فرارو- اخترشناسان برای نخستین بار یک ابر مولکولی غول پیکر را در قلب رگه های غباری کهکشان راه شیری شناسایی کردند؛ ساختاری عظیم به طول 200 سال نوری که مانند رودخانه ای پنهان، گاز و غبار را به سوی مرکز کهکشان هدایت می کند و می تواند رازهای جدیدی درخصوص روند شکل گیری ستارگان فاش کند. این ابر میدفوینت (Midpoint) نام دارد.

به نقل از ساینس دیلی، ناتالی باترفیلد ستاره شناس رصدخانه ملی نجوم رادیویی و نویسنده اصلی این پژوهش می گوید: یکی از کشفیات بزرگ ما خود همین ابر مولکولی غول پیکر بود. ما با بررسی این بخش از آسمان به وجود گاز متراکمی پی بردیم و با اندازه گیری ابعاد، جرم و چگالی تایید کردیم که با یک GMC (ابر مولکولی غول پیکر) مواجه هستیم.

او افزود: ابر میدفوینت جایی است که جریان گاز و غبار از قرص کهکشان وارد منطقه پرتلاطم مرکز آن می شوند؛ در این نقطه می توان شرایط اولیه این مواد را پیش از انباشت و فشرده شدن در هسته کهکشانی با دقت مطالعه کرد.

دانشمندان با بررسی مولکول هایی مانند آمونیاک (NH₃) و سیانوبوتادیین (HC₅N) توانستند این ابر ناشناخته را شناسایی کنند. این مولکول ها نقش ردیاب های شیمیایی را دارند و وجودشان نشان دهنده حضور گاز میان ستاره ای متراکم است؛ در واقع، وجود این مولکول ها نشان می دهد که محیط ابر از چگالی و شرایط فیزیکی لازم برای آغاز فرایند تولد ستارگان برخوردار است.

این یافته ها چند نکته مهم را آشکار می کند:

کشف یک مِیزر جدید: سیگنالی متمرکز از امواج مایکروویو که توسط گاز آمونیاک تولید می شود و اغلب با مناطق فعال تشکیل ستاره ها مرتبط است.

مراکز احتمالی تولد ستارگان: توده های فشرده ای از گاز و غبار که به زودی می توانند ستاره های جدیدی بسازند؛ از جمله جرمی به نام گرهE که احتمالا یک frEGG (توده گازی متراکم و شناور در حال تبخیر) است.

ردپای تاثیرگذاری ستاره ها بر محیط اطراف: ساختاری شبیه پوسته درون ابر که احتمالا بر اثر انفجار یا پرتاب مواد از ستارگان در حال مرگ شکل گرفته است.

تلاطم شدید گاز: حرکت پرانرژی گاز شبیه آنچه در مرکز کهکشان دیده می شود؛ احتمالا ناشی از ورود جریان مواد از رگه های غباری یا برخورد با ابرهای نزدیک است.

لری مورگان، ستاره شناس رصدخانه گرین بانک، می گوید: تشکیل ستاره در میله های کهکشانی همچنان یک معماست. به دلیل وجود نیروهای بسیار قدرتمند، اغلب روند شکل گیری ستارگان در این منطقه متوقف می شود. اما قسمت جلویی میله ها (مانند محل تشکیل ابر میدفوینت) می تواند گاز را فشرده کرده و زمینه تولد ستاره های جدید را فراهم کند.

این کشف نشان می دهد که ابر میدفوینت نقش حیاتی در انتقال مواد از قرص کهکشان به هسته آن دارد. بررسی این منطقه می تواند نشان دهد چگونه ساختارهای مرکزی کهکشان شکل می گیرند و ستاره ها متولد می شوند.