فرارو- اکران فیلم سینمایی اسلحه ها از 8 آگوست (16 مرداد) در سینماهای جهان آغاز شده است. فیلمی که به نظر می رسد یک روایت متفاوت از وحشت و رابطه میان انسان ها باشد.

به گزارش فرارو، در نگاه اول ممکن است بیننده تصور کند با داستانی در مورد موجودات فرازمینی روبرو است، اما خیلی زود متوجه می شود که ماجرا چیز دیگری است و خبری از بیگانگان فضایی نیست. اسلحه ها مانند فیلم قبلی کارگردان یعنی بربرها ، داستان را در جهتی غیر منتظره پیش می برد، در عین حال ریشه های عمیقی و انسانی ترس را نمایش می دهد. ترسی که نه از هیولاها، بلکه از آسیب های روحی و روانی افراد سرچشمه می گیرد.

در ساعت 2:17 صبح، هفده کودک به طور همزمان ناپدید می شوند. آن ها در خانه هایشان را باز کرده و با دست هایی کشیده که انگار در آسمان خشک شده اند به سوی تاریکی شب می روند. این کودکان در یک چیز مشترک اند، همه آن ها دانش آموزان کلاس سوم جاستین کندی هستند. کلاسی که خالی شده و فقط یک دانش آموز خجالتی به نام الکس در آن باقی مانده است، پسری که مانند والدین بچه های گم شده، مضطرب و سردرگم است. داستان این فیلم در می بروک ، روایت می شود. شهری در ایالت پنسیلوانیا که مردم آرام آن به خاطر ناپدید شدن بچه ها تبدیل به انسان هایی خشمگین و وحشت زده شده اند.

وحشت زمانی در این شهر نمایان می شود که ساکنان به جای اتحاد برای پیدا کردن بچه ها به سراغ هرج و مرج می روند. والدین، معلمان را متهم می کنند، همسایه ها به یکدیگر بی اعتماد می شوند و زندگی بی گناهان در جریان یافتن مقصر ویران می شود، اتفاقاتی که فروپاشی را برای جامعه به دنبال دارد. فروپاشی که به خاطر رفتار انسان ها در شرایط بحرانی رخ داده است.

در اسلحه ها به خوبی نظریه روانشناسی هویت اجتماعی دیده می شود. این نظریه یک مفهوم علمی است که بیان می کند ذهن انسان به گونه ای برنامه ریزی شده تا جهان را به دو دسته تقسیم کند: ما ، منظور افراد خوب و قابل اعتماد و آن ها ، کسانی که به عنوان تهدید شناخته می شوند. این فرایند زمانی شدت می گیرد که انسان با ترس یا فشار روانی رو به رو می شود. جامعه در این اثر جایی است که عملا خود را از بین می برد. جاستین ، به دلیل وجود شواهد قطعی در قالب آن ها قرار می گیرد و به هدفی آسان برای اتهام تبدیل می شود. همچنین والدین کودکان گمشده به دنبال کسی برای مقصر جلوه دادن و تخلیه ترس هایشان هستند و او به قربانی این هراس جمعی بدل می شود. فیلم به خوبی نشان می دهد که شخصیت ها در حالی دست به انجام کارهای وحشتناک می زنند که مطمئنند کارهای درستی هستند. پدیده ای که روانشناسان آن را گسست اخلاقی می نامند.

همچنین اسلحه ها به درستی می گوید، گاهی فردی که بیشترین اهمیت را به یک موقعیت می دهد ممکن است به بزرگ ترین هدف حمله تبدیل شود، مانند جاستین که نه به دلیل بی کفایتی؛ بلکه به خاطر اهمیت دادن به یک دانش آموز سقوط می کند. همین همدلی باعث می شود او به یک بیگانه تبدیل شود. در حقیقت جامعه دلسوزی جاستین را مدرکی برای گناهکار بودنش می بیند. با این حال، آن چیزی که هولناک تر به نظر می رسد، اتفاقی است که برای مدیر مدرسه مارکوس رخ می دهد. در لحظه ای که او برای کودکی ابراز نگرانی می کند و این دلسوزی به شکلی شوم تعبیر می شود. همدلی او با قضاوتی مغرضانه مجازات می گردد و انسان دوستی اش به عاملی برای شرارت و ویرانی تبدیل می شود.

اسلحه ها ، به جای روایت یک داستان تک خطی، قصه را با استفاده از کاراکترهای مختلف نمایش می دهد. این کاراکترها عبارت اند از: معلم، پدر، پلیس، مدیر مدرسه و کاراکترهایی که هویت ناشناخته ای دارند. داستان با معلم مدرسه آغاز می شود، آرچر گراف با بازی جاش برولین ، پدری که پسرش ناپدید شده و انگشت اتهام را به سمت معلم مدرسه جاستین می برد. سپس دوربین تغییر زاویه می دهد و به سراغ سایر کاراکترها می رود. در عین حال با شروع بخش جدید، داستان به عقب برمی گردد تا صحنه هایی کلیدی از زاویه دید سایرشخصیت ها دوباره روایت شود

زک کرگر ، بعد از فیلم موفق بربرها در سال 2022 به دنبال تجربه ای جدید با ساخت فیلم ترسناک اسلحه ها است. او ذهنی منحصربه فرد در آشکار کردن تهدیدهایی که در ظاهر بی خطرند دارد.

پوستر فیلم اسلحه ها ، به خوبی فضای مرموز و ترسناک داستان را نمایش می دهد. در این پوستر گروهی از کودکان دیده می شود که نیمه شب در خیابان در حال دویدن هستند. جملات ابتدایی داستان به همراه پوستر، فضایی از ترس را به مخاطب القا می کند، دقیقا همان چیزی که بیننده از یک فیلم ترسناک انتظار دارد.

این فیلم در فضایی میان کمدی و وحشت حرکت می کند، گاهی این ترکیب نتیجه ای عالی دارد مانند فیلم کلبه وحشت و گاهی هم به یک فاجعه ختم می شود مثل فیلم پیرانای سه بعدی ، با این حال اسلحه ها یک نمونه کامل و درست در این زمینه است. فیلمی ترسناک با شوخی هایی که جذابند اما محدود. تا زمانی که هیچ خبری از بچه ها نیست، ذهن آزاد است که درباره سرنوشت آن ها هر نوع تفسیری را انجام دهد. ذهن برخی ممکن است به سمت توطئه فرازمینی ها برود. در عین حال، گروهی نیز به گروگانگیری فکر کنند. قطعات داستان مانند یک پازل، هر چه فیلم جلوتر می رود، کنار هم قرار می گیرند و بیننده به همراه آن به کشف ماجرا می پردازد. مثل کشف هویت فردی که روی ماشین جاستین کلمه جادوگر را نوشته است.

یک ساعت ابتدایی اسلحه ها ، داستان با لحنی بسیار جدی پیش می رود که تلخی آن تا استخوان نفوذ می کند، اما ورود کاراکتر گلادیس ، فیلم را با چرخشی غیر منتظره به سمت اغراق سوق می دهد. بعد از این، سطح تنش بالا می رود و فردی را نمایش می دهد که کودکان را به فرار از خانه ترغیب کرده و حالا تبدیل به یک قاتل شده است. با این حال، درست زمانی که مخاطب شروع به درک چرایی اتفاقات می کند، تفسیرها و ایده های اولیه فیلم شروع به محدود شدن می کند و گستره تخیل بیننده از بین می رود.

خشونت در دقایق پایانی فیلم، به اوج می رسد و دقیقا اسلحه ها معنای واقعی اش را پیدا می کند. جایی که مخاطب می فهمد جامعه از دو گروه انسان تشکیل شده است؛ گروه هدف ها و اسلحه ها . در حقیقت بیننده می بیند که هر کس ممکن است تبدیل به ابزاری مرگبار شود. در نهایت وقتی تیتراژ پایانی بر روی صحنه ای خون آلود پخش می شود، مخاطب ممکن است از خود بپرسد که آیا در یک بحران می تواند به درستی تصمیم بگیرد.