امیر جدید در روزنامه هم میهن نوشت: یکی دو روز پیش روز جهانی عکاس بود. به همین مناسبت عکس نوشت امروز را خیلی بی ربط تقدیم می کنم به یکی از پیشکسوتان عرصه سیاست و عکاسی.

روزی از روزها بهرام گور قصد شکار کرد. سوار بر اسب در صحرا می تاخت و گور بر زمین می انداخت. از آنجایی که رسم این بود که شاه با خدم و حشم و همراه و ملازم به شکار برود، بهرام هم در این قصد تنها نبود. اما در میان همه همراهان کنیزی تنگ چشم تاتاری شما بخوانید چینی هم بود که دل بهرام را برده بود. در حقیقت حضور آن زن بود که عرق النساء شاه را برانگیخته بود و چیزی نمانده بود که هر چه گور بر روی زمین است هلاک شود.

با این همه کنیز از آن بدقلق های سرکشِ دنیا دیده بود که به این راحتی ها رام نمی شد. شاه که دید اوضاع خراب است و هر چه گور بر زمین می زند به چشم کنیز نمی آید بی اعصاب شد. در همین احوال بود که در دوردست رد گوری در صحرا پیدا شد. رو به کنیز کرد و گفت اگرچه بعید است که بتوانی با آن چشم تنگ گور را ببینی اما می خواهی شکارش کنم و با یک تیر به زمینش زنم؟ کنیز هم نه گذاشت و نه برداشت گفت اگر راست می گویی سم این گور را به گوشش بدوز. دردسرتان ندهم، خلاصه آنکه چند دقیقه بعد گور بی نوا سم به گوش دوخته آماده بود.

بهرام توقع داشت که کنیز از جا بلند شود و شروع به تشویق بی امانش کند. کنیز اما دوباره با بی اعتنایی زایدالوصفی رو به شاه کرد: گفت، پر کرده شهریار این کار/ کار پر کرده کی بود دشوار؟ کارد می زدی خون بهرام درنمی آمد، با این حال خونش به جوش آمد و دستور کشتن کنیز داد. قصه دراز است و مجال عکس نوشت کوتاه، اما همین قدر بگویم که کنیز سر جلاد را گول مالید و در عمارتی خانه کرد که شصت پله داشت.

در آن خانه گوساله ای نوزاد بود که کنیز هر روز آن را بر دوش می گرفت و شصت پله را بالا می رفت و این کار را آنقدر ادامه داد تا گوساله، گاو شد و... در این زمان به ترتیبی بهرام را به آن خانه کشاندند تا شیرین کاری دختر را ببیند. بهرام اما همین که کنیز را در آن حال دید گفت: کار ویژه ای نمی کنی، در حقیقت کار پر کرده کی بود دشوار .

در همین احوال بود که کنیز روبند از رو بر کند و رو به بهرام کرد و گفت من هم همین را گفتم و شما قصد جانم کردی. قصه بهرام و کنیز به خوشی تمام می شود و... اما همه هر بار که عکسی از محمد علی ابطحی می بینم یاد این قصه می افتم. دلم می خواهد به دل ادبیات سفر کنم و بهرام و کنیز را از میان کتاب ها بیرون بکشم و بگویم کجای کارید. این آقا مصداق دقیق مثال نغز کار پر کرده کی بود دشوار است. ولله بالله تالله تا جایی که حقیر فقیر سراپا تقصیر به یاد دارد آقای ابطحی دوربین به دست گرفته و در خلوت و جلوت از بزرگان مملکت عکس و فیلم گرفته. اما در همه این سال ها دریغ از ذره ای پیشرفت. دریغ از اندکی ذوق عکاسانه و دریغ از سر سوزنی زیبایی شناسانه.