ابراهیم بهشتی طی یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: مرور مواضع و برخی تحلیل های یک جریان سیاسی حکایت از آن دارد که رابطه رییس جمهوری با رهبری معظم انقلاب و به تعبیری هماهنگی رییس قوه مجریه با رهبری انقلاب به شکل هدفمندی از سوی این جریان و رسانه هایش زیر ضرب رفته است.

از برجسته ترین محورهای انتقادی این جریان سیاسی نسبت به عملکرد رییس جمهوری و اعضای دولت، ادعای مغایرت آن ها با مواضع یا توصیه های رهبری است. این خط خبری و تحلیلی برجسته داخلی در حالی است که مسعود پزشکیان همزمان از سوی رسانه های خارج نشین به واسطه آنچه هماهنگی با رهبری می خوانند، مورد تندترین انتقادات قرار گرفته است.

اما سؤال این است که همین جریان سیاسی خاص منتقد دولت، چرا به صورت هدفمند تلاش دارد این هماهنگی را زیر سؤال ببرد؟

نگاهی به صفحه اول یک سایت خبری که همین جریان سیاسی و گفتمان رقیب انتخاباتی مسعود پزشکیان را نمایندگی می کند، نشان می دهد اغلب گزارش ها یا تحلیل های انتقادی نسبت به رییس جمهوری، معاون اول یا دیگر اعضای دولت به صورت مستقیم یا غیر مستقیم با این گزاره همراه است که مواضع در جهت مخالف توصیه های رهبری انقلاب است.

گویی مأموریتی تعریف شده که همه تحلیل های انتقادی به یک نتیجه محتوم برسد. در این میان فرقی نمی کند رییس جمهوری مثلاً در باب ناترازی سخن گفته باشد یا مذاکرات هسته ای و حتی سوژه های داخلی مثل عفاف و حجاب، فیلترینگ و…

به نظر می رسد فرض اتاق فکر این جریان سیاسی اقلیت، بر این گمانه استوار است که هماهنگی و همراهی رییس جمهوری با رهبری همچنان که پایه اساسی ایده وفاق است، سبب ساز همراهی دیگر طیف های منتقد گفتمانی یعنی اصولگرایان با دولت شده است. چرا که همکاری و کمک به دولت از جمله توصیه های صریح رهبری انقلاب به دیگر نهادها و جریان های سیاسی کشور است.

در این چهارچوب، تا زمانی که این پیوند و هماهنگی در شکل کنونی برقرار است، هجمه علیه دولت و رییس آن حکم کوبیدن آب در هاون را دارد.

بنابراین گام اول مخالفان داخلی در مواجهه با دولت، شکستن این سد مستحکم است تا ذیل آن (مغایرت مواضع رییس جمهوری با رهبری) هم زمینه برای تاختن بیشتر به دولت فراهم شود و مهم تر از آن مجموعه های سیاسی دیگر نیز در انتقاد و هجمه به دولت پشت سر این جریان سیاسی بسیج شوند.

در چنین شرایطی جریان سیاسی یاد شده هم به لحاظ سلبی دولت را از اعتبار ساقط می کند و هم به لحاظ ایجابی خود را محور یا لیدر یک جریان بزرگ تر منتقد و دارای ظرفیت برای جایگزینی با دولت مستقر معرفی می کند.

این قلم البته متعرض حق منتقدان برای بیان انتقادات خود نیست چنانکه همین حالا هم مجموعه هایی منتقد عملکرد دولت هستند و نقدهای خود را بیان و منتشر می کنند. با این تفاوت که این قبیل انتقادها با ملاحظات منطقی و عقلانی همچون ارزیابی دقیق از وضعیت کشور و امکانات و مقدورات دولت همراه است.

بر پایه همین ملاحظات - که به نظر می رسد از جنس ترجیح مصالح کلان و ملی برمنافع جناحی و گروهی است - انتقادات این مجموعه ها در مختصات مشاوره دادن و کمک به دولت برای رفع اشکالات تعریف می شود و نه بی اعتبار کردن یا ساقط کردن دولت.

اینکه شکاف افکنی میان رییس جمهوری و رهبری چه پیامدهایی برای کشور خواهد داشت به جای خود قابل تأمل است اما آنچه مسلم است اینکه بر اساس شواهد و قرائن موجود، این جریان سیاسی خاص طرفی از این طرح نخواهد بست.

حرکت در مسیر توصیه های رهبر انقلاب، برنامه ها و اسناد بالادستی چیز پنهانی نزد رییس جمهوری نبوده است. پزشکیان از همان روزهای ورود به کارزار انتخابات ریاست جمهوری به صورت شفاف این هماهنگی و همراهی را اعلام کرده بود. چه بسا این مهم، اساساً زیربنای ایده یا رویکرد اصلی دولت چهاردهم یعنی وفاق است. گذشته از چهارچوب های حقوقی که چنین هماهنگی و همراهی را اقتضا می کند، ساختارهای حقیقی و تجربه های ادوار گذشته نیز صحت اتخاذ چنین رویکردی از سوی رییس جمهوری پزشکیان را تأیید می کند.

او البته فراتر از ارزیابی ها و تحلیل های سیاسی و حقوقی، گویا به این هماهنگی، باور اعتقادی هم دارد چنانکه در جلسه با مدیران رسانه ها به مناسبت روز خبرنگار تأکید کرد: هر اقدامی با رضایت و هماهنگی ایشان انجام خواهد شد. از نظر علمی و اعتقادی معتقدم کاری را که خلاف نظر رهبری باشد، نباید انجام داد و انجام هم نخواهم داد.

اما بجز این، جریان سیاسی یاد شده هیچ ظرفیت ایجابی و جاذبه بخشی برای دیگر گروه های سیاسی ندارد. بنیان های وجودی و ماهوی این جریان سیاسی بیش از آنکه ایجابی باشد عمدتاً سلبی است و مواضع آن بیش از آنکه برای دیگر جریان های سیاسی ولو منتقد دولت، جاذبه داشته باشد دافعه دارد.

مشخصاً هجمه و حمله به دولت در شرایط بحرانی حال حاضر، حرکت در مسیر بر هم زدن انسجام ملی ایجاد شده در پی جنگ 12 روزه است. مضاف بر آنکه مغایر صریح توصیه های رهبری انقلاب مبنی بر ضرورت همکاری و کمک به دولت است که قاعدتاً خوشایند گروه های سیاسی نیست.

جریان سیاسی یاد شده طی سال های گذشته همواره پای ثابت دو قطبی سازی ها بوده است. مواضع خودحق پندارانه آنان سبب شده که نه تنها دولت پزشکیان که دیگر مجموعه های سیاسی اصولگرا و میانه رو هم از تیررس حملات تند آنان بی نصیب نمانند؛ از محمد باقر قالیباف تا غلامعلی حداد عادل و حسن روحانی و… همواره در معرض این حملات قرار داشته اند.

با چنین مختصاتی از سیاست ورزی و البته با توجه به واقعیات کشور و گفتمان وفاق رییس جمهوری، همراهی طیف های مختلف سیاسی کشور با پروژه این جریان سیاسی خاص در مخالفت با دولت بعید به نظر می رسد.