عبدالجواد موسوی روزنامه نگار و تحلیلگر در هم میهن نوشت: علی لاریجانی که روزگارانی نه چنان دور، ریاست او را بر صداوسیما، ننگ ما می خواندند امروزه به یکی از معتدل ترین و وزین ترین سیاستمداران ما تبدیل شده. تا جایی که عده ای انتصاب او را بر دبیری شورای عالی امنیت ملی، نشانه تغییرات جدی در حکمرانی کشور می دانند و صراحتاً می گویند که این انتصاب یعنی پایان دوران تندروهای خودارزشی پندار در کشور. از آن روزگارانی که علی لاریجانی حامی تمام قد برنامه هویت در سازمان صداوسیما بود تا به امروز چه ها گذشته است؟ آیا علی لاریجانی حقیقتاً با برنامه چراغ و کنفرانس برلین و پخش سرود آمریکا آمریکا مرگ به نیرنگ تو ، آن هم بلافاصله بعد از بازی تیم ملی فوتبال ایران و آمریکا در جام جهانی، فاصله گرفته است؟ می توان از ایرج میرزا مثال آورد و گفت:

سیاست پیشه مردم حقه بازند

نه مانند من و تو پاکبازند

به هر تغییر شکلی مستعدند

گهی مشروطه گاهی مستبدند

و خیال خود را راحت کرد. مخاطب عصبانی از وضع موجود هم از این حرف ها خوشش می آید، اما اهل انصاف می دانند که سیاست ساحتی است پیچیده تر از این حرف ها. البته که سخن ایرج میرزا خالی از حقیقت نیست و چه بسیارند کاسب کارانی که در هیئت اهل سیاست هیچ هنری جز همین تغییر شکل دادن ها ندارند؛ اما انصاف این است که کم نبوده اند سیاستمدارانی که به اقتضای جوانی و خامی راه دیگرگونه رفته اند و در میانسالی و کهنسالی منجی ملتی و کشوری شده اند.

لاریجانی در مقام ریاست مجلس البته با لاریجانی رییس صداوسیما تفاوت های بسیار داشت و هرچه پیش تر رفت، این تفاوت ها بیشتر رخ نمود اما بزرگ ترین لطف را در حق او کسانی انجام دادند که او را دوبار ردصلاحیت کردند. این ردصلاحیت ها سبب شد تا لاریجانی نه تنها به سیاست، نتایج و توابع آن عمیق تر بیاندیشد بلکه در شیوه حکمرانی به جد تأمل کند و حتی کتابی در این باره بنویسد. لاریجانی در این کتاب نشان می دهد که حاکمیت برای او صرفاً رسیدن به یک مقام سیاسی نیست و دغدغه های او چیزی فراتر از دعواهای روزمره اهل سیاست است.

حالا لاریجانی بار دیگر به عرصه سیاست بازگشته است. با کوله باری از تجربه های عجیب و دشوار. مردی که روزگاری روشنفکران این مرز و بوم را مزاحمانی بر سر راه آرمان های انقلاب و نظام می دانست حالا خود متهم به روشنفکری است و فلسفه دانی اش برای جماعت تندرو نوعی ویژگی منفی تلقی می شود. تندروها از آمدن اش بسیار عصبانی اند و جماعت اعتدالیون و اصلاح طلب به آمدنش امید بسیار بسته اند. همین فضای دوقطبی قطعاً کار را برای او دشوارتر از پیش خواهد کرد.

قرار نیست با انتصاب یک نفر در مقام دبیری شورای عالی امنیت ملی، اتفاق محیرالعقولی رخ دهد و یک شبه بساط تندروها و خودارزشی پندارها جمع شود اما همین بیم و امیدها نشان از انسداد و فروبستگی عجیبی در ساحت سیاست ورزی کشور دارد. اگر ما در یک موقعیت معقول و معمول قرار داشتیم، این انتصاب می توانست یک اتفاق عادی باشد یا فوقش تلاشی برای برقراری تعادل و توازن میان قوای سیاسی. اینکه تندروها این طور به تکاپو افتاده اند و آمدن لاریجانی را تیرخلاصی بر حیات سیاسی خود می پندارند و از آن طرف هم طیف وسیعی از جریانات سیاسی او را علامتی برای تجدیدحیات خود، یعنی اوضاع بدجوری قمر در عقرب است.

بر تندروها حرجی نیست. آن ها تا همین جایش هم نباید می آمدند. خودشان هم خوب می دانند تا همین جایی هم که آمده اند، حق شان نیست. بنابراین می ترسند. از سایه خودشان هم می ترسند. وقتی چیزی را به ناحق در تصرف خودت درمی آوری، شب و روز باید بترسی که مبادا صاحبان اصلی حق سروکله شان پیدا شود و آن حق غصب شده را از تو پس بگیرند. اما آن هایی که دل به علی لاریجانی بسته اند، باید حواس شان را جمع کنند که توقع بیش از اندازه از او نداشته باشند. او قرار نیست همانند جان اسنو در سریال بازی تاج و تخت به جنگ لشگر مردگان برود و یک تنه دمار از روزگار دشمنان انسان برآورد.

سیاست، ساحت این پهلوان بازی ها نیست که اگر بود، ما خیلی زودتر از این ها از شر تندروها و دار و دسته آن ها خلاص می شدیم. در سیاست گاهی برای یک تصمیم اشتباه باید تاوان های سنگینی پرداخت. گاهی باید حسابی صبر کرد و دندان بر جگر فشرد تا روزنه ای از امید یافت شود بلکه بتوان راهی برای برون شد از آن اشتباه سهمگین تدارک دید. از بازگشت علی لاریجانی به شورای عالی امنیت ملی که این روزها شاید یکی از مهم ترین مناصب عالی در کشور است خوشحال باشیم اما این جایگاه را به مرگ و زندگی گره نزنیم. سیاست ورزی در این مرز پُر گهر بازی های شگفتی در پیش دارد. بنشینیم و صبر پیش گیریم و تماشا کنیم.