت وگو و تعامل با هر نوع نیروی سیاسی دوست، رقیب و حتی دشمن بود و سیاست خارجی را هم در همین چارچوب توصیه می کرد. در گفت وگو بی باک و صریح بود گرچه گاهی تند و تیز هم می شد. در رعایت بهداشت تغذیه و ساده زیستی و صرفه جویی او را باید یکی از سرآمدان این نوع زندگی به شمار آورد. خداوند روحش را شاد کند.

در سال های اخیر که عده ای به دلایلی درصدد انتقامجویی از انقلاب 57 و نیروهای مؤثر در آن برآمده اند، مرحوم دکتر یزدی در صف مقدم حملات و تهاجمات آن ها قرار گرفته است. قاعدتاً دکتر یزدی هم مثل هر آدمیزاد دیگری خالی از ضعف و اشتباه نبود، اما متهم کردن او به اقدامات ناکرده و نادیده گرفتن زحمات و رنج های بسیارش و ملکوک کردن نامش در زمره همان سیئاتی است که وقتی برخی از ایرانی ها میل به انقلاب می کنند، خود را در آن غرق می سازند!