این قسمت از آسمان که داخل قاب تصویر تلسکوپ دیده می شود و ترکیب ستاره ها، کهکشان ها یا غبارها، یک صحنه چشم نواز ساخته، بخشی از صورت فلکی پگاسوس را در آسمان پوشش می دهد که گستره ای به اندازه ی یک قرص کامل ماه دارد. ستاره های درخشان تر تصویر، خط های پراش دارند؛ همان پرتوهایی که به خاطر پایه های درونی تلسکوپ های بازتابی دیده می شوند و همه شان در کهکشان راه شیری خودمان قرار دارند.

به گزارش فارس به نقل از ناسا، در پس زمینه، ابرهای گسترده ی غبار میان ستاره ای را می بینیم که بالای صفحه ی کهکشان گسترده شده اند و نور ستارگان راه شیری را بازتاب می دهند. این ابرها که ابرهای نازک غباری کهکشانی یا همان سحابی های بازتابی بسیار کم نور نامیده می شوند، با ابرهای مولکولی راه شیری در ارتباط هستند. در حقیقت، ابر پراکنده ای به نام ام بی ام 54 که کمتر از هزار سال نوری از ما فاصله دارد، این صحنه را پر کرده است.

در میان این ابر غباری، کهکشانی مارپیچی و درخشان به نام ان جی سی 7497 دیده می شود که حدود 60 میلیون سال نوری دورتر قرار دارد. این کهکشان که تقریباً از لبه دیده می شود، درست در مرکز تصویر جا خوش کرده و بازوهای مارپیچی و رگه های غباری اش شبیه به همان رنگ ها و ساختارهای ستاره و غبار در کهکشان خودمان جلوه می کند.