جواد صادقی، کارشناس هنری موزه هنرهای معاصر و مسئول پیگیری پرونده سیته، در گفت وگو با رسانه ها اعلام کرد که ایران اکنون دیگر هیچ آتلیه ای در این شهرک هنری ندارد و پنج ماه است که عملاً از مجموعه خارج شده است.

به گزارش فارس، به گفته وی، مدیریت سیته با استناد به آیین نامه داخلی خود و بر پایه پنج سال غیرفعال بودن ایران، اقدام به سلب مالکیت رسمی از ایران کرده است. صادقی تصریح کرد: در این آیین نامه آمده است که اگر کشوری طی پنج سال، هنرمندی اعزام نکند یا هیچ فعالیتی نداشته باشد، امکان استفاده از فضای اختصاصی از او گرفته می شود. ما نه اعزام داشتیم، نه تعمیر کردیم، نه پاسخ گو بودیم.

شهرک بین المللی هنر پاریس که بیش از 60 کشور جهان در آن دارای فضاهای اختصاصی هستند، محلی است برای تعامل هنرمندان از سراسر دنیا و بستری برای اقامت، پژوهش و تولید آثار هنری. ایران از دهه 1340 با تملک چهار آتلیه در این شهرک، حضوری برجسته در این مجموعه داشت و هنرمندان بزرگی چون سهراب سپهری، محسن وزیری مقدم و ایران درودی از این فضا بهره برده اند.

صادقی با اشاره به دوران پُررونق حضور ایران، گفت: ما در سال های ابتدایی پس از انقلاب نیز بسیار فعال بودیم. شورای اعزام داشتیم و هنرمندان شناخته شده ای را به سیته می فرستادیم. اما به تدریج، همه چیز به تعلیق رفت. از سال 2016 مدیریت سیته هشدار داد که تمامی فضاها باید بازسازی شوند، وگرنه کشورها حق استفاده نخواهند داشت. اما ما هیچ اقدامی نکردیم.

در ادامه روند بی عملی، نه تنها بازسازی فضاهای ایرانی انجام نشد، بلکه حتی پاسخ گویی به مکاتبات رسمی سیته نیز از سوی مسئولان ایرانی نادیده گرفته شد. صادقی با لحنی انتقادی تأکید کرد: تعداد زیادی جلسه برگزار شد، اما بدون امضا. هیچ توافق رسمی وجود نداشت. مدیریت سیته بارها درخواست رسمی داد، اما اقدام مؤثری انجام نشد. حتی به تلفن هم پاسخ داده نمی شد. این یک فاجعه مدیریتی است.

وی افزود: ما این امکان را عملاً نابود کردیم. سیته فقط یک ساختمان نبود؛ ویترینی جهانی برای فرهنگ و هنر ایران بود. محلی برای گفت وگو با هنرمندان دیگر کشورها، و فرصتی برای دیده شدن هنرمندان جوان ایرانی در سطح بین المللی. این بلندگو را با بی توجهی خاموش کردیم.

از دست رفتن این امکان، تنها یک خسارت فیزیکی یا مالی نیست. صادقی تاکید کرد که حذف ایران از سیته، ضربه ای به حیثیت فرهنگی کشور است: پیش تر جزو پنج کشور برتر در سیته بودیم. این جایگاه را با سهل انگاری کامل از دست دادیم. هنرمندانی که از سیته بازمی گشتند، به روز و اثرگذار بودند. اما حالا دیگر هیچ چیز باقی نمانده است.

او در پایان گفت: اگر برای این فضا اهمیت قائل بودند، اجازه نمی دادند چنین امکانی از دست برود. این ماجرا باید به طور جدی پیگیری شود؛ چه در سطح حقوق بین الملل، چه در حوزه دیپلماسی فرهنگی. ما نمی توانیم در برابر این خسارت فرهنگی سرمان را پایین بیندازیم و سکوت کنیم.

پایان حضور ایران در سیته، تنها یکی از نشانه های افت چشمگیر جایگاه فرهنگی کشور در عرصه جهانی است. در حالی که بسیاری از کشورها با دقت و سرمایه گذاری، تلاش می کنند جایگاهی در این مجموعه بین المللی داشته باشند، ایران یکی از قدیمی ترین اعضای این نهاد را با دست خود حذف کرد؛ بی آن که حتی خبری رسمی یا شفاف از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره آن منتشر شده باشد.