رییس جمهور مسعود پزشکیان در روزهای اخیر دیداری با اصحاب رسانه داشت و سخنانی در پاسخ به سوالات حضار بیان کرد که انعکاس آن در رسانه ‎ها موجی از واکنش‎ها را به همراه آورد.

به گزارش هم میهن، در این جلسه وقتی نوبت به حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامه کیهان رسید، او با همان نگاه همیشگی به مذاکره که آشنای همه آن ها که گشتی در مطبوعات زده‎اند، هست، گفت: من در مورد آمریکا عرض بکنم، مذاکره با آمریکا یعنی تسلیم. برای اینکه مذاکره بر اساس مکانیزم مذاکره سه بخش دارد. یک بخش کف مذاکره، دیگری میانه مذاکره و بخش سوم سقف مذاکره است. کف مذاکره موارد مشترک است، میانه مذاکره بده بستان‎هاست و سقف مذاکره نتیجه‎ای است که از مذاکره می‎گیریم… و پزشکیان در همین جلسه درباره مذاکره گفت: من تصور نمی‎کنم با دعوا کردن بتوانیم به جایی برسیم، ولاَ تَدْفَعَنَّ صُلْحاً دَعَاکَ إِلَیْهِ عَدُوُّکَ، صلحی که دشمن تو را به آن دعوت می کند دفع نکن (نامه 53 نهج‎البلاغه). کسی نگفته وقتی من حرف زدم، می‎روم تسلیم می‎شوم. اصلاً در ذات ما تسلیم شدن نیست اما چه کسی گفته که از حرف زدن بترسید. حرف نمی‎زنیم. می‎خواهیم چه کار کنیم؟ گفت‎وگو نمی‎کنیم.

می‎خواهیم چه کنیم؟ می‎خواهی بجنگیم؟ او آمد زد و ما برویم درست کنیم و او باز هم بزند. یکی بگوید که چه کار کنیم؟ اینها مسائلی نیست که بخواهیم احساسی با آن برخورد کنیم و این را هم بگویم ما بدون رضایت و هماهنگی با مقام معظم رهبری هیچ کاری نخواهیم کرد حتی اگر مخالف نظر خودمان باشد. چون به این موضوع اعتقاد دارم نه اینکه بخواهم شعاری بگویم و هم از نظر علمی و هم اعتقادی به نظرم باید این اتفاق بیفتد ولی وقتی هماهنگ کردیم بهتر است بقیه گیر ندهند که چرا این کار را کردیم بدون هماهنگی هم کاری نخواهیم کرد آنچه مصلحت مردم و کشور است باید انجام گیرد.

همین یک جمله که اگر حرف نزنیم، می‎خواهیم چه کنیم؟ کافی بود که موجی از واکنش‎ها شکل گیرد و البته تندروها هم به موج‎سواری بر آن بپردازند و حتی تا جایی پیش روند که موضوع کفایت رییس جمهور را مطرح کنند. در ادامه با نگاهی به مواضع موافقان و مخالفان سخنان رییس جمهور به ارزیابی آن ها می پردازیم.

شاید یکی از پرواکنش‎ترین اظهارنظرها درباره سخنان مسعود پزشکیان، انتقاد تند فؤاد ایزدی، چهره نزدیک به سعید جلیلی و از آن هاست که در جرگه رادیکال‎ها جایگاه ویژه دارد. او در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: برداشت مقامات آمریکایی از سخنان جناب آقای رییس جمهور این خواهد بود که حمله بعدی به ایران هزینه جدی برای آمریکا نخواهد داشت. یعنی سخنان اخیر ایشان احتمال حمله نظامی بعدی به ایران را افزایش داد.

اگر این جمله که ما اهل دعوا نیستیم مانع جنگ بود حمله قبلی اتفاق نمی افتاد. در پی این سخنان چهره‎های حامی مذاکره و نگران از تبعات جنگ به آن واکنش نشان دادند؛ از جمله احمد زیدآبادی، فعال سیاسی و تحلیلگر که در یادداشتی با عنوان پزشکیان بگوید اهل دعواست مشکل حل می شود؟ نوشت: واضح است که صرفِ بیان ما اهل دعوا نیستیم نه می تواند از وقوع یک جنگ جلوگیری کند و نه سبب آغاز آن شود زیرا هر جنگی ریشه ها، زمینه ها و علل و عوامل بسیاری دارد. بیان چنان جمله ای، فقط صلح طلبی یک طرف داستان را به نمایش می گذارد.

اما اینکه سخنان دیروز آقای پزشکیان احتمال حمله نظامی را افزایش داده است واقعاً به جوک شبیه است! وی در ادامه آورده است: چرا برخی محافل جریان اصولگرا، بر لزوم به کارگیری زبانی جنگجویانه و تهدیدآمیز از طرف رییس جمهور اصرار دارند؟ اگر تصورشان این است که زبان جنگجویانه و تهدیدآمیز مانع بروز جنگ می شود که در این صورت، درکی بچه گانه از پدیده جنگ و مناسبات بین الملل دارند، اما اگر واقعاً مشتاق بروز جنگ دیگری هستند، چه خیری از آن برای مردم و مملکت و حتی خودشان متصورند؟

همچنین در این زمینه عباس موسایی، فعال سیاسی اصلاح طلب، در یادداشتی برای راهبرد با عنوان دعواطلبی برای راست افراطی هویت ساز است به سخنان ایزدی واکنش نشان می‎دهد و می‎نویسد: به نظر می رسد ایزدی روایت و ترجمان جریان ضداصلاح در داخل را در بی توجهی به وفاق و گزاره ما اهل دعوا نیستیم به مقامات آمریکایی هم تعمیم و تسری داده است.

به عبارتی، می توان گفت که منظور ایزدی آن است که این جریان استثناگرای ضدملی است که گزاره ما اهل دعوا نیستیم را جدی نمی گیرد و البته چون گفتن آن به صراحت و شفافیت، برخلاف رویه و رویکرد سایه نشینی است، آن را به دشمن بیرونی حوالت می دهند. وی در ادامه نیز نوشته است: جریان بازنده در انتخابات که نام دولت سایه را برای خود برگزیده و از حواشی سیاست ارتزاق می کند؛ به لطائف الحیل می کوشد تا آنچه تحت عنوان وفاق ملی به عنوان نسخه شفابخش معرفی شده را در تمام زیرسطوح سیاست، با چالش مواجه سازد… رأس این جریان مطالبه مذاکره را از گوساله پرستی قیاس می گیرد و بازوی رسانه ای آن، فهم ملی از دفاع و وطن دوستی را از آغل و تئوریسین سیاست خارجی شان، از گزاره ما اهل دعوا نیستیم، زمینه سازی برای حمله دشمن را نتیجه می گیرد.

آنچه سیاست ملی و گشایش گر، به وقت اکنون از اهل تدبیر و تصمیم در ایران امروز مطالبه می کند، فهم ظرفیت های ویرانگر راست افراطی وطنی است…انفعال در درون دولت و عقب نشینی در برابر منویات اینان تحت عنوان ما اهل دعوا نیستیم، میدان دادن به پیشروی گفتاری و پهن کردن فرش قرمزی در پیش پای آن هاست.

طبیعتاً بنا بر این دو بخش از سخنان با توجه به اینکه در طرف مقابل یعنی آمریکا (آنجا که سال هاست بر سر مذاکره کردن و نکردن با آن در کشورمان دوقطبی شکل گرفته و دعوای موافق و مخالف آن در کشور ادامه دارد)، دونالد ترامپ بر کرسی قدرت تکیه زده و احتمالاً علاوه بر مواضع رسمی دولت‎ در عرصه بین‎الملل به اخبار داخلی و سخنان در محافل داخلی نیز توجه ویژه دارد، برای همین دوگانه اینکه ما در عرصه بین‎الملل باید کشور را با رجزخوانی به سمت نفس کش خواستن بکشانیم یا باید چهره صلح‎جو و مخالف جنگ کشور را تبلیغ کنیم اینجا شاید متفاوت از گذشته باشد. به ویژه اینکه تجربه جنگ 12 روزه اگرچه انتظار می‎رود برای طرفین موجب این شود که نخواهند دوباره جنگی رخ دهد، اما نمی شود قاطعانه آن را مانع رفتارهای خلاف عادت ترامپ دانست.

یکی از عجیب ترین واکنش‎ها که البته دور از انتظار هم نبود مطلب حسین شریعتمداری در کیهان است. از آن جهت آن را عجیب می‎گوییم که مخاطب پزشکیان در جلسه شریعتمداری بود و در حالی که جمله پزشکیان که مخاطبش شریعتمداری بود همین است که: کسی نگفته وقتی من حرف زدم، می‎روم تسلیم می‎شوم. اما او در واکنش به این سخنان نوشت: بخشی از سخنان دیروز آقای پزشکیان، رییس جمهور محترم کشورمان در دیدار با اصحاب رسانه، رنگ و بوی این دیدگاه را داشت که یا بایستی از طریق مذاکره در مقابل خواسته های آمریکا سر تسلیم فرود آوریم و یا در جریان جنگ به خواسته های آمریکا تن بدهیم!

در این دیدگاه، ایستادگی و مقاومت کمترین جایگاهی ندارد هر دو سوی این دوقطبی، تسلیم است! … او در بخش دیگری که ادامه سخنانش در جلسه بود، نوشت: و متاسفانه توضیح ندادند که وقتی آمریکا، سقف مذاکره (یعنی نتیجه مذاکره ) را از قبل تعیین کرده است، آیا مذاکره غیر از تسلیم می تواند مفهوم و معنای دیگری داشته باشد؟! …آمریکا و اسراییل، آشکارا به شکست خود در مقابل ایران اعتراف کرده اند. آمریکا بعد از این شکست که دریوزگی آتش بس را در پی داشت به گدایی مذاکره آمده است و عجیب آن که برخی از مسئولان کشورمان گدایی آمریکا را طلبکاری ! تلقی کرده و فریب دوقطبی جعلی مذاکره و جنگ را خورده اند!

امتداد، کانال حزب اتحاد ملت درباره مطلب شریعتمداری نوشت: کاملاً قابل پیش بینی بود که کیهان از حرف های پزشکیان برآشوبد… کار دنیا را ببینید به کجا رسیده که رییس جمهور معرفی شده توسط جبهه اصلاحات درباره جنگ و مذاکره می گوید گیر ندهید چون با رهبری هماهنگم و روزنامه وابسته به سپاه می گوید بعد از رهبری با مردم هم هماهنگ کن!

معمولاً مخالفان مذاکره از این اصطلاح دوقطبی مذاکره و جنگ با عبارت جعلی استفاده می‎کنند. بسیاری از تحلیلگران به این موضوع طی همه روزهای بحث بر سر مذاکره با آمریکا و غرب به این موضوع اشاره داشتند که اگر با کشورهای جهان که البته آمریکا و اروپا از جمله اثرگذارترین آن هستند مذاکره نکنیم؛ هزینه و عواقبش روز به روز بیشتر می شود و در این بین احتمالاً تنها آنان که کاسبان تحریم بوده و هستند به این عدم مذاکره به چشم منفعت می‎نگرند وگرنه مردم چگونه قطعاً از ادامه وضع موجود ناراضی اند.

در کنار این موارد، با وجود اینکه ترامپ رفتارهای غیرقابل پیش بینی دارد و آسیب‎رسانی اش هم به سایر کشورها کم نبوده است؛ سخن از تندروی و جنگ، بهانه دادن بی‎دلیل به او است. البته که خوب بود حالا که به این جمله پزشکیان که او آمد زد و ما برویم درست کنیم و او باز هم بزند. این چنین می‎تازند به این بخش سخن او هم توجه کنند که اصلاً در ذات ما تسلیم شدن نیست اما چه کسی گفته که از حرف زدن بترسید. حرف نمی‎زنیم. می‎خواهیم چه کار کنیم؟

پرسروصداترین عبارتی که پزشکیان در جلسه دیدار با اصحاب رسانه داشت و تیتر روزنامه هم میهن هم شد، این بود که مذاکره نکنیم، چه کنیم؟ سوال مهمی است که همه معترضان به تلاش دولت و حکومت برای مذاکره باید به آن بپردازند و فکر کنند و پاسخ دهند. ما با غرب، آمریکا که بخش قابل توجهی از عرصه بین‎الملل را تشکیل می‎دهند مذاکره نمی‎کنیم و از آن طرف طبیعتاً هیچ کشور با رویکرد معقول و منطقی خواهان جنگ هم با این کشورها نخواهد بود. پس چه کنیم؟ از آن ساعت انتشار سخنان پزشکیان، واکنش‎ها به آن چنین بود:

میثم ظهوریان، عضو کمیسیون اقتصادی مجلس که البته از نزدیکان سعید جلیلی است و در اغلب خاطرات جمعی ما مخالف مذاکره بود، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: این که رییس جمهور محترم می گوید اگر مذاکره نکنیم چه کنیم یعنی اساساً قائل به این نیست که در جعبه ابزار سیاست خارجی و از آن فراتر اداره کشور چیز دیگری غیر از مذاکره آن هم با یک کشور خاص وجود دارد و این رویکرد زودتر از آنچه تصور می شود دولت ایشان را به بن بست خواهد کشاند.

عبدالله گنجی، فعال سیاسی اصولگرا در این زمینه نوشت: هیچ مذاکره ای را یک طرف مذاکره نتیجه اش را از قبل اعلام نمی کند و حین مذاکره هم بر اعلام قبلی اصرار نمی کند. جایی برای چکش کاری و تعدیل نظرات باقی می گذارد. دوم اینکه خطوط قرمز شما (که خلاف قواعد بین المللی نیست) با هیچ تعدیل و هیچ روشی -جز تسلیم-محترم شمرده نمی شود. حالا اگر کسی این را می داند و هی مذاکره، مذاکره می کند باید توضیح دهد: آیا به خطوط قرمز اعلام شده نظام باور دارد؟ انعطافی در طرف می بیند؟ یا کاسب سیاسی است؟ مذاکره با آمریکا در حد گفت وگو هم نیست.

البته در این بین رجانیوز پاسخی به این سوال پزشکیان داده است و در مطلبی با عنوان پژواک صدای ما نمی‎توانیم از تریبون رییس جمهوری اسلامی اینگونه نوشته است: شما با تردید و از موضعی ضعیف می پرسید: خب می خوای چیکار کنی، می خوای بجنگی؟ خب اومد زد. این چه ادبیاتی است که از زبان فرمانده اجرایی کشور شنیده می شود؟

این همان منطق ذلت باری است که می گوید چون دشمن قوی است و می زند، پس باید از حق خود کوتاه بیاییم. بله، آقای رییس جمهور، دشمن آمد و زد . هزاران نفر از بهترین فرزندان این آب و خاک را به شهادت رساند. پاسخ یک رییس جمهور مقتدر به این جنایت، پرسیدن حالا چه کنیم؟ نیست؛ پاسخ، بسیج تمام امکانات کشور برای در هم کوبیدن دشمن و گرفتن تقاصی تاریخی است که تا ابد از فکر تجاوز دوباره به این خاک پشیمان شود.

یکی از نمایندگان تهران در مجلس که اتفاقاً بازهم در جرگه تندروها قرار دارد، با انتشار متنی در کانال تلگرامی پا را یک گام فراتر گذاشت نه انتقاد و اعتراض بلکه بحث عدم کفایت سیاسی رییس دولت چهاردهم را پیش کشید. او در این زمینه نوشت: آیا پزشکیان کفایت سیاسی دارد؟ آیا جز این است که این مواضع متناقض، حکایت از شخصیت متزلزل و بی ثبات ایشان در بزنگاه های سیاسی، اجتماعی و بین المللی دارد؟ آیا جز این است که این مواضع، در نگاه دشمن به معنای انفعال، ضعف و درماندگی در برابر تهدیدات و تجاوزات نظامی آن هاست و طبعاً دشمنان ملت ایران را برای تجاوز و حمله نظامی به کشورمان تحریک می کند؟ آیا شخصیتی با این مواضع متناقض که بسیاری از سخنان او مصداق آب در آسیب دشمن است، کفایت سیاسی دارد؟ به نظر من آقای پزشکیان کفایت سیاسی برای پست ریاست جمهوری را ندارد.

البته در برابر این سخنان و اظهارنظرها آن سوی قضیه و موافقان نظر رییس جمهوری ساکت ننشستند و علاوه بر آنچه زیدآبادی و موسایی با همین محوریت مطرح کردند افرادی مانند مهدی عرب صادق، فعال سیاسی اصولگرا هم نسبت به این نوع حملات به رییس جمهوری واکنش نشان داد. او در شبکه اجتماعی ایکس در واکنش به حمله ظهوریان نماینده پایداری به پزشکیان نوشت: هر بار مشهد می روید، به جای خدمت، با نسخه حمله برمی گردید؛ یادتان باشد نماینده ملتید، نه منبری حیاط علم الهدی!

جواد روح، سردبیر هم‎میهن نه در واکنش به اعتراضات بلکه در پی انتشار سخنان پزشکیان نوشت: این نقد صریح (حسین شریعتمداری درباره مذاکره با آمریکا)، پاس گلی بود به مسعود پزشکیان تا به صراحت پاسخ دهد و بگوید: اگر مذاکره نکنیم، چه کنیم؟ . و در بخش دیگر مطلبش هم لب کلام را مطرح می‎کند: این سخن که اگر مذاکره نکنیم، چه کنیم؟ ؛ برآمده از واقعیت مناسبات قدرت و نظام بین الملل کنونی است. گفتمان رسمی در ایران تلاش دارد این واقعیت را زیر سایه شعارها و تبلیغات و تحلیل های سفارشی نویسندگان و اندیشکده های وابسته، بپوشاند اما ناگهان پزشکیان سر می رسد و با عبارتی کوتاه و گویا و عامه فهم، همه این پوشش ها و روایت های برساخته را از هم می گسلد.

طبعاً، این سخن پزشکیان با واکنش تندروها مواجه می شود…اما پزشکیان کار خود را کرده است و ضربه خود را زده. او نه فقط تندروهای داخلی را با پرسشی صریح مواجه می کند که اگر حرف نزنیم، پس جنگ کنیم؟ ؛ سیگنالی را به جامعه بین المللی می فرستد و نشان می دهد در ایران، جریان خواستار پذیرش نظم جهانی فعال است و در پی فراهم سازی بستر مذاکراتی جدی و جدید و احیاناً، جامع.

علاوه بر این موارد واکنش‎های دیگری نیز به سخنان پزشکیان اتفاق افتاد؛ از بحث بر سر صداقت او تا نگرانی از شرایط دولت در یک سالگی اش؛ مثلا: محمدعلی ابطحی، فعال سیاسی درباره سخنان دیروز پزشکیان در حساب کاربری خود در توییتر نوشت: راستگویی سیاه نمایی نیست؛ پیدا کردن راه برای آینده است. سرمایه بزرگ پزشکیان صداقت در طرح مشکلات است و نامحرم ندانستن مردم. دشمن وقتی شاد می شود که گمان کند مسئولان سر زیر برف کرده اند. به تندروها توجه نکنید. مردم قدر پزشکیان و رهنمودهای ‎رهبری را در سیاست داخلی و خارجی می دانند. یا سعید آجورلو، فعال سیاسی اصولگرا نوشت: در دیدار با پزشکیان، او حوصله کرد و نقدها را شنید.

از چالش های پیش رو گفت. نگران بود و کمک می خواست. از کلام اش می‎شد دریافت که مذاکره در پیش است. برای بنزین برنامه دارد. انتظار داشتم رییس جمهور در یک سالگی دولتش سرحال تر باشد. بعد از جلسه کمی نگران شدم. باید رییس جمهور را کمک کرد. یا محسن هاشمی، فعال سیاسی اصلاح طلب در برنامه تلویزیونی گفت: نباید فضا و فشار به گونه ای باشد که حتی رییس جمهور هم نتواند حرفش را بزند و مورد تخریب و توهین قرار بگیرد.

همچنین وب سایت بصیرت، یادداشتی با عنوان عرصه سیاست خارجی جایی برای بیان هر واقعیتی نیست از عزیز غضنفری، جانشین معاون سیاسی سپاه منتشر کرد که در آن آمده است: در سلامت و صداقت رییس جمهور محترم تردیدی وجود ندارد، اما افکار عمومی دنیا، رسانه ها و سایر بازیگران نظام بین الملل از هر جمله آقای رییس جمهور، مطابق با امیال و اهداف خودشان تفسیر می کنند. متأسفانه اشتباهات کلامی رییس جمهور، مخصوصاً در بحبوبه حوادث مهم و سرنوشت ساز، زیاد شده و گاه آسیب هایی را به حوزه امنیت ملی وارد ساخته است.

عرصه سیاست خارجی جایی برای بیان هر واقعیتی نیست. مخاطرات بیان عبارت های نادرست توسط مسئولان بلندپایه دولتی، بیش و پیش از همه دامن خود دولتی ها را می گیرد و کار را برای کنش گری آنان در عرصه بسیار پیچیده و نفس گیر سیاست خارجی و حتی سیاست داخلی دشوار می سازد. از این منظر شخص رییس جمهور و گروه مشاوران دلسوز ایشان و منافع ملی، با در نظر گرفتن چنین ملاحظه مهمی برای حل این مشکل، چاره جویی کنند. در بخش دیگر این یادداشت شاهد نوع دیگری از نقد به رییس جمهوری هستیم که البته برخی چهره‎ های سیاسی دیگر نیز از جمله اصولگرایان به آن پرداخته‎اند.

غضنفری نوشت: در ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری سال 1403 آقای پزشکیان احتمالاً بنا به توصیه مشاورانش دیدگاه های خودش را گاهی اوقات از روی متنی که پیش تر نوشته شده بود می خواند. درست یا غلط آن را کاری نداریم، اما یک منطق، که آن جلوگیری از ایجاد خطا بوده، آقای پزشکیان و تیم همراه او را قانع ساخته بود تا از روی متن صحبت کند. آن منطق کماکان پابرجاست؛ تازه الان که ایشان رییس جمهور شده، اهمیتش بیشتر نیز شده است. در زمانه ای زیست می کنیم که هر کلمه و جمله ای بار معنایی خودش را دارد. مخصوصاً عبارت های بکار برده شده توسط مقامات سیاسی گاه سرنوشت کشورها و جوامع را دست خوش حوادث می سازد.

در ادامه این نوع انتقاد نیز افراد مختلف به ایرادگیری از نحوه سخن گفتن رییس جمهوری پرداخته‎اند. مثلاً حسام الدین آشنا، رییس مرکز بررسی های استراتژیک دولت های یازدهم و دوازدهم نوشت: دست از خوشمزگی و بدیهه سرایی بردارید. پراکنده گویی نکنید. حداقل پراکنده گویی را منتشر نکنید. رییس جمهور شخصیت رسمی دوم کشور است و باید با دقتی در حد شخص دوم سخن بگوید یا سخنانش زنده منتشر نشود. به رهبری نگاه کنید هیچ گاه بدون یادداشت سخن نمی گوید؛ حال آن که اول خطیب کشور است. یا احسان صالحی، دبیر شورای اطلاع رسانی دولت سیزدهم نوشت: تیم رسانه ای رییس جمهور در انتشار محتوا بی دقتی می کند.

در بازدید از وزارت خارجه جملات نامناسبی ناظر به زنگزور منتشر شد و امروز هم فیلمی درآمده که به وضوح پیداست رییس جمهور فی المجلس و در حال پاسخ دادن به یک سوال بدون تنظیم کلمات از قبل است. این بی دقتی ها هم به ضرر رییس جمهور تمام می شود، هم کشور. همچنین وحید اشتری، فعال رسانه ای اصولگرا به این موضوع پرداخته که اگر کسی از نزدیکان به آقای پزشکیان بگوید اصلاً سخنوری آقایان روحانی، احمدی نژاد و خاتمی را ندارد و حتی از آقای رییسی که تسلط مطلوبی نداشت هم قدری نامسلط تر به مسائل است و ایشان را متقاعد کند که هیچ گاه بدون یادداشت سخن نگوید، به نظرم یک خدمت تاریخی به ایشان و به ایران کرده است.

اینکه بعد از هر سخنرانیِ رییس‎ جمهور و مقامات دیگر کشور واکنش‎ها به سخنان آن افراد صورت گیرد، موضوع دور از انتظاری نیست و طبیعی است که موافقان و مخالفان هر یک از گزاره‎های مطرح شده به بیان نظر خود بپردازند اما دو مسئله در سخنان پزشکیان را نباید فراموش کرد. اول، پزشکیان در هماهنگی با رهبری و سایر مقامات به بیان سخنانی می‎پردازد که هم جامعه را با واقعیت ها و مباحث در حال پیگیری از سوی دولت روبه رو سازد و تندروها خود را مدعی تبعیت از رهبری می‎دانند.

دوم؛ سخنان پزشکیان در واکنش به تندروهای داخلی این پیام را هم به مردم داخل کشور و هم به جهان و حتی تندروهای آن سوی آب‎ها مخابره می کند که ما احساسی رفتار نخواهیم کرد و مخالف جنگ هستیم.

در شرایط فعلی موضوع سیاست خارجی و قدم‎های ما در این حوزه بسیار حیاتی است، پس خوب است آنقدر همه به ویژه در مسیر تخطئه مقامات اجرایی دست به بیان نظرات شان نزنند. مگر مخالفان دولت مدعی اصولگرایی بر این نیستند که باید گوش به فرمان نظرات رهبری باشند اگر اشتباهی در این زمینه صورت گرفته، بگذارند ایشان که تصمیم‎گیر در این حوزه است خودش تذکر دهد و در نهایت سخنگوی وزارت خارجه اگر اشتباهی در بیانات رییس جمهوری بود اعلام می‎کند. ما یک جنگ را پشت سر گذاشتیم و هجمه به رییس جمهوری آن هم در یک موضع صلح‎طلبانه که خودش هم می‎گوید هماهنگ شده است؛ چه ضرورتی به جز بهره برداری سیاسی داخلی دارد.

البته می‎ماند آن دسته از تندروها که از آب گل‎آلود می‎خواهند ماهی بگیرند و طرح عدم کفایت رییس جمهوری را استارت بزنند. اول آنکه آن زمان هم که درباره ابوالحسن بنی‎صدر، رییس جمهوری اول ایران این اتفاق افتاد بدون اجازه رهبری وقت نبود و امام خمینی بعد از آن هم اختلاف و شرایط بد ماه‎های اول جنگ موافقت کردند که چنین شود و حالا پزشکیان در نقطه مقابل قرار دارد یعنی او از رهبری می‎گوید: حتی اگر نظر رهبری با نظرم یکی نبود من معتقدم نظر رهبری را باید انجام داد. و مدعیان تبعیت از رهبری در برابر آن ایستاده‎اند.

در نهایت هم شاید پاسخ سخنگوی جبهه اصلاحات ایران در واکنش به تهدیدات تندروها برای طرح عدم کفایت سیاسی رییس جمهور در مجلس در شبکه ایکس نیز باید اینجا آورده شود: کسانی صحبت از کفایت سیاسی می کنند که در انتخابات آزاد و بدون دوپینگ نظارت استصوابی، رأی شان کفاف هیأت مدیره ساختمان مسکونی شان را هم نمی دهد! تنها راه خروج از بن بست امروز، بازگشت به مردم و برگزاری انتخابات آزاد و حاکم شدن مردم بر سرنوشت خویش است.