یک فعال سیاسی اصلاح طلب گفت: می توان گفت رفراندوم به معنای تغییر کامل نیست، بلکه می تواند به معنای اصلاحاتی در قانون اساسی باشد. مسئله اصلی ما این نیست که این نظر به عنوان موضوع اصلی سیاسی کشور مطرح شود.

به گزارش ایسنا، محسن آرمین فعال سیاسی اصلاح طلب، درباره جنگ 12 روزه و تحلیلی تاریخی از جایگاه ایران، هدف گذاری دشمنان، و آینده محور مقاومت، گفت: تنها کشور منطقه که به صورت راهبردی همچنان به عنوان رقیب جدی اسراییل باقی مانده و مانعی در برابر راهبرد تبدیل آن به قدرت مسلط منطقه ای به شمار می رود، جمهوری اسلامی ایران است.

اهم اظهارات آرمین به شرح زیر است؛

* ایران نه صرفاً به این دلیل که رژیم صهیونیستی را به رسمیت نمی شناسد و نه فقط به خاطر آن که جمهوری اسلامی است، بلکه به عنوان یک کشور با ویژگی های منحصر به فرد منطقه ای، به طور راهبردی مانع تحقق پروژه سلطه طلبانه اسراییل در منطقه محسوب می شود.

* شواهد و قرائن کافی وجود دارد که نشان می دهد آن چه اسراییل در افق راهبردی خود دنبال می کند، نهایتاً تجزیه ایران است. این کشور، با ظرفیت ها و توانمندی هایی که دارد، تنها در صورت تجزیه می تواند از نگاه اسراییل، تهدیدی اساسی نباشد.

* بحث هایی که درباره فعالیت های هسته ای ایران مطرح می شود، بهانه ای بیش نیست. شخصاً معتقدم هدف نهایی اسراییل، تجزیه ایران است. چون دو هدف اول یا اساساً قابل تحقق نیستند، یا حتی در صورت اقدام، نتیجه عملی نخواهند داشت.

* اسراییل به وضوح بر وقوع اعتراضات خیابانی در ایران حساب باز کرده بود و حتی در رسانه ها، مردم را به حضور در خیابان ها دعوت می کرد. به نوعی، راهبرد روانی و تبلیغاتی جنگ نیز به گونه ای طراحی شده بود که زمینه ساز شورش های داخلی باشد.

* بعد از جنگ، ایران در وضعیتی معلق به سر می برد؛ یعنی آتش بس اعلام شده اما فضای جنگ همچنان پابرجاست و احتمال ازسرگیری آن مطرح است. این وضعیت برای کشور مناسب نیست؛ زیرا به حاکم شدن نوعی تعلیق و ابهام می انجامد و همه فعالیت ها را تحت تأثیر چنین احتمالی متوقف می کند.

* رویکرد اصلاح طلبانه معتقد است که حاکمیت موظف است سیاست های خود را بازبینی و شکاف های موجود در جامعه را ترمیم کند. فرصتی که این جنگ برای جمهوری اسلامی به وجود آورده، فرصتی بسیار مغتنم است.

* در جریان این جنگ، مشخص شد که حتی روسیه که خود را شریک راهبردی ایران می داند، حاضر به کمک نیست؛ سخنگوی دولت روسیه اعلام کرد به دلیل وجود چند میلیون یهودی روس تبار در اسراییل نمی توانند ایران را حمایت کنند. به نظر من این بهانه واقعی نیست، چون چینی ها که یهودی روس تبار ندارند، باز هم حاضر به کمک نشدند.

* آنچه می تواند طرف مقابل را وادار به پایبندی به توافقات کند، قدرت و توان ملی است؛ نه وعده های ناپایدار و تضمین های توخالی.

* توان دفاعی کشور چیزی نیست که بتوانیم از آن کوتاه بیاییم یا معامله کنیم. شور ما همان طور که پشتوانه اجتماعی، وحدت و همبستگی ملی را نقطه اتکا می داند، توان نظامی و دفاعی را نیز نقطه قوت دیگر خود می داند؛ به ویژه در دنیایی که همسایه ها مثل عربستان سیستم هوایی بسیار پیشرفته ای دارند که ما نه آن را داریم و نه کشوری آن را در اختیار ما می گذارد.

* اسراییل به ایرانی حمله می کند که با بحران آب، برق، تورم، گرانی و نارضایتی عمومی روبروست و روی همه این ضعف ها حساب باز کرده است. اگر این مشکلات وجود نداشت، با اطمینان بالایی می توان گفت که اسراییل در این مقطع دست به چنین اقدامی نمی زد.

* (در پاسخ به پرسشی درباره پیوند جریان منافقین - سازمان مجاهدین خلق - و سلطنت طلبان با وجود تضادهای ظاهری میان آن ها): نمی دانم اسمش را چه می شود گذاشت؟ مثلاً حماقت؟ این که یک نیروی ایرانی کنار قدرت متجاوز علیه ملت خود قرار بگیرد و او را به عنوان منجی ببیند، آن هم با توجه به فرهنگ جامعه ایران، حماقت محض است.

* (در پاسخ به پرسشی درباره ارزیابی بیانیه اخیر میرحسین موسوی) جناب آقای میرحسین موسوی یک شخصیت کاملاً شناخته شده و ملی است و نباید مواضع ایشان را در چارچوب جریانات برانداز و نظایر آن ارزیابی کنیم. ممکن است با نظرات ایشان موافق یا مخالف باشیم، اما جایگاه ایشان متفاوت است.

* در دیدار اصلاح طلبان با آقای پزشکیان، ایشان اعلام کرد ما با اپوزیسیون هم آماده مذاکره هستیم؛ اما سلطنت طلبان و برخی دیگر از این اظهارات سوءاستفاده کردند و گفتند که پس می خواهد با ما مذاکره کند. این برداشت آنان بود اما تا آنجا که من اطلاع دارم، منظور آقای پزشکیان چیز دیگری بود.

* ایشان (میرحسین) چند سال پیش مسئله رفراندوم را مطرح کردند و در جریانات اخیر هم به این موضوع اشاره داشتند، اما تفاوت بیانیه اخیر با گذشته این بود که اولاً به صراحت تجاوز اسراییل را محکوم کردند.

* اگر حاکمیت جمهوری اسلامی به مطالبات و خواسته های جامعه پاسخ مثبت دهد و در جهت اصلاح امور گام بردارد، طبیعتاً زمینه ای برای طرح موضوع رفراندوم باقی نمی ماند.

* اگر حاکمیت به مطالبات پاسخ دهد، آیا هنوز جایی برای طرح موضوع رفراندوم باقی می ماند؟ چرا درگیر این شویم که خارجی ها چه گفتند، داخلی ها چه گفتند و براندازان چه موضعی دارند؟ بهتر است تمرکزمان را روی حل مشکلات مردم بگذاریم.

* طرح موضوع رفراندوم در شرایط فعلی به عنوان راه حل، درست نیست، هرچند آقای موسوی در بیانیه اخیر هم این را به عنوان راه حل اصلی مطرح نکرده اند. ایشان صرفاً به این موضوع اشاره کردند و گفته اند که چنین موضوعی هم هست.

* مثلاً می توان گفت رفراندوم به معنای تغییر کامل نیست، بلکه می تواند به معنای اصلاحاتی در قانون اساسی باشد. مسئله اصلی ما این نیست که این نظر به عنوان موضوع اصلی سیاسی کشور مطرح شود.

* با شناختی که از ایشان دارم، فکر می کنم مسئله آقای موسوی این نیست که رفراندوم به اصلی ترین مسئله سیاسی کشور تبدیل شود، به خصوص در شرایط کنونی.