محمد حسینی، سفیر سابق جمهوری اسلامی ایران در عربستان سعودی طی یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: برای ایران تاریخ بارها تکرار شده و این بار نیز در حال تکرارشدن است. گرچه میان جنگ تحمیلی 12 روزه با جنگ تحمیلی هشت ساله با رژیم صدام تفاوت های زیادی وجود دارد اما از منظری دیگر شباهت هایی امیدوارکننده نیز میان آن ها هست. اگر از منظر شباهت های دو جنگ بخواهیم حمله اخیر آمریکا و اسراییل به ایران را تحلیل کنیم، آنگاه می توانیم بگوییم ادعای پیروزی ایران در جنگ 12 روزه (البته چنانچه جنگ همین جا خاتمه یافته باشد) پا در واقعیت دارد و به لحاظ تاریخی واقع گرایانه است.

چگونه؟ چه شباهت هایی میان جنگ 12 روزه با جنگ هشت ساله ایران و عراق وجود دارد؟ ‎جنگ 12 روزه از جهاتی مانند جنگ هشت ساله تحمیلی بود. جمهوری نوپای اسلامی در آغازین سال ظهور خود بنایی نداشت تا به تجاوزات مکرر رژیم صدام به روستاها و مرزهای غربی (بیش از 600 حمله ایذایی) پاسخ نظامی دهد و قصدی برای جنگ با عراق نداشت.

در جنگ 12 روزه نیز ایران قصد بازکردن منازعه مستقیم با اسراییل با وجود همه تحریکات صهیونیست ها پس از هفتم اکتبر را نداشت. ایران در جنگ هشت ساله به معنای واقعی کلمه، تنهای استراتژیک بود و متحدی نداشت اما رژیم صدام از سوی شوروی (سابق)، کشورهای عربی، آلمان، فرانسه و در پایان جنگ حمایت مستقیم آمریکا را به دست آورده بود.

در جنگ 12 روزه نیز ایران تنها بود و تنها حمایت لفظی برخی کشورها را پشت سر خود داشت اما اسراییل به طور مستقیم از سوی آمریکا، ناتو، قدرت های اروپایی و مخفیانه از سوی برخی از کشورهای همسایه و عربی منطقه حمایت شد. جنگ هشت ساله در بطن ساختار نظام بین الملل و ساختار قدرت منطقه ای، فرصت ها و تهدیدهایی برای ایران ایجاد کرد. جنگ 12 روزه نیز این چنین بود. روان شناختی صدام با روان شناختی نتانیاهو شباهت های فراوان دارد. رهبری و فرماندهی داهیانه مقام معظم رهبری نیز با رهبری امام خمینی (رض) در دو جنگ شباهت های فراوانی دارد. در جنگ هشت ساله تناسبی میان صدمات وارده میان طرفین نبود. عراق به واسطه تجهیزات دریافتی و حمایت از سوی قدرت های جهانی، شهدای بسیاری در سطوح فرماندهی، نظامی و مردمی از ما گرفت.

در داخل کشور نیز منافقین در طول جنگ ستون پنجم دشمن بودند و نفوذ فراوانی در لایه های امنیتی کشور داشتند که ریشه آن به سال های آغازین انقلاب بازمی گشت؛ برای نمونه پس از حمله موشکی صدام به تهران شعار موشک جواب موشک نمازگزاران در نماز جمعه تهران به امامت مرحوم آقای هاشمی رفسنجانی در خاطره ها هنوز ثبت است. ایران موشکی برای پاسخ دادن به عراق نداشت اما مرحوم هاشمی که فرماندهی جنگ را بر عهده داشت و آن روز امام جمعه تهران بود، با تدبیر و لبخند و به منظورعدم سوء استفاده دشمن گفتند فعلا امام اجازه بازکردن برخی از انبارهای تسلیحاتی را به ما نداده اند .

چنانچه ایران به تعبیر مقام معظم رهبری برای واردکردن سیم خاردار نیز در جنگ با مشکل مواجه بود. با وجود این و علی رغم آسیب های فراوانی که ایران در جنگ با عراق دید اما جهان گواهی داد و می دهد که ایران در جنگ با عراق پیروز شد. چرا؟ چون صدام در آغاز جنگ اعلام کرد هفته آینده در تهران است، حکومت ایران را ساقط می کند و خوزستان را به دامان کشورهای عربی بازمی گرداند. صدام هشت سال جنگید و نتوانست یک وجب از خاک ایران را جدا کند.

در جنگ 12 روزه نیز کشورمان آسیب های قابل توجهی دید اما یادمان نرود که بر اساس شواهد عینی، قصد اسراییل ساقط کردن نظام جمهوری اسلامی ایران در جنگ 12 روزه، تحریک مردم به قیام علیه نظام و مآلا تجزیه ایران بود. این اهداف هنوز هم در طراحی صهیونیست ها وجود دارد و با قدرت دنبال می شود اما اکنون قاطعانه می توان گفت اسراییل در جنگ 12 روزه به هیچ کدام از آن اهداف دست نیافت. پس در این مرحله ایران پیروز این جنگ است و تاریخ چنین قضاوت خواهد کرد.

شباهت دیگر دو جنگ در حمایت مردمی از جمهوری اسلامی است که رمز اصلی پیروزی ایران در دو جنگ بوده است. حمایت مردم در جنگ 12 روزه تعجب بسیاری از تحلیلگران داخلی و خارجی را برانگیخت. شباهت دیگر در جدی تلقی کردن امکان حملات و تحرکات امنیتی- نظامی آتی از سوی دشمن صهیونیستی پس از هر دو جنگ است. ایران حتی پس از حمله صدام به کویت و شکست و تضعیف رژیم صدام؛ آماده دفع حمله مجدد صدام به ایران بود. بعدها پس از سقوط صدام در سال 2003 مشخص شد این نگرانی بسیار بجا بوده است و صدام تا روزهای آخر متمایل به حمله به ایران بود اما توانش را نداشت.

نگرانی امنیتی ایران از اسراییل پس از جنگ 12 روزه نیز موجه است، زیرا کماکان علائم حمله مجدد اسراییل به ایران بسیار وجود دارد بنابراین باید برای احتمال جنگی دیگر آمادگی کامل داشت. ‎شباهت دیگر دو جنگ در مسیر دیپلماسی و عمل گرایی ایران در میدان و سیاست خارجی است. ایران در سال 67 با وجود شعارهایی نظیر جنگ جنگ تا پیروزی، بهر آزادی قدس از کربلا باید گذشت و… عمل گرایانه و البته عزتمندانه در تکوین قطع نامه مشعشع 598 مشارکت کرد و آن را پذیرفت.

اِعمال خواسته های ایران در قطع نامه 598 واقع حماسه دیپلماتیک دست اندرکاران وقت وزارت خارجه ایران بود. برای فهم این حماسه کافی است قطع نامه های صادرشده از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد در طول جنگ از قطع نامه 479 در ششم مهر 1359 با عنوان وضعیت میان ایران و عراق تا قطع نامه 598 در 12 مهر 1367 را بخوانید تا به قدرت دیپلماسی ایران در قطع نامه 598 پی ببرید. پرواضح است که قطع نامه 598 مستظهر به جان فشانی ها و حماسه های رزمندگان اسلام در جنگ تحمیلی و رهبری داهیانه امام (رض) و مسئولان وقت به دست آمد. حالا دوباره تاریخ تکرار شده است. ایران در میدان نظامی به ویژه در قبال حمله آمریکا به تأسیسات هسته ای خود پاسخی عمل گرایانه و هوشمندانه داد. توان بازدارندگی و بسیج مردمی خود را نیز به رخ دشمن کشید و آن را پشتوانه ای برای مذاکرات فردای نبرد قرار داده است.

‎قوه عاقله نظام سیاسی ایران با انتخاب هوشمندانه علی لاریجانی، مسیر جدیدی را در سیاست خارجی آغاز کرده است. آیا علی لاریجانی مانند شرایط قطع نامه 598 قرار است توافق پس از نبرد را پی ریزی کند؟ برای پاسخ به این سؤال باید اندکی صبوری کرد اما انتخاب علی لاریجانی به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی در این شرایط خطیر بسیار عقلایی و هوشمندانه بود. به واسطه تجربیاتی که از همکاری با ایشان در دوران سفارت عربستان داشتم، لازم می دانم به چند ویژگی برجسته ایشان اشاره کنم که بسیار برای دلسوزان کشور امیدبخش است.

‎1- علی لاریجانی، سیاست مدار کهنه کار و باتجربه ایران اسلامی است که از وزارت فرهنگ، ریاست سازمان صداوسیما، دبیری شورای عالی امنیت ملی در دولت دهم و ریاست مقتدرانه سه دوره مجلس را در کارنامه دارد. او رابطه خوبی با نخبگان سیاسی و نظامی دارد، مورد اعتماد شخص مقام معظم رهبری است و امین حاکمیت و دولت نیز محسوب می شود. پس برای پیشبرد برنامه های کلان نظام می تواند ارکان قدرت در ایران را با شعام همراه کند.

‎2- علی لاریجانی خود تحلیلگر مسائل کلان سیاسی است. مهم است برای یک نخبه سیاسی دیگران تحلیل کنند یا آنکه نخبه سیاسی خودش اهل تحلیل و نظر باشد. در جهانی که امنیت، وجوه و چهره های مختلفی دارد و قدرت دارای ابعاد مختلفی است، شناسایی و تحلیل دقیق ابعاد قدرت و وجوه امنیت بسیار مهم است. لاریجانی به خوبی می داند در کدام موضوع و کدام زمان، کدام یک از ابعاد قدرت و امنیت برجستگی دارد. ذهن فلسفی و انباشتی از تجربیات عملی در سیاست داخلی و خارجی از او نخبه علمی و اجرایی ساخته است.

‎3- علی لاریجانی استاد پیونددادن میدان و دیپلماسی است. پس از جنگ 33 روزه به عنوان سفیر عربستان از نزدیک شاهد بودم او چگونه از پیروزی حزب الله، در مذاکرات محرمانه ایران با عربستان در موضوعات منطقه ای، کلی کارت برنده برای ایران تولید کرد و در فضایی دوستانه و صلح آمیز، منافعی حداکثری برای ایران در مذاکرات با عربستان به دست آورد. لاریجانی در مذاکرات هسته ای با خاویر سولانا نیز نزدیک به توافق بود که با کارشکنی رییس دولت وقت، مذاکرات به نتیجه نرسید.

‎4- علی لاریجانی عمل گرا و معطوف به نتیجه عمل می کند. ایشان با وجود دانش و تجربه، از نخبگان مختلف در پیشبرد امور استفاده می کند و به معنای واقعی کلمه، دغدغه منافع ملی کشور را دارد. نظام سیاسی، مردم ایران و سرزمین ایران را یک مجموعه واحد می داند. از همه مهم تر شجاعت و جسارت اوست. لاریجانی از قیل و قال جناح های تندروی داخلی و های و هوی معاندان خارجی واهمه ندارد.

‎5- در نهایت اینکه علی لاریجانی اخلاق مدار است. می داند در کدام مقطع از تاریخ ایستاده است. ازاین رو با وجود همه بی مهری ها و به تعبیر رهبر معظم انقلاب جفایی که به ایشان شد، مانند یک سرباز در یکی از حساس ترین و خطیرترین دوره های تاریخ کشور، مسئولیتی تاریخی را بر عهده گرفته است.