روزنامه خراسان نوشت: این چهره جنجالی سیاست اکنون در حرکتی آشکارا خلاف نظر رهبری ـ که هرگونه طرح موضوع عدم کفایت سیاسی رییس جمهور را بازی در زمین دشمن دانسته اند ـ در گفت وگویی با علیزاده فعال رسانه ای لندن نشین به صراحت اعلام کرده است: همچنان معتقدم پزشکیان کفایت سیاسی ندارد.

این موضع گیری در شرایطی بیان می شود که رهبر انقلاب به صراحت این ادبیات در قبال دولت را ، بازی در زمین دشمن دانسته اند. از همین رو، اظهارات رسایی را نمی توان صرفاً یک انتقاد سیاسی یا اختلاف نظر درون گفتمانی دانست؛ بلکه به تعبیر بسیاری از تحلیلگران، مصداق ایستادن آشکار در برابر رهبری و خط مشی اعلامی ایشان است.

مرور ساده کارنامه رسایی و طیف همسو با او نشان می دهد که مخالفتشان با رهبری و بی اعتنایی به گفتمان ایشان پدیده ای تازه نیست. از همان ابتدا نیز این فاصله وجود داشت، اما در سایه شعارهای پررنگ و رجزخوانی های انقلابی، خود را به عنوان لیدر بخشی از جوانان حزب اللهی جا زدند. اکنون همان فاصله ها به مرحله ای رسیده که آشکارا در برابر صریح ترین مواضع رهبری قد علم می کنند.

نگاهی به گذشته نیز نشان می دهد که تناقض های جریان نزدیک به رسایی سابقه ای طولانی دارد. سال 1390، زمانی که برخی جریانات رادیکال اصولگرایی تازه شکل گرفته بودند، در جمعی دانشجویی مرحوم احمد توکلی صرفاً به این نکته اشاره کرد که اگر نظر کارشناسی اش با نظر رهبری متفاوت باشد، در نهایت تبعیت خواهد کرد. همین جمله کافی بود تا هواداران رسایی و همفکرانش او را با الفاظی چون ضد ولایت خطاب کنند. امروز اما همان جریان، نه تنها تفاوت نظر کارشناسی با رهبری را جرم نمی داند، بلکه آشکارا به مخالفت مستقیم با صریح ترین بیانات رهبری افتخار می کند! تفاوتی بنیادین که نشان می دهد بسیاری از آن شعارهای تند و پرطمطراق، نه از سر اعتقاد، بلکه ابزاری برای تثبیت موقعیت سیاسی بوده است.

مسیر طی شده از عدالت‎خواهی منحرف تا سوپرانقلابی های امروز، به روشنی یک الگو را بازتاب می دهد: سوءاستفاده از ادبیات انقلابی برای کسب موقعیت سیاسی، حتی اگر به ایستادن در برابر رهبری منجر شود. اگر نیروهای مسئول و رسانه های منصف امروز نسبت به این روند خطرناک سکوت کنند، فردا باید هزینه انحراف نسل جوان حزب اللهی را پرداخت کنند. از این منظر، تقابل انقلابی، عاقلانه و گفتمانی نه جدل رسانه ای با رسایی و جریان همسو با او ضرورتی انکارناپذیر است. چرا که مسئله امروز، نه شخص پزشکیان، که حفظ سرمایه اجتماعی انقلاب و صیانت از گفتمان رهبری است.