غلامرضا صادقیان، سردبیر روزنامه جوان، در یادداشتی به انتقاد از اظهارات اخیر سعید جلیلی در مقایسه وضعیت فعلی ایران با گوساله پرستی بنی اسراییل پرداخته است.

او در این زمینه نوشت: حساب مجازی منتسب به سعید جلیلی، عضو شورای عالی امنیت ملی و مجمع تشخیص مصلحت، دم زدن مجدد عده ای از مذاکره را به گوساله پرست شدن قوم موسی تشبیه کرده است. تمثیل گوساله سامری مناقشه ندارد ولی منازعه و مرافعه و مجادله فراوان دارد.

یکم/ اصل توییت زدن اعضای شعام و مجمع و شوراهای عالی دیگر درباره امور راهبردی، به مصلحت نیست و اغلب فاجعه بار است. حرفی اگر دارید در همان شوراها به یکدیگر بزنید. (توضیح اضافی اینکه مصاحبه اخیر دکتر عراقچی نیز این عیب را داشت که فاش کرد یک عضو شورای عالی امنیت ملی درباره وعده صادق چندم چه چیزی گفته و یک مقام نظامی چه پاسخی داده است! که از نظر من محرمانه ترین مطلب راهبردی بود که فاش شد! خب اگر قرار است دنیا بحث ها و چالش های محرمانه ترین شورای ما را بداند، چرا جلسات را علنی و مقابل دوربین برگزار نمی کنید؟!)

دوم/ تکلیف مذاکره را رهبری روشن کردند. دستگاه های مسئول که امروز بحمدالله مشغول کار هستند، چه دستگاه های مسئول در عرصه نظامی، چه دستگاه های مسئول در عرصه دیپلماسی - هر دو - که به شکل درست و با جهت گیری درست، هر دو لازم است، بایستی با قوت کار خودشان را انجام بدهند . هیچ مذاکره ای بدون اجازه نهایی رهبری ممکن نیست. رهبری ما نیز اسیر فشارهای سیاسی یا دم زدن مجدد عده ای از مذاکره نشده اند و نمی شوند. شاید برای یک روزنامه نگار لازم و بلکه واجب باشد که مسئله مذاکره را نقد و تحلیل کند (بپذیرد یا رد کند)، اما کسی که مسئولیت امنیتی دارد، فقط باید مجری سیاست ها باشد، نه منتقد آن. خوشبختانه این روزها مثل فلافل فروشی ها سر هر کوچه یک روزنامه و سایت و کانال هست که همه چیز را نقد می کنند. می شود به خیل منتقدان پیوست، اما نه از درون قوای سه گانه و شوراهای عالی نظام.

سوم/ تکلیف لحن انتقاد از میدان و مذاکره را هم رهبری مشخص کردند (البته برای منتقدان نه برای مسئولان!). ممکن است کسی در یک قضیه مربوط به نظامی یا دیپلماسی یا… به یک مسئولی اعتراض داشته باشد، ما نمی گوییم اعتراض را نگویند، چرا، منت ها اولاً لحنی که برای بیان اعتراض و بیان انتقاد انتخاب می شود لحن قابل قبولی باشد؛ ثانیاً بعد از تحقیق باشد، بعد از اطلاع یابی باشد . این را رهبر انقلاب برای روزنامه نگاران مثال می زنند، اما ایشان برای مسئولان بیشتر به انجام عمل و اینکه مخاطب این باید ها خود مسئولان هستند و به تقیه در سخنانی که طرف خارجی بهره می برد توصیه کرده اند. تمثیل گوساله سامری و آغل شدن ایران و شبیه به آن نه لحن مناسب است و نه مناسبتی با رفتار فرضاً طرفداران مذاکره دارد. فضای مجازی را به هم می ریزد و مقدمه ای می شود برای رفتارهای ضدانسجام بعدی.

چهارم/ مردم اگر بدانند در شوراهای عالی نمایندگان همه سلایق فکری و سیاسی و نخبگان و دانشمندان حضور دارند، و تصمیم گیری با نظر اکثریت و اقناع سازی اقلیت بوده است، با هر تصمیم ولو مخاطره آمیز همراهی می کنند، چنانکه در جنگ اخیر کردند. پس بهتر است تمامی اعضای این گونه شوراها هرچه توان اقناع دارند در همان شوراها به کار بگیرند و یکدیگر را قانع کنند. تحریک افکار عمومی نباید سنت مسئولان تراز اول شود.

پنجم/ وقتی برخی نزدیکان و طرفداران یک عضو شعام که اتفاقاً در مجلس و دستگاه های دیگر هستند- جوان و جویای نام- بگویند نسبت به لاریجانی خوش بین نیستم، شبیه پزشکیان است ، تازه اصل دعوا معلوم می شود که هنوز انتخاباتی است! کشور و آن انسجامی که فرموده شد باید حفظ شود اکنون به خوش بینی و نظر شما احتیاجی ندارد. چنانکه دیگرانی هم هستند که به شما خوش بین نیستند ولی سکوت می کنند. شما هم باید سکوت کنید.

من هیچ گاه در نوشته ها با خون شهید و پایمال نشدن آن جمله نساخته ام. اما شهادت فرماندهان و دانشمندان و زنان و کودکان شهید این جنگ تحمیلی امریکا، قلب همه ما را شکسته است. انسان باید خیلی سنگدل باشد که به این راحتی فراموش کند و وارد بازی سیاسی شود. برخی نویسندگان اصلاح طلب که دائم دعوا و مرافعه دارند، در طول آن 12 روز بارها نوشتند که باید هر تصمیم رسمی که نظام (رهبری) و مسئولان اصلی گرفتند، بی چون وچرا از طرف تمامی مردم پذیرفته شود و این تنها راه برون رفت از خطر جنگ است.

چطور می توان یک ماه پس از آن جنگ که هنوز تکلیفش معلوم نیست، دوباره به تحریک افکارعمومی مشغول شویم. معتقدم مسئولان سیاسی کشور در کل بسیار حرف می زنند، بیشتر از توان اطلاعاتی و پردازش اطلاعات مردم. جان مردم را رها کنید. مردم امتحان خود را در عالی ترین درجات پس دادند. شما هم خود را برای بهترشدن امتحان کنید.