دهه 1950 میلادی، عصر رقابت نفس گیر در صنعت هوایی آمریکا بود. در این میان، تی دبلیو ای برای متمایز شدن، تصمیمی گرفت که تاریخ معماری را تغییر داد: ساخت ترمینالی که خود به یک نماد تبدیل شد.

به گزارش عصر ایران؛ در دهه 1950، با اوج گیری رقابت در صنعت هوانوردی آمریکا، خطوط هوایی برای متمایز شدن از یکدیگر به راهبردهای جدیدی روی آوردند. در این میان، شرکت هواپیمایی آمریکایی ترنس ورلد ایرلاینز یا به اختصار تی دبلیو ای تصمیمی انقلابی گرفت: آنها به جای تکیه صرف بر تبلیغات، تصمیم گرفتند با خلق یک تجربه منحصر به فرد، هویت برند خود را به نمایش بگذارند. راه حل آنها ساخت ترمینال اختصاصی خود در فرودگاه آیدلوایلد نیویورک (فرودگاه جان اف کندی کنونی) بود.

برای تحقق این ایده جسورانه، تی دبلیو ای از معمار برجسته، اِرو سارینن (Eero Saarinen)، دعوت به همکاری کرد. سارینن ساختمانی را طراحی کرد که نه تنها یک ترمینال، بلکه یک اثر هنری تمام عیار بود. این بنا که به یک پرنده غول پیکر در حال پرواز شباهت داشت، به نمادی از هیجان و مدرنیته عصر جت تبدیل شد. این ترمینال که در می 1962 افتتاح شد، تجسمی از آینده سفر هوایی بود.

درون این شاهکار بتنی، هر جزییات به دقت طراحی شده بود تا با کلیت بنا هماهنگی داشته باشد. حتی میز اطلاعات مرکزی نیز یک قطعه ساده نبود، بلکه مجسمه ای بود که با خطوط منحنی و روان خود، گویی از دل زمین بیرون آمده بود. این میز به شکلی طراحی شده بود که همزمان با ارائه خدمات کاربردی، حس پویایی و هماهنگی کل فضا را تقویت کند. تابلوی نمایش پروازها در بالای آن نیز، به عنوان یک عنصر مدرن و هنری، تجربه سفر را برای مسافران کامل می کرد.

ترمینال تی دبلیو ای به سرعت به یک نماد فرهنگی تبدیل شد و نشان داد که چگونه یک شرکت می تواند با استفاده از معماری به عنوان ابزاری قدرتمند، هویتی ماندگار و تجربه ای فراموش نشدنی برای مشتریان خود ایجاد کند. این بنا، یادگاری از دورانی است که سفر هوایی، فراتر از یک جابه جایی ساده، رویدادی باشکوه و رؤیایی محسوب می شد.