روزنامه جمهوری اسلامی در انتقاد از شهیذخواندن امام جمعه مستعفی تهران نوشت: با مقدسات علناً بازی می کنند تا به مقدس سازی یاران خود بپردازند. با این کار معلوم نیست حرمتی بر یار خود بیافزایند اما حتما اعتبار از مقدسات می برند. مشابهت سازی هاشان با شخصیت ها و رویدادهای تاریخی و دینی هم فقط ذمه خودشان را زیر بار می برد.

آدم معتقد، جان خود را فدای مقدسات می کند چنان که شهدا به انجام رساندند و به توفیق سعادت رسیدند. اما برخی ها با شعار اعتقاد، مقدسات را قربانی خود می کنند و به موفقیت هم نمی رسند. برخی ها هم به همین کلمه مقدس شهید هم رحم نمی کنند. فلان فرد را شهیدِ آبرو می خوانند.

آیا این برای شهید آبرو می افزاید؟ آیا این مفهوم متعالی و سازنده را در نگاه نسل پرسشگر و مشرف به رویدادها نمی شکند؟ تشابه افراد یک جریان به مالک و عمار و شعیب بن صالح و… آیا برای آنان حرمتی در خور آورد یا حرمتی در خور را از شخصیت های دینی و تاریخی برداشت؟ تجربه همه ما می گوید هزینه ای که داشت و برداشتی که از ذخیره اعتباری آن بزرگان داشت صدچندان آورده احتمالی بود که شاید برای اینان داشته باشد. آیا نباید اینان را هشدار داد و هوشیار کرد که مقدسات را چنین زیرپای یاران خود نریزند؟ راستی اسم کار و بازی که حاصل جمع آن جز صفر نمی تواند باشد و این افرادِ بازیگر را چه باید گذاشت؟

کلمات معنای خود را دارند. ولو گوینده حواسش نباشد. آن که ذهنیتش از وطن، شکل آغل می شود و این را به زبان می آورد، ضربه خود را زده است حتی اگر قصدی نداشته باشد. فصدِ رگ های تعلق ملی کرده است هرچند نخواسته باشد.

کلمات مثل تیرند چون از زبان رها شوند، کار خود را می کنند و به هدف می خورند. حالا فرد بعد از فشردن ماشه پشیمان شود هم فایده ای ندارد. مراقب زبان خود باشیم. مراقب زبان خود باشند آنان که صدای بلندتری دارند. امروز باید سنجیده تر از همیشه سخن گفت. بیشتر مراقب باشیم.

نویسنده: غلامرضا بنی اسدی