هم میهن نوشت: خبر درگذشت آزی آزبورن که سه شنبه شب بعد از یک دوره ی ابتلا به بیماری پارکینسون از دنیا رفت، نه فقط هواداران او و متال بازها که همه ی دوستداران موسیقی را غمگین کرد. چه اهل موسیقی متال بودید یا نه و چه بلک سبث را می شناختید، آزی آزبورن جزو چهره های اسطوره ای موسیقی بود. مردی که همین دو هفته پیش به پاس یک عمر فعالیت هنری برایش کنسرت بزرگذاشت برگزار کردند. بزرگترین و مهم ترین گروه های متال از اسلیر گرفته تا گوجیرا و پنترا و متالیکا و خود اعضای سابق گروه بلک سبث در بیرمنگام انگلستان دور هم جمع شدند تا برای پدر خوانده ی موسیقی متال جشنی درخور برگزار کنند.

حتی من که متال باز نیستم وقتی در یوتیوب لحظه ای را دیدم که آزی آزبورن روی صحنه آمد، بغض کردم. اولین مواجهه ی من با آزبورن ربطی به موسیقی نداشت. نزدیک به 20 سال پیش مهم ترین شبکه ی موسیقی جهان یعنی MTV سریالی پخش می کرد به عنوان خانواده ی آزبورن . شما ببینید که آزی آزبورن چقدر طرفدار داشت که یک رئالیتی شو ساخته شد تا نشان بدهد او در خانه و با خانواده اش چه سبک زندگی دارند و خب من آن سال ها آدم محافظه کاری بودم و هیچ از خل و چلی این خاندان و به خصوص دخترشان کلی خوشم نیامد.

تقریباً یک دهه بعد از آن سریال بود که دوست و همکارم علی مسعودی نیا در روزنامه ی سینما که خودش متال باز غریبی است، آن قدر که اسم اولین رمانی را که منتشر کرده گذاشته متال باز با قطعه ای به اسم من برایت نخواهم گریست باعث شد که ترس من از گروه بلک سبث بریزد. نکته اما اینجا بود که از قضا این قطعه ی گروه هیچ ربطی به آزی آزبورن نداشت چون 16 سال پیش از این قطعه، آزبورن به دلیل اعتیاد وحشتناکش به مواد مخدر و الکل از گروه بلک سبث اخراج شده بود و تا سال 1997 که برای ضبط یک آلبوم بنیانگذاران گروه دوباره کنار هم قرار گرفتند با بلک سبث کار مشترکی نداشت و راستش برای طرفداران موسیقی متال همین آنارشی گری آزبورن جذاب بود.

همین طرد شدن غیرمنصفانه از نظر خود آزبورن و آن ها، چون آزبورن در گفت وگوها بارها اظهار کرد که مصرف مواد مخدر و الکل او، بیشتر یا عجیب تر از بقیه ی اعضای گروه نبوده پس شاید این توطئه قدرت طلبی لومی، عضو مهم دیگر گروه بود؟ به خصوص که آزبورن استعدادش را با خودش به آلبوم های سولویش برد. میلیون ها دلار و صدها نقد مثبت روی کارهایش دریافت کرد.

استعداد آزبورن در هوی متال حیرت انگیز بود. آزی آزبورن و بلک سبث از ارکان مهم موسیقی بودند که سرچشمه اش به راک می رسید اما آن شیرینی ترانه های بیتلز مثلاً دیگر در آن به چشم نمی خورد. پیش از آنکه رسماً گروه ژانرش را هوی متال اعلام کند، ترانه هایشان تلخ و سیاه بود و فضای آهنگ ها وهم آلود و سنگین. به علاوه آزبورن روی صحنه کاریزمای خاصی داشت.

با آن لباس های سیاه و موهای سیاه بلند عجیب که بعدتر موقع دیدن فیلم های هری پاتر هر وقت چشمم به پروفسور اسنیپ می افتاد، آزبورن توی ذهنم می آمد. آن انرژی غریبش و صدایی که قوی و حتی ترسناک بود. بی خود نبود که لقب شاهزاده تاریکی به او داده بودند. در ذهن آن هایی که مستندهایی شبیه شوک را در صداوسیما می ساختند احتمالاً آزی آزبورن نماینده ی گروه های شیطان پرستی بود! اما در حقیقت او هنرمندی به تمام معنا، از پایه گذاران سبک هوی متال و از قضا در برخی اجراهایش مثل همین اجرای آخر برای خداحافظی آدمی احساساتی بود. یکی از قطعات دوران اوج بلک سبث در دهه ی 70، وقتی هنوز آزبورن هم عضو گروه بود به اسم او رفته برای من نمونه ای از این تلفیق عجیب است. ترانه ای محزون از عاشقی درهم شکسته که روزهای سختی را از رفتن معشوق می گذراند.

آزبورن به دلیل همین تناقض ها محبوبیت فوق العاده ای داشت. روی صحنه وحشی و پشت صحنه شکننده و میلیون ها دلار از کنسرتی را که به افتخار او برگزار شده بود، به خیریه ها اهدا کرد. شاهزاده ی تاریکی درواقع از خیلی های دیگر روشن تر بود. علاوه بر اینکه او نمادی از یک ژانر موسیقی بود که قلب میلیون ها نفر را در سرتاسر جهان تصاحب کرده؛ ژانری که برای دریافت کامل و لذت بردن از آن، شبیه موسیقی کلاسیک نیاز به تربیت گوش و باز کردن گاردتان دارید.

نویسنده: صوفیا نصراللهی