عباس عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: چرا نتانیاهو به سخنان پزشکیان استناد می کند؟ چون می داند که مردم به سخنان او وقعی نمی نهند، پس به پزشکیان استناد می کند. مسأله این است که آنان ده ها نفر دارند که به صورت برخط اطلاعات ایران را به صورت لحظه ای رصد می کنند و نیازی به این صحبت ها ندارند.

به گزارش ایران در ادامه گفتگوی عباس عبدی را می خوانید.

سخنان رییس جمهوری در جمع فعالان رسانه ای بازتاب های بسیاری داشت. ارزیابی شما از این اظهارات در جمع فعالان رسانه ای چیست؟

به نظرم منتقدین سخنان آقای پزشکیان در یک جهان موازی زندگی می کنند. آنان با یک نگاه سنتی، گمان می کنند طرح نقدهای داخلی موجب تضعیف نظام می شود. این رویکرد سنتی است. گمان می کنند که دشمنان و دیگران برای ارزیابی اوضاع ایران به حرف های ما اکتفا می کنند.

مثلاً اگر نگوییم وضع آب، برق، انرژی و…خراب است و به جایش بگوییم اینها خیلی عالی است، در این صورت دشمن فریب می خورد و گمان می کند ما قوی هستیم. ضرب المثل با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشتن برای رفتارهای شخصی است. مثل آبروداری کردن و اینجور حرف ها. احتمالاً واکنش نتانیاهو را مصداق تأیید این ادعای خود می آورند، درحالی که برعکس است.

همان نتانیاهو را در شرایط جنگی به دادگاه می برند و کسی نمی گوید که آبروداری کنید تا قدرت ما جلوی ایران تضعیف نشود. چرا نتانیاهو به سخنان پزشکیان استناد می کند؟ چون می داند که مردم به سخنان او وقعی نمی نهند، پس به پزشکیان استناد می کند. مسأله این است که آنان ده ها نفر دارند که به صورت برخط اطلاعات ایران را به صورت لحظه ای رصد می کنند و نیازی به این صحبت ها ندارند.

حتی می توانند نقشه خطوط انتقال آب تهران را هم از صداوسیمای ایران به شیوه هایی به دست آورند. رژیمی که آدرس و زمان حضور فرماندهان در آن مکان ها را می داند نیازی به اظهارات رییس جمهوری ندارد.

اما سخنان آقای پزشکیان نه نشانه ضعف، بلکه نشانه قدرت است و این ذهنیت غلط سنتی است که پذیرش ضعف را نشانه ضعف می داند، درحالی که این می تواند نشانه قوت و اراده برای حرکت باشد. چرچیل بعد از آنکه در سال 1940 و پس از آغاز جنگ جهانی دوم، نخست وزیر شد، سخنرانی مهمی را در مجلس عوام ایراد کرد و با واقع گرایی کامل به مردم بریتانیا گفت: به جز خون و زحمت، اشک و عرق، چیزی برای دادن ندارم.

او با این سخنرانی خود توانست فضای عمومی اروپا را از شوک سقوط به دست هیتلر نجات دهد و پیروز این جنگ شود. در حالی که مطابق نگاه سنتی منتقدان پزشکیان، او باید وعده های خوب و امیدبخش می داد و جلوی هیتلر ضعف نشان نمی داد. باید پذیرفت که امید، از تن دادن به واقعیت جوانه می زند و نه از دروغ و انکار واقعیت که درخت تنومند امید را خشک می کند.

دولت پزشکیان پس از ترور شهید هنیه کار خود را شروع کرد و با یک جنگ 12 روزه دوره یکساله اش به پایان رسید. هرچند جنگ یا سایر مشکلات، نافی این نیست که دولت باید در حل مشکلات بکوشد. به عنوان یک تحلیلگر سیاسی و فعال رسانه ای، شیوه مناسب بیان و تشریح اقدامات دولت در یک سال گذشته را چه می دانید؟

به نظرم هر دولت و نهاد و حتی هر فردی برای ارائه عملکردش باید چهارچوب روشنی از موقعیت و اهداف خود را ارائه دهد و سپس براساس آن چهارچوب عملکردش را نقد و ارزیابی کنیم. واقعیت این است که هم، آمدن آقای پزشکیان کاملاً اتفاقی بود و هم، جمع شدن افراد در ستاد او برای رأی آوردنش.

اگر دقت کرده باشید در انتخابات هم وعده های اقتصادی ویژه ای نداد. اگر می گفتند چرا برنامه نداری، خیلی روشن و اتفاقاً برمبنای درست، می گفت که من همان قانون برنامه را اجرا خواهم کردم. دیگرانی هم که از داشتن برنامه دم می زدند، متوجه نبودند که کشور برنامه دارد و باید همان برنامه هفتم را اجرا کنند.

پس وجه تمایز پزشکیان با دیگران چه می توانست باشد؟ اول؛ رویکردهای کلان او، چه در داخل و چه در خارج که مبتنی بر وفاق و همگرایی بود و این، تمایز مهمی با رقیب اصلی اش بود. در واقع این دو نامزد، از جهت این شعار در دو نقطه مقابل هم قرار داشتند و بسیاری از رأی دهندگان نیز برای گریز از عوارض رویکردهای رقیب او که مبتنی بر تقابل و ستیز و حذف بود، به پزشکیان رأی دادند.

تمایز دوم، علمی بودن یا حداقل، اعتقاد به علمی بودن اداره امور نزد پزشکیان بود که به معتبر بودن نظر کارشناسی ختم می شد و در این ویژگی نیز در نقطه مقابل نامزد رقیب بود که درکی از الزامات علمی بودن اداره کشور نداشت. تمایز سوم که مهم بود، صداقت و شفافیت وی بود که در این مورد هم در نقطه مقابل رقیب اصلی خود قرارداشت و بالاخره تمایز چهارم، نیروهای حامی پزشکیان بودند که به سبد حکومت اضافه می شدند، درحالی که رقیب او از این سبد حکومت کم می کرد.

با این حال، آقای پزشکیان پس از پیروزی باید رئوس کلی مشخص تری را در سیاست خارجی، رسانه و فضای مجازی و به کارگیری نیروها و ناترازی ها اعلام می کرد و خود را به انجام آن ها ملتزم می دانست. در مجموع، بجز مسأله زنان، معتقدم در بقیه موارد، باید بهتر عمل می شد. البته برای طرح همین عملکرد باید به بیان صادقانه خود ملتزم باشند و خیلی صریح و روشن، مسائل را مطرح نمایند.