فرارو- قسمت 13 اجل معلق به زودی از شبکه نمایش خانگی منتشر خواهد شد. سریالی که نمایش آن با نظرات مختلفی همراه است.

به گزارش فرارو، موقتی مخاطب نام اثر را می شنود، این تصور را دارد که با یک سریال ترسناک رو به رو است. در حالی که اجل معلق در ژانر کمدی- فانتزی روایتگر داستان زندگی مردی به نام داوود است که بعد از زنده شده در بیمارستان، قدرت دیدن و همراهی با عزراییل را پیدا می کند. در ادامه نقدی کوتاه بر این سریال خواهیم داشت.

در فضای فیلم و سریال امروزی، نه درک مخاطب از داستان و نه حتی ماندگار شدن یک اثر اهمیت دارد. در واقع فقط انتشار یک سریال اهمیت دارد. آثاری که خیلی سریع فراموش می شوند چون چیزی در آن ها وجود ندارد که باعث ماندگاری شود.

آنچه با برچسب سریال به مخاطب نشان داده می شود، مجموعه ای از قطعات بی نظم است که فقط با نیت پر کردن زمان و تسخیر موقتی ذهن تماشاگر و نه روایت داستانی جذاب گردآوری شده اند. این وضعیت، جهانی است که تولید کننده می داند برای دیده شدن نیازمند خلاقیت و داستان نیست، تنها کافی است چند شوخی ترند در قصه باشد تا مخاطب ببیند. ایده همراهی یک مرد ساده که همه چیز را باخته با فرشته مرگ و دنیای ماورالطبیعه پتانسیل بالایی برای خلق موقعیت های نو داشت که در اجل معلق تبدیل به داستانی از دست رفته می شود.

بیننده با اثری رو به روست که برای پر کردن زمان به هر ابزاری، مانند چهر ه های جذاب و پرطرفدار و شوخی های تکراری چنگ می زند. در واقع اجل معلق تصمیم گرفته به جای تولید سریالی عمیق و جذاب به کم ترین سطح از محتوا بسنده کند. سریال به دنبال خلق اثری فانتزی با شیوه ای جدید بوده است و به نوعی تقابل و همراهی فرشته مرگ با کاراکتر داوود را نشان می دهد، با این حال آنچه ایراد اساسی محسوب می شود، عدم رعایت عناصر ژانر فانتزی است که سریال را از منطق روایی خارج کرده است.

سریال اجل معلق در عین حال، تقابل تکراری فقر و ثروت است که همان کلیشه های آثار قبلی تکرار می شود. این سریال به جای خلق موقعیت های بامزه، شخصیت ها را در موقعیتی تحقیرآمیز قرار می دهد و تصویری تحریف شده از طبقه کارگر و فرودست ارائه می دهد. در واقع همانگونه که متن و فیلمنامه قوی می تواند یک نابازیگر را به بالاترین سطح بازی برساند، یک متن تهی و بی ارزش نیز می تواند بهترین بازیگر را به پایین ترین سطح برساند. کافی است بازی رضا عطاران در سریال دفترچه یادداشت یا عباس جمشیدی فر را در تمساح خونی به یاد بیاورید تا متوجه میزان کیفیت پایین نقش آفرینی این بازیگران در سریال اجل معلق شوید. در اینجا مساله بازیگر نیست بلکه نبود بستری برای یک بازی خوب است، تیپ جای نقش و تقلید از اینستاگرام جای طراحی ایده و خلاقیت برای شوخی را گرفته است.

این سریال نمونه روشن از اثری است که ایده و خلاقیت حذف شده و بازیگر نیز نمی تواند نقطه اتکای درستی برای جذابیت یک اثر باشد. در نهایت اجل معلق در ذهن مخاطب نه خاطره می سازد و نه تاثیر می گذارد و فقط اثری از صدا و حرکت است که قابلیت ماندگاری ندارد.