پرسپولیس، عصر چهارشنبه، در اردوی آماده سازی اش در ترکیه، در دومین دیدار به مصاف ترابزون اسپور رفت و به نتیجه مساوی بدون گل رسید. این دومین بازی پرسپولیس با وحید هاشمیان در اردوی پیش فصل و البته اولین دیداری از تیم او بود که توسط ترکیه ای ها پخش شد. پخش این بازی مجالی مناسب در اختیار هواداران باشگاه قرار داد تا به طور حداقلی هم که شده با تفکرات وحید هاشمیان در پرسپولیس آشنا شوند.

عاشق 1-3-2-4؟

مهمترین پرسشی که در هفته های اخیر درباره وحید هاشمیان مطرح شد این بود که با توجه به تعدد وینگر در این تیم، این مربی قرار است با چه سیستمی، پرسپولیس را مهیای رقابت کند. پاسخ، حداقل در این بازی، مشخص شد: 1-3-2-4. وحید هاشمیان که پیش تر هم تمایلش به استفاده از این سیستم را در عصر کوتاه مربیگری نشان داده بود، برای پرسپولیس هم همین نسخه را تجویز کرده. البته که این سیستم پایه در فاز تدافعی تغییراتی داشت که سیستم پرسپولیس را گاهی اوقات به 1-1-4-4 تغییر می داد؛ همان سیستمی که یحیی گل محمدی در عصر حضورش در این باشگاه آن را به کار گرفته بود.

تاکتیک پذیر باشید

باوجود این، نکته برجسته ای که پرسپولیسِ وحید هاشمیان داشت نه سیستم به کار گرفته توسط او، بلکه اجرای فرامین تاکتیکی بود. دوندگی و حفظ نظم در پیاده کردن خواسته های تاکتیکی وحید هاشمیان، حرف نخست را می زند. موردی که نشان می دهد هاشمیان آن را این روزها در پرسپولیس خوب جا انداخته، تاکتیک پذیری است؛ همان اصلی که پیش از این، تعدادی از مربیان خارجی که در لیگ برتر مشغول به کار شده، از آن گلایه کرده و یکی از نواقص بازیکنان ایرانی توصیف کرده بودند. در این پرسپولیس و باز هم حداقل در این بازی، روشن بود که انسجام تاکتیکی برای هاشمیان در اولویت قرار دارد. بازیکنان در زمانی که تیم رقیب صاحب توپ بودند، باید عمق را می بستند، جمع می شدند، فاصله بین خطوط را به حداقل می رساندند و با دوندگی بسیار، علاوه بر بستن فضا و نیم فضاهای موجود، سعی در بازپس گیری توپ از تیم رقیب می کردند. در چنین شرایطی، پیش می آمد که بازیکن صاحب توپ حریف، بعضی وقت ها توسط چند سرخ پوش محاصره شود.

از زدن زیر توپ نهراسید

نکته دیگری که در این بازی به چشم آمد، استفاده از توپ های بلند برای فرار مهاجم سرعتی این تیم یعنی علی علیپور بود. در تاکتیک تجمعی و فشرده ای که هاشمیان برای پرسپولیس درنظر گرفته بود، رسیدن به خط حمله در اولین زمان ممکن اولویت داشت. به همین دلیل بود که ارسال توپ های بلند، پشت مدافعان برای فرار علی علیپور به کرات دیده شد. حتی تک موقعیت پرسپولیس در این بازی که توسط علیپور به هدر رفت هم از این حربه به دست آمد.

جایی برای تفکرات هجومی نیست؟

وحید هاشمیان پیش از این در تنها گفت وگوی مفصلش، درباره تفکراتی که قرار است در پرسپولیس پیاده کند، اظهارنظری مبهمی داشت. او گفته بود که می خواهد فوتبالی هجومی و نتیجه گرا ارائه کند؛ تناقضی آشکار که ذهن بسیاری از هواداران این تیم را آشفته کرده بود. باوجود این، در بازی با ترابزون، مشخص بود که هاشمیان بیش از آنکه به فکر حمله و اصرار به کارهای هجومی داشته باشد، در پی تقویت سازمان تیمی است تا در وهله اول، انسجام تاکتیکی حفظ شود. بلوک های فشرده در خط دفاعی و میانی، گواهی بر این ادعا است. البته که شاید این نوع از آرایش تاکتیکی برای همه تیم هایی که پرسپولیس قرار است مقابل آن ها به میدان برود، یکسان نباشد. برای این موضوع هم باید منتظر بازی هایی دیگر از این تیم شد.

چه خوب که بیفوما در ترکیب است

در بین تمامی فعل وانفعالاتی که پرسپولیس داشت، چهره متفاوتش تیوی بیفوما بود. وینگری که در همین فصل از استقلال خوزستان به پرسپولیس پیوسته. تیوی که در دیدار قبل هم گلی تماشایی زد، به تنهایی مسئولیت بالا بردن خلاقیت در ترکیب پرسپولیس را به عهده دارد. البته که این مسئولیت احتمالا تا زمانی است که اورونوف از بند مصدومیت رها شود و به ترکیب برگردد. اینجا همان نکته ای است که هواداران پرسپولیس را احتمالا سر ذوق بیاورد و دست وحید هاشمیان برای بی پروایی در فاز هجومی را هم باز بگذارد. بیفوما برای چندمین بار نشان داد که می تواند در خلق موقعیت و گلزنی کمک شایانی به پرسپولیس کند. حضور او در زمین و بازگشت اورونوف، پرسپولیس را در 2 سمت زمین، خطرناک نشان خواهد داد.