خشم یکی از هیجانات بنیادی انسان است که می تواند واکنش های فوری و پرخطر ایجاد کند.

مدیریت و کنترل این هیجان نه تنها جنبه اخلاقی و اجتماعی دارد، بلکه تغییرات عصبی قابل توجهی در مغز ایجاد می کند. مطالعات

نوروسایکولوژیک نشان داده اند که بخش پیش پیشانی مغز در فرآیند خودکنترلی و بازداری رفتارهای پرخاشگرانه نقش اساسی دارد.

کنترل خشم باعث افزایش فعالیت نورون های کورتکس پیش پیشانی و کاهش فعالیت آمیگدال، مرکز پردازش هیجانات قوی، می شود.

این فرآیند موجب بازسازی مسیرهای عصبی و تثبیت رفتارهای منطقی و کنترل شده می گردد.

هر بار که فرد در برابر خشم مقاومت می کند، این مسیرها قوی تر شده و پاسخ های غیرمنطقی کاهش می یابند.

مطالعات نشان داده اند افرادی که به طور مداوم خشم خود را مدیریت می کنند، در مقایسه با دیگران:

سطح استرس پایین تری دارند.

روابط اجتماعی پایدارتر و مؤثرتری برقرار می کنند.

احتمال بروز اختلالات روانی و جسمی مرتبط با استرس کاهش می یابد.

کنترل خشم نه تنها یک مهارت اجتماعی و اخلاقی است، بلکه فرآیندی است که مغز را بازسازی می کند و مسیرهای عصبی مرتبط با خودکنترلی و تصمیم گیری را تقویت می نماید.

تکرار مداوم این رفتار، پایه ای برای سلامت روان و رفتارهای اجتماعی مطلوب فراهم می کند.

منبع: چندثانیه