وینفرد شفر در گفت وگویی اختصاصی با اسپورت 1 درباره مسیر حرفه ای خود، یک فاجعه بزرگ و رابطه اش با اولی هوینس صحبت می کند. شفر که امروز 75ساله است، یکی از چهره های مهم مربیگری فوتبال آلمان و فراتر از آن به شمار می رود. او در دوران بازی برای بوروسیا مونشن گلادباخ به میدان رفت، اما جاودانگی اش را در کسوت مربی به دست آورد؛ جایی که با کارلسروهه در دهه 90 میلادی تاریخ سازی کرد و پیروزی 7 0 برابر والنسیا در جام یوفا همچنان در خاطره ها زنده است.

به گزارش ورزش سه، بعدتر با تیم ملی کامرون قهرمان جام ملت های آفریقا شد و ماجراهای پرشوری به عنوان سرمربی در تایلند، جاماییکا و غنا تجربه کرد. او همچنین در مقطعی هدایت استقلال را بر عهده گرفت و موفق شد عنوان قهرمانی جام حذفی ایران را به دست بیاورد.

شفر پر از شور، خاطره و حکایت است. او در این مصاحبه در همان جایی که دوران طلایی مربیگری اش آغاز شد (ورزشگاه قدیمی کارلسروهه) به گذشته بازمی گردد.

شفر درباره بازگشت به ورزشگاه می گوید: احساس خاصی است. هنوز هم مجسمه مرد برهنه آنجاست. اولین بار سال 1968 به این ورزشگاه آمدم. از شهری کوچک به اینجا رسیده بودم و برایم رؤیایی بود. بعدتر که به عنوان مربی برگشتم، هدفم صعود به بوندس لیگا بود. اول مسخره ام کردند، اما به هدف رسیدیم. هواداران نقش بزرگی داشتند. بخشی از کارلسروهه همیشه در وجود من خواهد ماند. اما پایان کارم اینجا یک فاجعه بود.

او از اخراج ناگهانی اش می گوید: 10 سال کار کردم، باشگاه را به اروپا بردم و بدون بدهی تحویل دادم. اما یک روز قبل از تمرین تماس گرفتند و گفتند تمام شد. سخت ترین لحظه زندگی ام بود. تنها چیزی که می خواستم احترام بود.

شفر خاطرات مهمش را مرور می کند: صعود، ماندن در بوندس لیگا با گل گلسیوس، پیروزی تاریخی برابر والنسیا و البته بردهای مقابل بایرن. اما سخت ترین بخش، از دست دادن استعدادها بود: شال، اشترنکف، کان، کرویتسر… همه رفتند. نمی توانستیم نگه شان داریم. اولی هوینس هفت بار با قطار ICE به کارلسروهه آمد تا بازیکنان ما را بخرد. فقط کان، فینک و تارنات جایگزین ناپذیر بودند.

او اضافه می کند: وقتی من رفتم، باشگاه 20 میلیون مارک بدهی داشت، در حالی که وقتی شروع کردم حتی دوش آب گرم هم نبود.

شفر از فضای متفاوت تیمش تعریف می کند: گاهی هدف ششم جدول را روی تخته نوشتم، هیچ اتفاقی نیفتاد. اما بعد از یک تساوی دوستانه با رئال مادرید، بازیکنان خودشان پاداش حضور در جام یوفا را تعیین کردند! یا شوخی های یورو-ادی اشمیت که با قهوه و کروسان دیر سر تمرین می آمد. بعد از برد مقابل والنسیا، رییس باشگاه 5000 مارک پاداش نوشت، بازیکنان پاک کردند و رقم را بالا بردند تا رسید به 15 هزار! آنجا راک اندرول بود.

فلسفه مربیگری شفر ساده اما روشن است: هیچ وقت بازیکنانم را علنی نقد نکردم. اساس کارم تیم محوری، انضباط، احترام و شوخ طبعی بود. رختکنی که در آن خنده نباشد مثل مسابقه ای بی هیجان است.

او درباره قهرمانی با کامرون می گوید: نسل طلایی با اتوئو، ام بومبا و جرمی. من درباره زندگی شان می دانستم، همین اعتماد ایجاد کرد. هر کس کار نمی کرد، به خانه می رفت. اتحاد فوق العاده ای شکل گرفت.

او حتی به ماجرای جادوی وودو اشاره می کند: پلیس ها گفتند زمین نفرین شده. به بازیکنان گفتم این بی احترامی به کشور است. با روحیه ای تهاجمی رفتیم و بردیم.

شفر می گوید: هوینس یک بار مرا برای بایرن می خواست. اما ما در نیمه نهایی جام یوفا بودیم و گفتم الان وقتش نیست. بعداً فهمیدم اشتباه کردم. آرسن ونگر هم به من گفت: تو یک رمانتیکی!

آینده و توصیه به جوانان

شفر هنوز هم در فوتبال حضور دارد: به اوتو آدو در غنا مشاوره می دهم. هنوز پرانرژی ام. اگر دوباره مربیگری کنم، یک رؤیا خواهد بود.

و در پایان توصیه می کند: فقط به کسانی اعتماد کن که می شناسی. صبر و همدلی داشته باش. فوتبال فقط تاکتیک نیست، بلکه شور، انگیزه و اعتماد است. اگر این را درک کنی، موفق خواهی شد.