دیگر گدایان نه چندان نیازمند، لباس کهنه نمی پوشند و سر چهارراه ها اسپند نمی گردانند! آن ها روش های کارشان را مرتب آپدیت و به روز می کنند و ترفندهای قدیمی را که دیگر برای جلب ترحم و سر کیسه شل کردن مردم کارآیی ندارد، کنار می گذارند.

به گزارش همشهری، روش های جدیدی هم که برای سر کیسه کردن آدم های مهربان و دست و دلباز ابداع می کنند، خلاقانه است و آنقدر خوب این روش ها را اجرا می کنند که مو لای درزش نمی رود و حتما مقاومت آدم های مردد را می شکند تا برای کمک به آن ها دست به جیب شوند:

تا چند سال پیش هر وقت به دستگاه های عابربانک محله ها و مناطق مختلف شمال و جنوب تهران سر می زدیم، کاغذی کوچک به گوشه کنار صفحه کلید آن چسبانده شده بود که در آن آدم ناشناسی بیماری های صعب العلاج بستگان و نزدیکانش را شرح و تفصیل داده بود و با عجز و لابه می خواست که به شماره کارتش پول واریز کنند تا بتواند هزینه درمان آن ها را پرداخت کند. نشستن در چهارراه ها و معابر شلوغ و پررفت و آمد هم یک شیوه تکدی گری متداول بود و زنان و کودکان ژولیده با لولیدن میان خودروهای مدل بالا و مدل پایین و اسپند چرخاندن پشت چراغ قرمز هر روز به اندازه حقوق ماهیانه یک کارمند درآمد کسب می کردند.

وقتی فیس بوک، تلگرام و دیگر شبکه های مجازی بر زندگی آدم ها سایه انداختند، بسیاری از این خانم ها و آقایان متکدی به این فضا کوچ کردند تا شیک و اتوکشیده درآمد به دست آورند. در آن دوره که دلار هنوز به اندازه امروز قیمت پیدا نکرده بود، چنین پیام هایی با اکانت های ناشناس برای افراد مختلف ارسال می شد: دوست عزیز من در سفر خارج از کشور و در مملکتی غریب هستم.

متاسفانه کیف پولم از سوی جیب برها به سرقت رفته و تنها وسیله ای که برایم مانده همین گوشی است. اگر امکان دارد 300-400 دلاربه این شماره حساب واریز کنید. ظرف چند روز و پس از بازگشت به کشور این پول را همراه با هدیه ای برایتان ارسال خواهم کرد. گاهی هم با پیام گذاشتن در گروه های عمومی خود را نیازمندی آبرودار معرفی می کردند که برای تامین پول اجاره خانه و نیازهای ضروری زندگی به کمک یک جوانمرد دست به خیر نیاز دارند. به انتهای این التماس و زاری ها هم یک شماره حساب الصاق می کردند تا اعضای گروه کمک های خود را واریز کنند.

در اینستاگرام زنانی هستند که خود را کارگر نظافت خانه ها معرفی می کنند و فیلم هایی از خود تهیه می کنند که در آن مشغول نظافت راه پله یا تمیز کردن خانه هستند. اینطوری هم دنبال کننده بیشتری جمع می کنند و هم هر از گاهی گدایی مجازی دارند.

می م. ف یکی از آن هاست، می گوید پدرش اعتیاد دارد، مادرش رهایش کرده و خانه ها را تمیز می کند. حالا صاحبخانه گفته باید پول رهن خانه را بیشتر کنند وگرنه وسایلشان را می گذارد بیرون. لطفا هر چقدر دارید به من کمک کنید، این هم شماره حساب من است، 500 هزار نفریم، هر کسی 20 هزار تومن هم بریزد، مشکل من حل می شود. تصاویری از یک خانه کلنگی، نمور و تاریک کار را در می آورد. در عرض 24 ساعت عکس پرداخت ها که لطف شماست را می گذارد ولی هیچ وقت نمی گوید چند میلیون پول جمع کرده است.

این روزها با آن که شیوه های گدایی قدیمی هنوز هم کاملا منسوخ نشده اند، روش های جالب تر و زیرکانه تری باب شده است. یکی از کاربران شبکه ایکس دراین باره توییت کرده است: رفتم عابر بانک، یه پیرزن مظلوم اومد کارتشو بهم داد گفت برام 50 تومن پول بگیر خیر از جوونیت ببینی عزیزوم… دیدم موجودی نداره، دلم براش سوخت بهش 50 تومن دادم خیلی هم تعارف کرد که من تو رو نمی بینم که بهت برگردونم منم گفتم نمی خواد، خلاصه رفت و کارمند بانک بهم گفت این کارش همینه.

کاربر دیگری هم در اینستاگرام تعریف کرده است: از یک سال پیش هر وقت به داروخانه محل مان می رفتم زنی با نسخه ای کنار در نشسته بود تا هر کس که از داروخانه بیرون می آید، برای خرید داروها از او پول بخواهد، ولی امروز که با هزار کلک تاریخ نسخه را نگاه کردم دیدم 3 سال از تجویز آن گذشته! پشت چراغ قرمز چهارراه ها هم با آن که اسپندگردان ها کم شده اند، اما متکدیانی که پوشه ای پر از کاغذهای جورواجور در دست دارند، از راننده ها می خواهند برای جمع آوری بدهی بستگان شان که درحبس هستند به آنها کمک کنند.

محمد اسماعیلی محجوب رییس اداره ساماندهی آسیب های اجتماعی شهرداری تهران که جمع آوری متکدیان شهر یکی از وظایفش است، متکدیان میلیونر بسیاری دیده و می گوید: بسیاری از این افراد با آن که اوضاع مالی روبراهی دارند، با زار و زندگی مختصری در بوستان ها و دیگر مکان های شلوغ چادر می زنند و با پخش عکس و فیلم در فضای مجازی خود را به عنوان مستاجری بی خانمان معرفی می کنند. گاهی کمک هایی که برای این افراد جمع آوری می شود بیشتر از پول خرید یک خانه است.

اسماعیلی که بیشتر از دو دهه با این افراد سرو کار داشته می گوید: در این سال ها در میان کسانی که در گوشه کنار شهر با گدایی کاسبی می کنند، هیچوقت کسی را ندیدم که نیازمند واقعی باشد. نیازمندان واقعی هیچوقت دست نیاز به طرف دیگران دراز نمی کنند و حتی وقتی ما برای کمک به سراغ آنها می رویم حجب وحیا و عزت نفس شان باعث می شود کمک ما را نپذیرند.