امیر جدیدی در روزنامه هم میهن نوشت: هر کس در زندگی مشکلات، معضلات، پیچ ها و خم هایی دارد که نه اساساً به زبان آوردنش کار آسانی است نه یک پله بالاتر اگر بگویدش چیزی حل می شود. با این مقدمه این روزها اینطور است که هر کس احوالم را بپرسد در جوابش می گویم بد نیستم. خیلی وقت ها طرف سوال کننده بی توجه به جوابم حرف هایش را ادامه می دهد و… گاهی اما آن آشنا یا غریب آشنا از سر مهر دلیل خوب نبودنم را جویا می شود.

در این جور مواقع دلم می خواهد بدون معطلی در مقام یک سوال شونده حرفه ای تن و بدنم را روی صندلی جابه جا کنم، میکروفن را جلوی دهانم تنظیم کنم، صدا صاف کنم، جرعه ای آب بنوشم و با صدای خش دار بگویم: سوال دقیق، درست و سختی است. اینکه چرا خوب نیستم البته دلایل متفاوتی دارد. مشخصاً این روزها شاید یکی از هزار دلیل خوب نبودنم فعال شدن مکانیسم ماشه باشد.

به تحولات منطقه، به حال و وضع این روزهای دنیا نگاه می کنم. به این فکر می کنم که شاید همه اینها فیلم یا خواب باشد. اما مگر خواب هم اینقدر طولانی و آشفته می شود؟ اگر فیلم بود که بالاخره باید ته ماجرا یک بلایی سر بدمن فیلم می آمد. اصلاً من یک ماشه اینجا می گویم اما باور بفرمایید چند شبانه روز است به این فکر می کنم که چرا اساساً چنین کلمه ای با این بار معنایی باید در متن یک توافق نوشته شود.

مگر نه اینکه اساساً ماشه برای چکاندن است؟ به این فکر می کنم که کارگردان های کاربلد آکساسوار اضافه توی صحنه نمی گذارند. یعنی اگر کارگردانی در صحنه ای تبر نشان مان دهد، حتماً تا آخر فیلم یک نفر باید تبر را بردارد و به جایی بزند. اگر چاقو نشان مان دهد حتماً یک نفر باید چاقو بخورد. این چه فیلم و چه کارگردانی است که گرفتارش شدیم. چرا یک نفر پیدا نمی شود که این صفحه نمایش را خاموش کند و… نمی دانم تا اینجای نوشته توانسته باشم به سوال تان جواب داده باشم. اما مشخص است که از روی همین حرف ها می توانید متوجه احوالم شوید؟ خلاصه اینکه این تنها یکی از چشمه های حال این روزهاست. با این همه عادت ندارم بدون امید گفته هایم را به پایان برسانم برای همین دوست دارم از زبان م. امید بنویسم:

عاقبت حال جهان طور دگر خواهد شد

زبر و زیر، یقین، زیر و زبر خواهد شد

این شب تیره اگر روز قیامت باشد

آخرالامر به هر حال سحر خواهد شد