ابراهیم امینی طی یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: ازجمله موارد مورد تأکید سران مملکت اعم از سران قوا، سران نظامی و امنیتی و همچنین عقلای جناح های مختلف درون حاکمیت پس از جنگ 12 روزه و در شرایطی که کشور کماکان در حال حفظ آرایش نظامی خود برای مقابله با خطرات احتمالی پیش رو هست، صحبت از حفظ وفاق، همدلی و اتحادی است که زیر سایه جنگ به وجود آمد.

در دوران جنگ 12 روزه، مردمان ما فارغ از مواضع سیاسی خود و فارغ از اینکه ذیل عنوان موافق یا مخالف نظام مستقر قرار می گیرند، یک صدا و واحد از تمامیت ارضی کشور از نام نامی ایران دفاع کردند و وحدتی ستودنی و تاریخی را از خود نشان دادند. شاید بتوان مخالفت قاطع زندانیان سیاسی با جنگ افروزی نتانیاهو و حمایت آنان از ایران را در روزهای جنگ 12 روزه، نمادی زیبا و تاریخی از دفاع همه جانبه ایرانیان از تمامیت کشور در برابر دشمن متجاوز دانست.

از سوی دیگر، همچنان که مسوولان قوه قضاییه نیز بارها بیان داشته اند، در زمان حمله رژیم اسراییل به زندان اوین، در حالی که بسیاری از زندانیان امکان فرار از زندان را داشتند و چه بسا در آن روز کسی تصور نمی کرد کمتر از 24 ساعت دیگر جنگ به اتمام برسد و طبیعتا در صورت تداوم جنگ امکان یافتن زندانیان فراری به حداقل می رسید، اما زندانیانی که امکان کمک به دیگران داشتند، ماندند و کمک به مجروحان ازجمله مقامات و نگهبانان زندان را بر فرار ترجیح دادند.

از سویی نباید از یاد برد که جنگ 12 روزه، هنوز تمام نشده. آنچه تمام شده، تبادل آتش میان طرفین درگیری است. تلاش های بی وقفه دیپلماتیک طرفین و تهیه تدارکات لازم برای حمله یا دفاع بعدی در جریان است.

بیم فعال سازی مکانیزم ماشه و بازگشت تحریم های حداکثری بین المللی وجود دارد، تنش آبی بخش گسترده ای از کشور را در بر گرفته و چه بسا بخش مهمی از پایتخت را در هفته های پیش رو با بی آبی های طولانی روبه رو سازد، فعالیت اقتصادی هنوز حتی به شرایط قبل از جنگ برنگشته و اخبار خوشی از وضعیت تعدیل نیرو در بنگاه های اقتصادی به گوش نمی رسد. قطعی آب و برق، فعالیت شهرک های صنعتی و بنگاه های تولیدی را با اختلال جدی مواجه ساخته است و مقامات نظامی و امنیتی خطر جنگ را هنوز آنچنان دور نمی پندارند.

در چنین شرایطی، بی گمان تصور و خواست گروه عمده ای از مردم این است که از میراث گرانبهای وحدت و همدلی ایجاد شده در زمانه جنگ 12 روزه و روزهای پس از آن، آنچنان که حتی در عزاداری ایام محرم نیز شاهد بودیم، به نیکی پاسداری شود.

لذا در چنین شرایطی نیاز به وحدت، انسجام و همدلی و از همه مهم تر، کاشتن بذر امید و ساختن آینده روشن برای فردای ایرانمان و گذر از این روزهای سخت و دشوار بالاترین و بحق ترین خواسته ممکن است، سخن از آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی و رفع کامل حصر محصورین چه بسا در قالب عفو عمومی، نه تنها خواسته ای گزاف نیست، بلکه به نظر در شرایط موجود، خواسته ای حداقلی و معقول ترین حرکت ممکنی است که تحقق آن از سوی زمامداران انتظار می رود.

در شرایط فعلی، آزادی زندانیان سیاسی نه تنها پیام آور وحدت و همدلی، بلکه نویدبخش ورود به عصر جدیدی از تحول در نظام حکمرانی است که آزادی عقیده و بیان هر ایران دوست مشفقی، ولو دارای زاویه فکری و تفاوت در نگاه با حاکمیت در آن محترم و پذیرفته شده است.

نباید از یاد برد که بخش قابل توجهی از وضع ناخوشایندی که در حوزه ناترازی انرژی و کمبود آب و مصائب تأمین آن، قطعی گسترده برق و هدررفت بالای انرژی و منابع در زمان تولید و عرضه انرژی کشور با آن روبه رو هستیم، ناشی از بی مهری ها و تنگ نظری هایی است که برخی از جوانان نخبه و اندیشمند ما را از عرصه تصمیم سازی و تصمیم گیری خارج ساخته و چه بسا در موارد بسیاری باعث خروج این نخبگان از کشور و مهاجرت به دیگر کشورها شده است.

در نتیجه به نظر می رسد حتی عبور از بحران های حوزه انرژی و پیدا کردن راه حلی برای آن نیز بدون تغییر نگاه در حوزه هایی نظیر آزادی بیان و آزادی پس از بیان، حذف گزینش ها برای اشتغال در دوایر دولتی و تصدی مناصب اداری و اجرایی و همچنین از سر راه برداشتن نگاه های تنگ نظرانه به حوزه حجاب که منجر به خروج بخش قابل توجهی از زنان و دختران متخصص از امکان مشارکت در ساخت و آبادانی کشور شده، میسر نخواهد شد.

لذا نظر به آنچه بیان شد، صحبت از آزادی زندانیان سیاسی، صرفا منتج به خروج این زندانیان از بندهای زندان نخواهد شد، بلکه گشودن مسیر جدیدی است که مشارکت حداکثری شهروندان متخصص فارغ از عقاید سیاسی و اجتماعی ایشان در ساخت ایرانی آباد و متحد و شکست ناپذیر را رقم خواهد زد. باشد که کاسبان تحریم و جنگ و دلسردسازان مردم، بیندیشند و این بار، مانع تحقق چنین اقدام مبارکی نشوند.