فرارو- نزدیک به شصت سال بود که ایران در شهرک جهانی هنر پاریس، صاحب چهار آتلیه بود. حالا پس از شصت سال حضور مستمر، شهرک جهانی هنر، از ایران سلب مالکیت کرده است.

به گزارش فرارو، شهرک بین المللی هنر پاریس یا سیته در سال 1947 به همت فلیکس برونو، پل لئون و ارو اسلمن بنیان گذاری شد. هدف از احداث این شهرک، حضور هنرمندان از سراسر جهان و همفکری در راستای خلق آثار هنری بود.

شهرک بین المللی هنر پاریس، رفته رفته تبدیل به محلی برای گردآمدن هنرمندان جهان در راستای همفکری شد. این شهرک که در شهر پاریس و مشرف بر رودخانه سن ساخته شده، سالانه میزبان تعداد زیادی از هنرمندان جهان است.

ساختار مدیریتی این شهرک بر پایه مشارکت کشورهای مختلف جهان و نهادهای فرهنگی آن هاست. در حال حاضر این شهرک دارای 326 آتلیه است که در مجموع یک سوم آتلیه های آن متعلق به کشور فرانسه و بقیه آتلیه ها بر حسب مشارکت کشورهای مختلف به آن ها واگذار می شود.

پذیرش مهمان در شهرک هنر پاریس یا از طریق فراخوان های عمومی و یا از مسیر معرفی نهادهای شریک صورت می گیرد.

عضویت در این شهرک افتخار فرهنگی بزرگی به حساب می رود. ایران از اولین کشورهایی است که علاوه بر تهیه چهار آتلیه در شهرک بین المللی هنر پاریس، از بنیان گذاران اصلی آن نیز به شمار می رود. عضویت ایران در این شهرک، به دهه چهل برمی گردد و به مدت شصت سال، ایران یکی از مهم ترین کشورهای موجود در فهرست این شهرک به حساب می آمد.

هنرمندان ایرانی زیادی تا به امروز در این شهرک سکونت داشته اند که از شاخص ترین آن ها می توان به سهراب سپهری، ایران درودی، فرشید مثقالی، محسن وزیری مقدم و آفرین سجادی اشاره کرد.

در سال 2019 خبرگزاری فرانسه به نقل از بندیکت الیوت، رییس شهرک، هنرمندان ایرانی را در جایگاه ششم در بین 100 کشور قرار داد.

با این وجود، مدتی است که از ایران در این اقامتگاه سلب مالکیت شده است. دلیل سلب مالکیت از ایران، خودداری از پرداخت هزینه های نوسازی و نگهداری عنوان شده است. شنیده ها حاکی از آن است که مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد ایران، در طی چند ماه گذشته، به هیچ کدام از تماس ها و نامه های ارسالی از سوی شهرک پاسخ نداده اند.

به گفته جواد صادقی، مسئول پیگیری پرونده سیته در ارشاد: اگر کشوری پنج سال، هنرمندی اعزام نکند یا هیچ فعالیتی نداشته باشد، امکان استفاده از فضای اختصاصی از او گرفته می شود. ما نه اعزام داشتیم، نه تعمیر کردیم، نه پاسخ گو بودیم.

صادقی، در باره سلب مالکیت از ایران نیز گفته است که : سیته فقط یک ساختمان نبود؛ ویترینی جهانی برای فرهنگ و هنر ایران بود. جایی برای گفتگو با هنرمندان دیگر کشورها، و فرصتی برای دیده شدن هنرمندان جوان ایرانی در سطح بین المللی. این بلندگو را با بی توجهی خاموش کردیم.