فرارو- فیلم سینمایی مادی گرایان در ماه ژوئن (خرداد) منتشر شد. فیلمی که با استقبال تماشاگران رو به رو شد و به فروشی بالای 50 میلیون دلار رسید.

به گزارش فرارو، این فیلم از کتاب های جین آستین و فیلم های عاشقانه اوایل دهه 2000 میلادی الهام می گیرد. سلین سونگ در فیلم مادی گرایان به یکی از پرسش های قدیمی می پردازد که انسان باید برای عشق یا منافع مادی ازدواج کند. این فیلم در نهایت یک پاسخ کلیشه ای به این سوال می دهد.

مادی گرایان ، داستان دختری به نام لوسی با بازی داکوتا جانسون را روایت می کند. زنی که شغل او دلالی در ازدواج است، با این حال نگاهی بدبینانه و ساده لوحانه به عشق دارد. او درباره قرارهای عاشقانه مثل یک بازار صحبت می کند و معتقد است مردان و زنان باید چیزی ارزشمند برای برنده شدن داشته باشند. لوسی در شغل خود، به راحتی ارزش هر مرد و زنی را بر اساس پیشینه، تحصیلات و سن تحلیل می کند تا شریک مناسبی برایشان پیدا کند. در عین حال معتقد است عشق موضوعی آسان است.

دیدگاه های لوسی درباره عشق و ازدواج در رابطه او با دو مرد به خوبی نمایان می شود. کاراکتر اول هری با بازی پدرو پاسکال که از هر نظر ایده آل است. او جذاب، پولدار و بی نقص است که نمی توان هیچ ایرادی درباره اش گرفت. او برای هر زنی از جمله لوسی ، گزینه ای عالی به نظر می رسد. در مقابل جان با بازی کریس ایوانز قرار دارد، نامزد سابق لوسی که به خاطر مشکلات مالی از هم جدا شده اند. در نگاه اول به نظر می رسد، انتخاب لوسی کاملا مشخص است اما اتفاقی تکان دهنده و تلخ برای یکی از مشتریانش باورهای او را دگرگون می کند. همین بحران لوسی را وادار می کند تا درباره اعتقادات و خواسته هایش فکر کند.

داستان مادی گرایان در جامعه نخبه گرایانه نیویورک روایت می شود. جایی که افراد به دنبال یک شریک زندگی هستند که همه چیز تمام باشد. در واقع این فضا، بستری را فراهم کرده تا عشق و ازدواج از زوایایی مختلف مانند طبقه اجتماعی و میزان ثروت روایت شود. همچنین مادی گرایان به طور غیر مستقیم به آزار زنان در یک رابطه می پردازد. چرا که داستان نشان می دهد، عشق به ویژه برای زنان ممکن است با خطرات جدی همراه باشد. در واقع فیلم به این واقعیت تلخ اشاره می کند که برای گروهی ممکن است عشق و ازدواج، در دنیای مدرن امروزی به ابزاری برای رسیدن به جایگاه بالاتر تبدیل شده باشد.

زیبایی ژانر عاشقانه در این است که بی نهایت راه برای پرداختن به کلیشه ها و الگوهای تکراری وجود دارد و هر داستان می تواند زاویه دید متفاوتی داشته باشد. سلین سونگ ، کارگردان مادی گرایان دقیقا همین کار را در این فیلم انجام داده است. هر چند عناصر داستان ممکن است برای مخاطب آشنا باشد اما شیوه پرداخت و نمایش او نوآورانه است. در واقع آنچه نگاه این کارگردان را خاص می کند، تواناییش در ایجاد تعادل میان ایده آلیسم و رئالیسم است، به ویژه زمانی که دیدگاه های لوسی در مورد عشق و ازدواج تغییر می کند. در این فیلم، داکوتا جانسون در بهترین حالت خود ظاهر می شود و به درستی احساسات پنهان یک زن را نشان می دهد. پدرو پاسکال نیز در نقش مردی ایده آل، جذاب و بی نقص ایفای نقش می کند. در مقابل جان با بازی کریس ایوانز هیچ شباهتی به مردی درمانده و شکست خورده ندارد. نوع بازی و رفتار او بیشتر شبیه کسانی است که انگار یک پروژه عکاسی مد را تمام کرده اند.

زمانی که یک اثر در بستر کلیشه ها ساخته می شود، مخاطب به راحتی می تواند پایان آن را حدس بزند. در مادی گرایان نیز پایان مشخص است. در تقابل کلیشه ای عشق در برابر پول، در بیشتر اوقات برنده نهایی عشق است. با این حال مادی گرایان ، مسیر رسیدن به پایان کلیشه ای را به شکلی جذاب به مخاطب نشان می دهد.