فرارو- اخیرا قسمت ششم سریال از یاد رفته منتشر شده است. اثری که پخش آن با نظرات مختلفی همراه بوده است.

به گزارش فرارو، این سریال به کارگردانی برزو نیک نژاد داستان زندگی خانواده ای را روایت می کند که همه در کنار هم یک شرکت بزرگ ساختمانی را اداره می کنند، با این حال پیدا شدن آخرین نوهِ پسری همه چیز را به هم می ریزد. از یاد رفته به نظر می رسید یک ملودرام جذاب معمایی باشد اما تبدیل به اثری کلیشه ای و تکراری شده است.

این سریال نمونه آشکار از همان چرخه معیوبی است که سال هاست در تولیدات دنیای فیلم و سریال تکرار می شود. اثری که می خواهد جدی باشد، تعلیق و معما به وجود آورد. همچنین نقد اجتماعی داشته باشد و عشق را روایت کند. با این حال در عمل از یاد رفته چیزی جز مجموعه ای از کلیشه ها، روایت های سطحی و شخصیت های تک بعدی را تحویل مخاطب نمی دهد.

از یاد رفته ، ترکیبی از سریال های ستایش و زخم کاری با داستانی غیر خلاقانه است؛ پدربزرگی در روزهای پایانی عمرش به دنبال نوه فراموش شده می رود تا گذشته را جبران کند، در عین شرکتی بزرگ که هر کس در آن به دنبال رسیدن به صندلی ریاست است. ملودرامی آشنا که مخاطب بارها در آثار ایرانی، ترکی و هندی دیده است.

سریال صحنه های احساسی زیادی دارد، اما این سکانس ها بیشتر از آنکه باعث برانگیخته شدن احساس مخاطب شود خنده بر لب می آورد، مانند صحنه های موتور سواری شهاب و پریسا که بیننده نمونه آن را در آثار دیگری دیده است و تکرار آن مدت هاست برای مخاطب جذاب نیست. شخصیت پردازی در از یاد رفته ضعیف و ناقص است. کاراکترها تیپ های شناخته شده ای هستند که هیچ پیچیدگی در قصه ندارند. پریسا بدون هیچ پیش زمینه ای تبدیل به معشوقی می شود که با یک موتورسواری دل می بازد. شهاب به عنوان قهرمان قصه قرار است حقیقتی پنهان را کشف کند، اما در قسمت های پخش شده جز سوال پرسیدن هر کاری کرده است. در اولین روزی که پدربزرگ اش را دیده ناگهان مدیر عامل شرکت می شود و در طول چند سکانس عاشق دخترعمه اش می شود.

نویسندگان از یاد رفته با ساختار قطره چکانی، تلاش دارند که لایه لایه مخاطب را با اعماق ذهنی شخصیت ها آشکار کنند. این رویکرد در لحظاتی تاثیر گذار است؛ زمانی که سکوت های معنادار و نگاه های دوپهلو به جای دیالوگ های طولانی قصه را روایت می کند. با این حال ادامه این روند باعث دوری مخاطب از قصه اصلی و فضای سریال شده است. در واقع از یاد رفته می خواهد در نگاه بیننده مرموز، چندلایه و روان شناسانه جلوه کند و حقیقتی تلخ را به آهستگی نشان دهد. با این حال آنچه در نهایت از دل این خواسته بلند پروازانه بیرون می آید، مونتاژی از ایده های آشنا و روایت های تکراری است که در کاغذی پرزرق و برق پیچیده شده است.

یکی از اشکالات بنیادین سریال، نگاه نادرست آن به جامعه است. در از یاد رفته همه پولدارها دروغگو و فاسدند یا درگیر به دست آوردن قدرت و ثروت بیشترند. در حالی که فقرا از راننده گرفته تا کارگر نماد معرفت و اخلاق در جامعه هستند. این دوگانهِ ساده انگارانه نه تنها جهان داستان را غیر واقعی می کند بلکه جلوی شکل گیری تضاد درونی میان کاراکترها را نیز می گیرد. در نتیجه مخاطب با کاراکترهای تصنعی و نمادین رو به رو می شود.

داستان هر چه جلوتر می رود از منطق فاصله می گیرد. مخاطب نمی فهمد چرا پسری که مدت های طولانی از خانواده پدری خود متنفر بود، توانسته به راحتی حضور پدربزرگ جدیدش را در زندگی قبول کند. از یاد رفته در حالی که یک داستان تکراری و کلیشه ای را باز گو می کند ریتمی کند دارد، به عنوان مثال کاراکتر شهاب با گذشت پنج قسمت هنوز دلیل اعدام پدر خود را نفهمیده و کسی هم به او پاسخ درستی نمی دهد. همچنین سریال تدوین درستی نیز ندارد و مخاطب با برش ها و کلوزآپ های بیهوده ای از کاراکترها مواجه می شود. در حقیقت سریال سعی کرده با انبوه شخصیت ها و گذار بی منطق از سکانسی به سکانس دیگر ایرادات محتوایی را از بین ببرد، اما تنها مخاطب را سردرگم کرده است. تدوین ناموزون و ریتم شتاب زده ای که به جای ایجاد هیجان، حس یک تولید عجولانه و بدون دغدغه می دهد.

در نهایت از یاد رفته اثری است که تلاش کرده هویتی مستقل بسازد، اما چیز جدیدی برای عرضه ندارد و تبدیل به اثری کلیشه ای در نگاه مخاطب شده است.