فرارو- بسیاری از افراد برای دلداری دادن یا همدلی با دیگران از جمله من هم همینطور استفاده می کنیم، اما کارشناسان می گویند این جمله هرچند با نیت خوب گفته می شود، در عمل تمرکز را از فرد بردمی دارد و مانع از برقراری ارتباطی واقعی می شود.

به نقل از سی ان بی سی، جملاتی مانند من هم در این شرایط بودم یا من هم همینطور در نگاه اول می توانند نشانه درک و همراهی به نظر برسد، اما در واقع باعث می شوند تمرکز از مشکل یا احساس طرف مقابل به تجربه شخصی ما منتقل شود. در حالی که همدلی واقعی به معنای مقایسه یا روایت داستان های موازی نیست؛ بلکه اساس آن بر شنیدن عمیق و بی قید و شرط استوار است.

وقتی فردی با ما درد دل می کند، معمولاً به دنبال شنونده ای است که به احساساتش بها دهد، نه کسی که به سرعت گفتگو را به سمت تجربه های خود ببرد. در حقیقت، گوش دادن با تمام وجود همان چیزی است که می تواند رابطه ای عمیق تر و انسانی تر بسازد.

اولین گام برای نشان دادن همدلی، کنار گذاشتن حواس پرتی هاست. گوشی موبایل را کنار بگذارید، نوتیفیکیشن ها را خاموش کنید و تمام تمرکز خود را به فرد مقابل اختصاص دهید. زبان بدن نیز به اندازه کلمات اهمیت دارد. توجه کنید که بدن تان چه پیامی ارسال می کند: آیا شانه هایتان منقبض است یا رها؟ آیا دستانتان بسته و حالت دفاعی دارد یا باز و صمیمی؟ تنفس عمیق و آرامش در حرکات می تواند به طرف مقابل این حس را بدهد که در فضایی امن قرار دارد و می تواند بدون ترس از قضاوت، احساساتش را بیان کند.

وقتی فردی تجربه ای را توصیف می کند، معمولاً از واژه ها یا استعاره هایی خاص بهره می گیرد. بازتاب دادن همان کلمات، فرصتی به او می دهد تا عمیق تر به احساساتش فکر کند. برای مثال اگر کسی بگوید: واقعاً وحشتناک بود ، شما می توانید با بازتاب همان واژه بپرسید: چه چیزی در آن موقعیت برایت این قدر وحشتناک بود؟ یا اگر از خشم یا ناامیدی سخن گفت، با جملاتی مانند به نظر می رسد از این شرایط واقعاً عصبانی و خسته ای همراهی خود را نشان دهید. این نوع بازخورد، برخلاف نصیحت کردن یا مقایسه با تجربیات شخصی، نشان می دهد که شما در حال تلاش برای فهم احساسات واقعی او هستید و اهمیت آنچه تجربه کرده را درک می کنید.

بسیاری تصور می کنند برای نشان دادن توجه باید دائماً صحبت کنند یا پاسخ دهند. در حالی که سکوت می تواند یکی از مؤثرترین ابزارهای همدلی باشد. مکث های کوتاه سه تا ده ثانیه ای نه تنها ریتم طبیعی گفتگو را حفظ می کنند، بلکه فشار خون و ضربان قلب را نیز کاهش می دهند و فضایی برای اندیشیدن عمیق تر فراهم می آورند. در این سکوت است که اعتماد شکل می گیرد و امکان درک متقابل بیشتر می شود. بنابراین، اگر نمی دانید چه بگویید، گاهی بهترین کار این است که هیچ نگویید و اجازه دهید آرامش میان شما جاری شود.

یکی از ساده ترین اما قدرتمندترین راه های نشان دادن علاقه و توجه، پرسیدن جمله بیشتر برایم بگو است. این جمله نه تنها کنجکاوی سالم شما را نشان می دهد، بلکه به فرد مقابل این فرصت را می دهد که مسیر گفتگو را خودش هدایت کند و آنچه برایش مهم تر است بیان نماید. برخلاف پرسش هایی که گفتگو را به سمت علایق ما می کشانند، این عبارت تمرکز را بر نیازها و اولویت های گوینده حفظ می کند. گاهی خود فرد نیز تا زمانی که شروع به صحبت نکند، از عمق احساساتش آگاه نیست؛ اما این سؤال می تواند دریچه ای به بیان واقعیات درونی او باز کند.

در بسیاری از گفتگوها، شنیدن به شکلی سطحی و نمایشی اتفاق می افتد. ما تنها وانمود می کنیم که گوش می دهیم و در واقع منتظریم نوبت خودمان برسد تا راه حل ها، تجربه ها یا نظرهایمان را بیان کنیم. این رویکرد نه تنها همدلی ایجاد نمی کند، بلکه جریان طبیعی فکر و احساس را نیز مختل می سازد. اما زمانی که با صبر، سکوت و توجه واقعی اجازه می دهیم طرف مقابل بدون ترس و محدودیت سخن بگوید، روابط انسانی مان کیفیتی متفاوت پیدا می کنند. چنین شنیدنی می تواند اعتماد، صمیمیت و درک متقابل را عمیق تر کند.

همدلی واقعی یعنی تمرکز بر دیگری، نه بر خود. به جای اینکه با جمله من هم همین را تجربه کرده ام گفتگو را به سمت تجربه های شخصی ببریم، می توانیم با زبان بدن باز، گوش دادن عمیق، استفاده از کلمات کلیدی، پذیرش سکوت و پرسیدن بیشتر برایم بگو نشان دهیم که واقعاً برای احساسات و تجربه های طرف مقابل ارزش قائل هستیم.

در نهایت، همدلی تنها در کلمات خلاصه نمی شود، بلکه در کیفیت حضور، آرامش و گوش سپردن صادقانه به دیگران شکل می گیرد. اگر این اصول ساده اما عمیق را به کار ببریم، روابط انسانی مان نه تنها صمیمانه تر، بلکه پایدارتر و معنادارتر خواهند شد.