اگر آن چند قطره آب از شیر آب خانه نچکد، دلهره فاطمه آغاز می شود؛ وحشت از قطع شدن دائمی آب به کابوس او تبدیل شده است و فکر می کند در ادامه روزهای تابستان چه اتفاقی برسرش می آید؟ قطعی روزانه برق هم کسب و کار کوچک سهیلا را تحت تاثیر قرار داده و سفارش هایش روی زمین می ماند. قطع برق کار شرکت تولید مواد شیمیایی مریم را هم خراب کرده و حالا باید گازوییل قاچاق لیتری 15 هزار تومان بخرند که خط تولید از کار نیفتد؛ چون هر یک ساعت خواب دستگاه های تولید، برایشان ده ها میلیارد تومان ضرر به دنبال دارد. این تصویری از روزهایی است که پشت سر می گذاریم؛ قطعی آب و برق در شهرها و کابوس هایی که به واقعیت تبدیل شده است.

به گزارش هم میهن، هنوز چند روز تا رسیدن چله تابستان باقی مانده و گرمای غیرقابل تحمل هوا ادامه دارد؛ موج گرمایی که دو سه هفته پیش وارد کشور شد و تا پایان هفته آینده باقی می ماند. حالا این برنامه قطعی برق در شهرهای مختلف کشور است که در گروه های مختلف دست به دست می شود و آب شرب خانگی است که بدون برنامه قطع می شود. کار آنقدر بالا گرفت که اعتراضات در سبزوار بابت قطعی آب و برق به دومین شب رسید. دولت اوایل هفته تصمیم گرفت اولین روز مرداد را با هدف کاهش مصرف آب و برق تعطیل اعلام کند و کسی نمی داند این تعطیلی ها باز هم ادامه پیدا می کند یا خیر؟

فاطمه، یکی از ساکنان خیابان سنایی است و تعریف می کند که قطع طولانی مدت آب و برق جزییات زندگی روزمره اش را دچار مشکل کرده است؛ کارهای ساده ای مثل پر کردن فلاش تانک خانه هایی که فقط سرویس های بهداشتی فرنگی دارند. غیر از آن وحشت از قطع دائمی آب او را آزار می دهد. او می گوید قطعی آب علاوه بر اینکه برای زندگی روزمره دردسر ایجاد می کند، نوعی وحشت هم برایم به دنبال دارد؛ انگار که نوعی ترس تکاملی است. در زمان قطعی آب افسرده و مضطرب می شوم.

خانه ما طبقه چهارم است و بعد از قطع برق، آب قطره قطره از شیر می آید اما باز هم امیدوارکننده است و فکر می کنم که از تشنگی نمی میرم. شاید این ترس واقعی به نظر نیاید و می دانم که در نهایت مرگ از تشنگی اتفاق نمی افتد اما وحشت مرگ از نبود آب پیش می آید. به این فکر می کنم که چه به سرم می آید؟ قطع شدن غیر از دردسرهایی که برای زندگی روزمره دارد، آسیب روحی و روانی هم دارد. بدترین شکل آن این است که احساس می کنی هیچ کس کاری برای حل آن انجام نمی دهد. اگر بگویند که روزی دو ساعت آب قطع می شود و بدانیم عده ای برای آن برنامه بریزند، از رنجی که تحمل می کنیم کم می شود.

او نگران از دست رفتن امکان زندگی در تهران است؛ شهری که همه خانواده اش ساکن آن شده اند: همه این اتفاقات آسیب روحی زیادی به من وارد می کند. آب که قطع می شود ظرف ها نشسته باقی می ماند، خانه گرم است، کولر بدون آب می سوزد و تو هیچ پیش بینی ای از روزهای آینده نداری. به همین دلیل است که دائم اضطراب دارم و قرص پرانول می خورم.

چند خیابان آن طرف تر از سنایی، ساکنان خیابان میرزای شیرازی هم در روزهای گذشته با ساعت های طولانی قطع آب روبه رو شده اند. شقایق ساکن یکی از خانه های شمال این خیابان است و از حدود سه هفته گذشته با مشکل قطعی آب روبه رو شد. او می گوید در روزهای اول شدت قطع آب شبیه روزهای گذشته نبود و حدود دو تا سه ساعت در طول روز قطع می شد. کم کم ساعت های قطع آب بیشتر شد و به پنج تا شش ساعت رسید تا اینکه از 10 روز پیش درتمام طول روز آب قطع می شد و شب ها ساعت 7 عصر به بعد دوباره وصل می شد.

از روز شنبه تا یکشنبه شب هم آب به طور کامل در این خیابان قطع شده بود. شقایق می گوید حتی خانه هایی که در طبقات همکف هم زندگی می کنند با همین مشکل روبه رو می شوند: من شنیدم که در خیابان سنایی تانکر آوردند و آب توزیع می کردند. من از همان روزهای ابتدای جنگ چند دبه آب و آب معدنی ذخیره کردم. در این مدت هم فقط کارهای ضروری را انجام می دهیم. در این مدت من مجبور شدم یک روز درمیان استخر بروم که بتوانم خودم را تمیز کنم.

از کولر هم نمی توانم استفاده کنم. نظم زندگی از دستم خارج شده و وقتی هم که آب وصل است، مدام دلشوره دارم که نکند دوباره قطع شود؟ یک اضطراب مداوم دارم و دیگر کنترل زندگی دست خودم نیست. بعد از اینکه 48 ساعت آب قطع بود یک منبع آب 70 لیتری کنار حمام گذاشتم و از آن استفاده می کنم. خوابم هم به هم ریخته است. چند روز پیش تا پنج صبح بیدار ماندم، چون فقط از 2 تا 5 صبح آب وصل شده بود و باید آن را ذخیره می کردم.

او این روزها از بلوار داخل خیابان میرزای شیرازی که رد می شود، از دیدن چمن های غرق در آب آن تعجب می کند و نمی داند چرا مردم کمبود شدید آب را باور نمی کنند: چیزی که برای من واقعا آزاردهنده است، وضعیت خبررسانی درباره قطعی آب است. جمعیت زیادی آب ندارند، اما در خبرها چیزی درباره آن گفته نمی شود. کسی درباره این صحبت نمی کند که وضعیت چطور پیش خواهد رفت؟ اگر این وضعیت ادامه پیدا کند چه می شود؟ ممکن است تا هفته های آینده آب در تهران به طور کامل قطع شود؟ پیش بینی ها چیست؟ تا آخر شهریور دوام می آوریم؟ این پنهانکاری بسیار ترسناک است. خیلی از مردم هنوز قطعی آب را جدی نگرفته اند. من هرروز از بلوار میرزای شیرازی که رد می شوم، می بینم که به شکل غرقابی آبیاری می شوند. معلوم است که مردم هم این بحران را جدی نمی گیرند.