محمد مهاجری، روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی طی یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: سال 1382 قبل از اینکه اقای احمدی نژاد به عنوان شهردار انتخاب شود، جلسه مختصری تشکیل شده بود و من اولین بار آقای احمدی نژاد را آنجا دیدم. در آنجا، آقای احمدی نژاد یک عبارتی را گفت که هنوز توی ذهنم مانده است. گفت من به دوستان اصولگرا می گفتم که ما می توانیم در این انتخابات، اصلاح طلبان را شکست دهیم و شهرداری را تصاحب خواهیم کرد ولی دوستان اصول گرا خودشان را باور نداشتند. در ادامه گفت، دو سال دیگر که انتخابات ریاست جمهوری است، رییس جمهور می شوم. از همان موقع، این اعتمادبه نفس را داشت.

آقای احمدی نژاد وقتی شهردار شد، یکسری کارهای خوبی را هم انجام داد. مثلاً من خاطرم هست اولین پل عابر پیاده که پله برقی گذاشتند، در محله مشیریه تهران بود. آن پل، واقعاً پلی نبود که جمعیت زیادی از آن رد شود اما چون در جنوب شرق تهران بود، همین اندازه کفایت می کرد. من نمی دانم هزینه آن پله برقی چقدر بود، اما قطعاً درآمدش برای آقای احمدی نژاد بسیار بالا بود.

نکته دیگری که ایشان همت گماشت و جامعه شناسی خوبی کرده بود، کمک های فراوان به هیئت های مذهبی بود. تعداد زیادی از مداحان معروف و نیمه معروف را شناسایی کرد و دستور داد از محل اعتبارات شهرداری تهران، به آن ها امکانات دهند. در واقع با این کار، دو هدف را درست انتخاب کرد، یکی اینکه جامعه متدین مذهبی را با خودش همراه کرد و دوم اینکه اقشار آسیب پذیر جامعه، به لحاظ ذهنی به ایشان متمایل شدند. نکته دیگری که خوب فهمیده بود، این بود که گروه های مرجعی را ایجاد کرد که بتواند از آن گروه های مرجع نهایت استفاده را ببرد.

تقریباً 90 درصد مساجد تهران، به نحوی مُبلغ ایشان بودند. آقای احمدی نژاد از سال 82، در شهرداری تهران کار انتخاباتی می کرد. برنامه ای در تلویزیون به نام صندلی داغ پخش می شد که پخش آن از همان سال های 82 شروع شد که من نقشی در آن برنامه داشتم. در تابستان 83، آقای احمدی نژاد به آن برنامه آمد. وقتی که به برنامه آمد، کارگردان گفت آقای احمدی نژاد شما هر کاری در شهرداری می کنید با نگاه به انتخابات آینده است و دنبال رای هستید.

برخلاف آن چیزی که ما شنیده بودیم که آقای احمدی نژاد آدم مؤدب و باتحملی است، ایشان به شدت عصبانی شد، پرخاش کرد و ناسزا گفت و اجازه هم نداد که آن برنامه پخش شود. این را می خواهم بگویم که ایشان علاقه نداشت که دستش رو شود که برای ریاست جمهوری، کارهای پوپولیستی انجام می دهد.

یک مفهومی در جامعه وجود داشت و هنوز هم دارد که عدالت اجتماعی است. آقای احمدی نژاد هر بلایی که بر سر اقتصاد ایران آورد، در قالب عدالت اجتماعی، رنگ روغن خورده بود. آقای احمدی نژاد، سفرهای استانی می رفت. یک روز، یکی از دوستان زنگ زد که بیا کار دارم.

یک آقایی آنجا بود و گفت من عذاب وجدان گرفتم. به من توضیح داد که آقای احمدی نژاد می خواست به مشهد برود، از تهران دو هواپیما را جمع کرده و به مشهد برده اند از بین فلکه آب و فلکه برق، دنبال ماشین بدوند. حساب کردم و دیدم همین پول را در مشهد می خواستند هزینه کنند، چند برابر این می توانستند آدم بیاورند. من گفتم حرفت را باور نمی کنم و چند شاهد آورد. می خواهم بگویم، این کارهای پوپولیسیتی در بستر عدالت اجتماعی بود.