دانشمندان می گویند ماه لرزه ها تهدیدی جدی برای پایگاه هایی هستند که در آینده نزدیک در کره ماه تاسیس خواهند شد و باید فکری برای آن کرد.

به گزارش ایسنا به نقل از نیو اطلس، گویا خلأ شدید، تشعشعات کیهانی قدرتمند، گرد و غبار بُرنده و خورنده، شهاب سنگ ها و دمایی که صدها درجه بین شب و روز در کره ماه تغییر می کند، کافی نیست و پرسنل پایگاه های آینده ماه در معرض خطر قابل توجهی حاصل از ماه لرزه ها نیز قرار خواهند گرفت.

اگر داستان های علمی-تخیلی را خوانده یا تماشا کرده باشید، ممکن است این تصور را داشته باشید که تهدیدات اصلی برای یک پایگاه در ماه، بشقاب پرنده های متخاصم هستند که حملاتی را آغاز می کنند یا بارش شهاب سنگ ها که جهنم بر پا می کند.

اکنون طبق گفته تیمی از دانشمندان به رهبری توماس آر. واترز (Thomas R. Watters)، دانشمند ارشد بازنشسته موسسه اسمیتسونیان (Smithsonian) در دانشگاه مریلند (Maryland) می توانیم ماه لرزه را به دردسرهایی که فرماندهان پایگاه های آینده قمری با آن مواجه هستند، اضافه کنیم.

این خبر بد جدید بر اساس ارزیابی داده هایی است که فضانوردان ماموریت آپولو 17 در دسامبر 1972 در دره ثور-لیترو (Taurus-Littrow)، واقع در لبه جنوب شرقی منطقه Mare Serenitatis به زمین آوردند. این منطقه ناهموار و کوهستانی به دلیل سطح شناسی و امکان به حداکثر رساندن یافته های علمی فضانوردان یوجین سرنان و هریسون اشمیت ، برای آخرین ماموریت فرود آپولوی ایالات متحده بر روی ماه انتخاب شد.

ماموریت آپولو 17

اگرچه هر شش ماموریت فرود آپولو، بسته های ابزاری شامل لرزه نگار را در ماه جا گذاشتند، اما این دستگاه ها از قابلیت بسیار محدودی برخوردار بودند و همگی در سال 1977 با از کار افتادن منابع انرژی هسته ای خود خاموش شدند. در نتیجه، درک ما از فعالیت های درونی ماه، به ویژه لرزه ها در ماه بسیار محدود است.

به همین دلیل، تیم محققان مریلند برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد فعالیت لرزه ای ماه به سرنخ های دیگری روی آورد. آن ها به طور خاص به نمونه هایی از ریزش تخته سنگ ها و رانش های سطح ماه که توسط فضانوردان در ثور-لیترو جمع آوری شده بود، نگاه کردند. آنچه آن ها دریافتند این بود که ریزش ها و رانش ها نتیجه حرکات سطح ماه ناشی از زلزله ها هستند، نه برخورد شهاب های بزرگ.

این زلزله ها در طول یک دوره 90 میلیون ساله رخ داده اند و نیرویی حدود 3.0 ریشتر داشته اند. در زمین، این یک زلزله بسیار خفیف خواهد بود که ممکن است احساس شود، اما بعید است که خسارتی ایجاد کند، اما در ماه، به خصوص اگر یک ماه لرزه کم عمق باشد، تأثیر بیشتری خواهد داشت.

این یافته ها گذشته از اینکه به دانشمندان اطلاعات بیشتری در مورد فعالیت درونی و سطحی ماه می دهد، نشان می دهد که خطر آسیب رساندن به پایگاه های انسانی در ماه به اندازه کافی زیاد است که باید توسط برنامه ریزان در نظر گرفته شود.

این خطر احتمال بالایی ندارد، چرا که در هر روز معین، احتمال وقوع زلزله در ماه حدود 20 میلیون به یک است، اما برای پایگاهی که برای درازمدت ایجاد شده است، این احتمال در طول یک سال به 5500 به یک می رسد و هر چه مدت بیشتری در آنجا باشید، این احتمال بیشتر می شود.

ضمن اینکه مسئله طراحی فرودگرهای آینده قمری نیز وجود دارد، چرا که آن ها معمولاً بلند و سنگین هستند و در صورت لرزش سطح ماه، همانطور که در فرودگرهای رباتیک اخیر دیده شده است، مستعد واژگونی خواهند بود.

فضانورد ناسا در حال نمونه برداری از صخره ای در ماه

این تیم اذعان می کند که این اطلاعات بر اساس داده های ضعیفی است، اما آن ها احساس می کنند که مدارگردهای ماه با دوربین های با وضوح بالا و ایستگاه های لرزه نگاری جدید که به عنوان بخشی از برنامه آرتمیس راه اندازی شده اند، به پر کردن این شکاف های دانش کمک خواهند کرد.

نیکلاس اشمر (Nicholas Schmerr)، دانشیار زمین شناسی دانشگاه مریلند می گوید: ما می خواهیم مطمئن شویم که اکتشاف ماه ما با خیال راحت انجام می شود و سرمایه گذاری ها به روشی انجام می شود که با دقت اندیشیده شده باشد. نتیجه ای که ما به آن رسیدیم این است که درست روی یک پرتگاه یا گسل فعال نباید ساختمان ساخت و هر چه از یک پرتگاه دورتر باشیم، خطر کمتر است.

این پژوهش در مجله Science Advances منتشر شده است.