روزنامه خراسان در واکنش به اظهارات کامران تفتی درباره تمایل به شرکت در اسکویید گیم مطلبی منتشر کرد.

این روزنامه نوشت: یک بازیگر سینما و تلویزیون به تازگی در گفت وگویی اظهار کرده که فردی ریسک پذیر است و اگر شرایط فراهم باشد، حاضر است در مسابقه ای مانند اسکویید گیم شرکت کند. او این تصمیم را به ریسک پذیری نسبت داده و گفته است: اگر این بازی در کشور من برگزار شود که می تواند زندگی من را از لحاظ مالی زیر و رو کند، من این ریسک را قبول می کنم چون آدم ریسک پذیری هستم .

در این فیلم شاهد هستیم که تعدادی بازیکن به قیمت از دست دادن جان شان و مرگ، حاضر به انجام یک سری بازی می شوند اما برنده نهایی به پول زیادی دست خواهد یافت. داشتن دیدگاهی شبیه کامران تفتی ممکن است در نگاه اول جسورانه و هیجان انگیز به نظر برسد اما از منظر روان شناسی، نیاز به بررسی دقیق تری دارد؛ چرا که پشت این جملات می تواند دیدگاهی نادرست و حتی ناسالم نسبت به زندگی، موفقیت و ریسک نهفته باشد.

ریسک پذیری در روان شناسی به معنای توانایی فرد برای ورود آگاهانه به موقعیت هایی است که دارای عدم قطعیت و احتمال شکست هستند؛ اما این انتخاب باید بر پایه اطلاعات، تحلیل و پذیرش نتایج باشد. مثلاً یک کارآفرین زمانی که روی یک ایده سرمایه گذاری می کند، با احتمال شکست روبه روست، اما همزمان برای مدیریت این ریسک برنامه دارد. او نمی گوید: یا همه چیز را می برم یا نابود می شوم ، بلکه در مسیر رشد، یادگیری و پیشرفت قدم می گذارد. در مقابل، شرکت در بازی هایی با ریسک مرگ که نه کنترل در آن وجود دارد و نه قطعیتی درباره نتیجه، بیشتر از آن که ریسک پذیری باشد، نوعی بی پروایی یا حتی ناامیدی از مسیرهای طبیعی رشد است.

تفکر یا می میرم یا پولدار می شم مثالی بارز از یک خطای شناختی به نام تفکر دوقطبی یا سیاه و سفید دیدن است. در این نوع از تفکر، فرد فقط دو حالت مطلق را در نظر می گیرد: پیروزی مطلق یا شکست مطلق، مرگ یا موفقیت. این الگوی فکری در بسیاری از اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال شخصیت مرزی هم دیده می شود و معمولا منجر به تصمیم گیری های پرخطر و آسیب زا می شود. زندگی واقعی پر از طیف ها و حالت های بینابینی است. موفقیت، یک مسیر تدریجی و پیچیده است، نه یک انتخاب دوگانه.

صحبت از شرکت در مسابقه ای مانند اسکویید گیم با وجود مرگ آور بودن آن می تواند بازتابی از یک میل ناخودآگاه به یک شبه پولدار شدن باشد. در فرهنگی که تلاش بلندمدت، یادگیری تدریجی و رشد پایدار کم ارزش شده و موفقیت های ناگهانی برجسته می شود، تمایل به راه های سریع و خطرناک بیشتر دیده می شود. این میل، معمولا ریشه در ناامیدی، مقایسه اجتماعی شدید، یا تجربه شکست های مکرر دارد و فرد را به سمت پذیرش خطراتی می برد که ممکن است جبران ناپذیر باشند.

افرادی که حاضرند جان خود را به خطر بیندازند تا به چیزی برسند، گاهی در عمق روان خود با نوعی پوچی و بی معنایی مواجه اند. وقتی زندگی برای فرد، معنا، هدف یا جهت مشخصی نداشته باشد، او به سراغ هیجان های شدید یا تصمیم های افراطی می رود تا خلأ درونی اش را پر کند. در واقع، این انتخاب ها نوعی تلاش برای احساس زنده بودن است، نه فقط رسیدن به پول. ریسک پذیری سالم در روان شناسی، همراه با آگاهی، مسئولیت پذیری و هدفمندی است. اما چیزی که در اظهارنظر کامران تفتی مشاهده می شود، بیشتر شبیه به نوعی نگاه ناامیدانه و افراطی به موفقیت و زندگی است؛ نگاهی که نتیجه اش نه رشد که فرسودگی و تخریب است. شاید وقت آن رسیده که فرهنگ ریسک پذیری را بازتعریف کنیم؛ نه به عنوان پریدن از ارتفاع بدون چتر، بلکه به عنوان ساختن پله به پله آینده، با شهامت، تعهد و صبر.