فرارو- بخشیدن خود، گاهی به نظر غیرممکن می آید. حتی زمانی که می دانیم رها کردن گناه و شرم می تواند ما را به آرامش درونی برساند. پژوهشی جدید در دانشگاه فلیندرز نشان می دهد چرا برخی افراد قادر به بخشیدن خود هستند، در حالی که دیگران برای مدت ها در گذشته و درگیر احساسات منفی باقی می مانند.

به نقل از ساینس دیلی، تحقیقات منتشر شده در مجله Self and Identity به تجربه های واقعی افرادی پرداخته است که پس از اشتباهات یا مواجهه با شرایط دشوار، هنوز گرفتار احساس گناه و شرم هستند. در این مطالعه، محققان تجربه 80 شرکت کننده را بررسی و مقایسه کردند: افرادی که می توانستند خود را ببخشند و آنهایی که این کار را غیرممکن می دانستند.

نتایج نشان داد کسانی که هنوز با مشکل دست و پنجه نرم می کردند، خاطرات گذشته برایشان چنان زنده و ملموس بود که گویی همین حالا اتفاق می افتاد. بسیاری از آنها می گویند بارها و بارها همان موقعیت را در ذهن خود مرور می کنند، نمی توانند به جلو حرکت کنند و با احساسات ناخوشایندی همچون گناه، پشیمانی، شرم و سرزنش کردن خود دست و پنجه نرم می کنند.

پروفسور لیدیا وودی ات، روانشناس و نویسنده اصلی این مطالعه، می گوید: بخشش خود، چیزی فراتر از رها کردن است. او می گوید افرادی که خودشان را بخشیده اند، هنوز گاهی به آن اتفاقات فکر می کنند و گاه احساس شرم یا گناه را تجربه می کنند؛ اما شدت و تکرار این احساسات کمتر است و زندگی شان را تحت کنترل قرار نمی دهد. این گروه سعی می کردند بیشتر بر آینده تمرکز کنند و محدودیت های خود (به ویژه در دانش، قضاوت یا کنترل در زمان وقوع رویداد) را بپذیرند و دوباره با ارزش ها و اهدافشان ارتباط برقرار کنند.

در مقابل، افرادی که احساس می کردند به کسی که برایشان مهم بود (مانند فرزند، شریک زندگی یا دوست) آسیب رسانده اند یا خود قربانی بوده اند، برای ادامه زندگی و پیش رفتن، بیشترین چالش را تجربه کردند.

پروفسور لیدیا وودی ات می گوید: سرزنش خود، گناه و شرم ممکن است زمانی ایجاد شود که به ما آسیب رسیده باشد یا در برابر موضوعی شدیدا احساس مسئولیت کنیم. این احساسات نشان می دهند مغز برای رهایی از سرزنش خود چه چیزی را باید پردازش کند. مغز در مواجهه با شرم، گناه و سرزنش خود تلاش می کند آسیب های اخلاقی (یعنی تهدید به نیازهای روانی مانند اختیار، کنترل و تعلق) را رفع کرده و ما را به زندگی هماهنگ با ارزش هایمان بازگرداند.

این مطالعه نشان داد که بخشش خود یک تصمیم لحظه ای نیست. بلکه فرایندی است که نیاز به زمان، تامل و حمایت دیگران دارد. پروفسور وودی ات می گوید: بخشش خود به این معنا نیست که بگوییم احساس شرم نکن، تقصیر تو نیست. بلکه منظور، درک منبع شرم یا گناه و پرداختن به نیازهای روانی اصلی است، تا بتواند توانمندی و هویت اخلاقی خود را بازیابد.

دکتر ملیسا دِ ول-پالومبو، جرم شناس و روانشناس می گوید: این مطالعه بینشی مهم درخصوص درک رفتار و روند توانبخشی ارائه می دهد و نشان می دهد افراد چگونه با احساس گناه و مسئولیت روبه رو می شوند. این مطالعه بر اساس تجربیات واقعی و دردناک افرادی است که چند دهه پیش رخ داده اند. این مطالعه تصویری منحصر به فرد از تجربه گناه، شرم و سرزنش خود در طول زمان ارائه می دهد.